Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wznowienie postępowania administracyjnego na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. jest niemożliwe, gdy istotne okoliczności faktyczne były znane organowi przed wydaniem decyzji pierwotnej.

Wznowienie postępowania administracyjnego na podstawie okoliczności znanych organowi przed wydaniem decyzji ostatecznej jest niedopuszczalne w świetle art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Brak nowych dowodów niweczy zasadność wznowienia.

Sprzedaż wozu strażackiego stanowiła czynność prywatną, a nie część działalności gospodarczej podatnika; decyzje organów podatkowych zostały uchylone z powodu błędnej interpretacji charakteru transakcji w kontekście VAT marża.

Sąd kasacyjny rozstrzygnął, że niewystarczające jest samo potencjalne przeznaczenie gruntu w koncesji dla jego opodatkowania podatkiem od nieruchomości; wymagany jest empirycznie weryfikowalny fakt zajęcia gruntu na działalność gospodarczą. Uchylono decyzję o kosztach, podkreślając, że zwrot kosztów powinien być zasądzony osobno dla każdego etapu postępowania sądowego.

Postępowanie wznowieniowe na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. jest niedopuszczalne, gdy okoliczności uzasadniające wznowienie były znane przed wydaniem decyzji pierwotnej. Organ błędnie przeprowadził wznowienie postępowania, co skutkuje uchyleniem wydanych na tej podstawie decyzji.

Ponowne rozpoznanie sprawy przez WSA w Krakowie jest konieczne z uwagi na niedostateczne ustalenie przez organy administracyjne prawidłowości działania aplikacji eWniosekPlus dnia 14 czerwca 2018 r., co mogło wpłynąć na przyznanie płatności rolno-środowiskowych.

Nie można uznać decyzji podatkowej za nieważną, jeśli nie wykazano rażącego naruszenia prawa, a badanie prawidłowości ustaleń faktycznych nie może stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 O.p.

Budynki przedsiębiorcy, które mogą być w przyszłości wykorzystane do działalności gospodarczej lub są elementem planowanej inwestycji, podlegają najwyższej stawce podatkowej wynikającej z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., niezależnie od ich obecnego stanu technicznego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że termin przedawnienia obowiązku zwrotu nienależnie pobranych płatności rolnośrodowiskowych ulegał przerwaniu przez akty postępowania administracyjnego w latach 2013-2014, co powoduje, że decyzje organów zostały wydane przed upływem przedawnienia.

Faktura, która nie dokumentuje rzeczywistej transakcji pomiędzy podmiotami wymienionymi w jej treści, skutkuje obowiązkiem zapłaty wykazanego podatku w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT, bez prawa do jego odliczenia.

Sprostowanie decyzji może dotyczyć jedynie oczywistych omyłek formalnych, które nie zmieniają istoty rozstrzygnięcia. Nieprecyzyjne wskazanie błędnych elementów i ich korekty narusza zasady sprostowania wynikające z art. 113 k.p.a.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowił uchylić wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie i oddalić skargę na decyzję organu podatkowego, uznając, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego była prawidłowa z punktu widzenia przepisów proceduralnych, mimo jej nieostateczności.

NSA uznał, że decyzja Prezydenta Miasta Szczecin wygaśnięcia decyzji podatkowej z dniem 2 stycznia 2019, wydana w trybie art. 258 o.p., była dotknięta wadą rażącego naruszenia prawa z powodu braku podstaw ustawowych do stwierdzenia jej bezprzedmiotowości względem Ordynacji podatkowej.

Zgłoszenie celne skutkuje odpowiedzialnością zgłaszającego za jego prawidłowość. Brak dowodów potwierdzających odmienne cechy i właściwości towaru niż zadeklarowane uniemożliwia zmianę klasyfikacji taryfowej zgłoszonego towaru. Skarga kasacyjna nie wykazała naruszeń uzasadniających zmianę decyzji organu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia prawa materialnego i proceduralnego nie zasługiwały na uwzględnienie. Podtrzymano decyzję o ustaleniu nienależnie pobranych kwot z tytułu zalesienia na gruncie zgodnych z prawem przepisów administracyjnych.

Oddalenie skargi kasacyjnej w sprawie zaskarżenia decyzji stwierdzającej wygaśnięcie karty podatkowej, uzasadnione oczywistą bezzasadnością zarzutów proceduralnych oraz materialnoprawnych, w tym z zakresu obowiązku informacyjnego podatnika zgodnie z art. 36 u.z.p.d.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że tylko korzystanie ze zwolnienia podmiotowego wyklucza stosowanie art. 22 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p., a zwolnienia przedmiotowe nie stanowią podstawy do odmowy wydania opinii o stosowaniu preferencji dywidendowej w podatku dochodowym.

Członek zarządu spółki kapitałowej ponosi solidarną odpowiedzialność za zaległości podatkowe spółki, jeżeli nie zgłosił we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie jej upadłości, gdy istniały ku temu przesłanki, a nie wykazał braku winy w niezłożeniu takiego wniosku (art. 116 § 1 O.p.).

Opłata ostrożnościowa wniesiona przez bank za IV kwartał 2016 roku stanowi koszt uzyskania przychodów, gdyż po dniu 9 października 2016 r. brak jest przepisu wyłączającego ją wprost z kosztów uzyskania przychodów.

Skarga kasacyjna zarzucająca błędną wykładnię art. 5 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych podlega oddaleniu, jeśli brak jest usprawiedliwionych podstaw, a zarzuty mają charakter nieprecyzyjny i nieuzasadniony.

Budynki mieszkalne wynajmowane na cele mieszkaniowe przez przedsiębiorców nie są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., co uzasadnia opodatkowanie ich stawką właściwą dla budynków mieszkalnych.

Postępowanie w przedmiocie zatwierdzenia dokumentacji hydrogeologicznej nie wpływa na prawa innych podmiotów poza wnioskodawcą, co wyklucza nadanie przymiotu strony podmiotom innym niż ten, który dokumentację składa, uniemożliwiając wznowienie postępowania.

Zatwierdzenie dokumentacji hydrogeologicznej nie kreuje przymiotu strony w postępowaniu administracyjnym dla podmiotów trzecich, gdy brak jest prawnego interesu wynikającego z przepisów prawa wodnego oraz geologicznego.

Zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych pobierany przez spółkę komandytową jako płatnika może być obliczony i pobrany wyłącznie od faktycznie osiągniętego przychodu z udziału w zyskach spółki, a nie od zaliczek wypłaconych w trakcie roku obrotowego.