Bezczynność organów administracyjnych w trybie skargowym nie jest przedmiotem kognicji sądów administracyjnych. Ogólne zarzuty co do procedury powołania sędziów nie uzasadniają stwierdzenia nieważności postępowania sądowego.

Informacje dotyczące rezultatów postępowania wyjaśniającego przeprowadzanego wobec funkcjonariuszy Policji mają charakter informacji publicznej i co do zasady podlegają udostępnieniu, chyba że ich udostępnienie jest ograniczone na podstawie przepisów o ochronie danych osobowych lub tajemnic prawnychronionych.

Obliczanie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop policjanta sprzed 6 listopada 2018 r. wymaga stosowania zasad z ustawy o Policji w brzmieniu przed orzeczeniem TK, uwzględniając nowy przelicznik 1/21, wynikający z wyroku TK i nowelizacji art. 115a.

NSA uznał, że przepisy specustawy ukraińskiej dotyczące proceduralnych ograniczeń obejmują wszystkich cudzoziemców, a wcześniejsze przedłużanie ich obowiązywania po ustaniu sytuacji kryzysowej narusza zasadę proporcjonalności oraz równego dostępu do sądu.

Informacja o zawiadomieniu przez sędziego o przestępstwie podlega ujawnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdy skarżący domaga się wiedzy, nie zaś dokumentacji, a nie jest obowiązkowo zawarta w aktach sprawy cywilnej.

Nieprzerwane zaprzestanie służby przez funkcjonariusza ABW przez 12 miesięcy z powodu choroby, stanowi wystarczającą przesłankę do jego zwolnienia, niezależnie od późniejszego ustalenia trwałej niezdolności do służby.

NSA, uchylając wyrok WSA, uznał, że stosowanie art. 100d ustawy o pomocy określające wstrzymanie biegu terminów na wydanie decyzji administracyjnej było zasadne oraz że Wojewoda Wielkopolski nie dopuścił się bezczynności.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną wskazując, że brak wypełnienia wymogów formalnych z art. 83 ust. 1 ustawy FUS uniemożliwia przyznanie świadczenia w drodze wyjątku, nie stwierdzając żadnych szczególnych przeszkód zatrudnienia ojca małoletniego.

Szef Krajowej Administracji Skarbowej jest zobowiązany udzielić informacji z Jednolitych Plików Kontrolnych na żądanie organu egzekucyjnego zgodnie z art. 36 § 1b ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, co nie narusza tajemnicy skarbowej.

Przetwarzanie danych osobowych w celach zabezpieczenia się przed hipotetycznymi roszczeniami nie uzasadnia zastosowania art. 6 ust. 1 lit. f RODO. Działania takie muszą odnosić się do rzeczywistego zainteresowania prawnie uzasadnionego wynikającego z istniejących, a nie ewentualnych, roszczeń.

Bezczynność organu administracji publicznej, mimo zachodzenia jej przesłanek, nie zawsze kwalifikuje się jako rażące naruszenie prawa, wynikające z braku wydania postanowienia. Organ musi wykazać brak działań sprzecznych z prawem, co uchyla możliwość zasądzenia roszczeń na tej podstawie.

Przetwarzanie danych osobowych w celach oceny zdolności kredytowej przez bank jest dopuszczalne wyłącznie do momentu zawarcia umowy kredytowej. Brak zawarcia umowy skutkuje koniecznością usunięcia danych, jeśli osoba, której dane dotyczą, wyrazi takie żądanie. Dalsze przechowywanie danych nie jest uzasadnione prawnie.

Nie można skutecznie zarzucać naruszenia prawa procesowego z powodu pominięcia spadkobierców w postępowaniu administracyjnym, gdy ustalenie stron nastąpiło na podstawie oświadczeń, a zarzut dotyczy innego podmiotu niż skarżący. Skarga kasacyjna oddalona.

Decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, wydana na rzecz szkoły i uczniowskiego klubu sportowego, nie stanowi rażącego naruszenia prawa, nawet jeżeli przedsięwzięcie związane jest z dodatkowymi celami podmiotów prywatnych.

Art. 115a ustawy o Policji, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, powinien być interpretowany zgodnie z wymogami konstytucyjnymi i stosowany retrospektywnie dla okresów sprzed 6 listopada 2018 r., co uzasadnia przyznanie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop zgodnie z mnożnikiem 1/21. Skargę kasacyjną Komendanta Wojewódzkiego Policji oddalono.

Decyzje organów administracyjnych dotyczące wygaśnięcia stosunku służbowego muszą opierać się na pełnej i wiarygodnej analizie materiału dowodowego, z uwzględnieniem kwalifikacji, przebiegu służby i dotychczasowego miejsca zamieszkania funkcjonariusza. Organy administracji publicznej winny dochować należytej staranności w gromadzeniu i ocenie dowodów, a wybiórcze ich traktowanie narusza zasady praworządności

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że odmowa Zarządu Województwa Małopolskiego uwzględnienia protestu skarżącej została dokonana z naruszeniem zasad rzetelności i przejrzystości oceny wniosków, co miało istotny wpływ na wynik sprawy; skarga kasacyjna została oddalona.

Na postanowienie uzgodnieniowe dotyczące warunków środowiskowych nie przysługuje zażalenie; jego zaskarżenie jest możliwe wyłącznie w postępowaniu odwoławczym od decyzji głównej, co zgodne jest z prawem unijnym i krajowym.

Ustawa z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy o odpadach nakłada obowiązek uzupełnienia zezwoleń na odpady w terminie, a jego niedochowanie skutkuje ich wygaśnięciem, co nie może być zastąpione wnioskiem o nowe pozwolenie zintegrowane.

Naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. przez organ administracji publicznej, polegające na pozornym umożliwieniu strony do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów przed wydaniem decyzji, może skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji przez sąd administracyjny.

NSA uznał, że brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla budowy obwodnicy Tyczyna był zasadny, ponieważ nieskutecznie podważono kompletność i wartości dowodowe zgromadzonego materiału. Skargę kasacyjną oddalono.

Wprowadzenie limitów czasowych na stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnych z rażącym naruszeniem prawa, zgodnie z ustawą zmieniającą KPA z 2021 r., jest zgodne z Konstytucją RP oraz europejskimi standardami prawnymi.

Decyzja o odmowie stwierdzenia nieważności dekretowego wywłaszczenia jest prawidłowa, gdyż brak charakterystycznych wad prawnych w decyzji nie uchybia przesłankom z art. 156 § 1 k.p.a.

Zdolność przedsiębiorstwa do zatrudnienia, o której mowa w art. 3 ust. 1 lit. B ustawy nacjonalizacyjnej, dotyczy potencjalnej zdolności zatrudnienia pracowników, a nie ich faktycznego stanu zatrudnienia w dacie wejścia w życie ustawy nacjonalizacyjnej z dnia 5 lutego 1946 r.