Spółka komandytowa, wypłacając komplementariuszowi zaliczki na poczet zysku w trakcie roku podatkowego, nie ma obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego, gdyż jego wysokość ustalana jest dopiero po roku podatkowym, zgodnie z art. 30a ust. 6a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że prawidłowe ustalenie stanu faktycznego oraz zastosowanie przepisów prawa przez Wojewódzki Sąd Administracyjny i Zakład Ubezpieczeń Społecznych uzasadniają odmowę umorzenia składek, a skarżący nie wykazał przesłanek do uchylenia tych decyzji.

Skarga kasacyjna została oddalona z uwagi na brak spełnienia wymogów formalnych i merytorycznych, a także zgodność działania MJWPU i WSA z obowiązującymi przepisami prawa oraz uprzednim wyrokiem sądu, zgodnie z art. 153 p.p.s.a.

Decyzja o odmowie przyznania płatności ONW za 2020 rok została prawidłowo utrzymana przez Naczelny Sąd Administracyjny, gdyż zarzuty proceduralne i materialnoprawne skargi kasacyjnej były niewystarczająco uzasadnione.

Przedsiębiorstwo, jako strona umowy dostawy buraków cukrowych, musi być podmiotem przeznaczającym te buraki na produkcję cukru, w przeciwnym razie nie spełnia wymogów przyznania płatności związanych z obszarem uprawy tych buraków.

Dotacje, które są przyznawane na realizację projektu jako całości i nie odnoszą się bezpośrednio do ceny konkretnego towaru lub usługi, nie wchodzą w skład podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT).

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że świadome uczestnictwo wspólników zlikwidowanej spółki cywilnej w oszustwie karuzelowym wyklucza ich prawo do odliczenia podatku VAT. Organy prawidłowo przypisały im solidarną odpowiedzialność podatkową za zaległości Spółki.

Dotacja unijna, która pokrywa wyłącznie koszty realizacji projektu szkoleniowego w zakresie podnoszenia kompetencji JST, pozostaje poza podstawą opodatkowania podatkiem VAT, gdyż nie ma bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług nieodpłatnych uzyskiwanych przez uczestników.

Korekty finansowe na poziomie 25% wydatków kwalifikowalnych, nałożone przez organ za nieprawidłowości w zamówieniach publicznych, są prawidłowe, gdy spełnione są warunki proceduralne i wynikają z Taryfikatora korekt oraz przepisów unijnych.

Nieprawidłowość działania urządzenia viabox nie zwalnia użytkownika z obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej. Przy braku elastyczności w ustawieniu kary, nie jest dopuszczalne miarkowanie jej wysokości w oparciu o art. 189d KPA.

Doręczenie decyzji podatkowej bezpośrednio stronie z pominięciem ustanowionego pełnomocnika nie jest skuteczne, co wyklucza wejście decyzji do obrotu prawnego oraz oznacza brak możliwości zaskarżenia decyzji.

Organ prawidłowo ocenił materiał dowodowy potwierdzając rzeczywiste używanie znaku towarowego w relewantnym okresie, co wyklucza możliwość stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego z powodu jego nieużywania przez co najmniej pięć lat, przy czym zmiany graficzne nie wpływały na charakter odróżniający znaku.

Prawo ochronne na znak towarowy nie wygasa z powodu jego rzeczywistego używania zgodnie z art. 169 p.w.p., nawet w przypadku drobnych modyfikacji tego znaku, o ile jego funkcja odróżniająca nie ulega zmianie.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał brak przedłożenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach za brak materialnoprawny, nakazując Burmistrzowi merytoryczne rozpatrzenie sprawy; bezczynność organu nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził właściwość sądu administracyjnego do kontroli postanowień umorzeniowych dotyczących aktualizacji opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego, o ile kwestia skutecznego doręczenia wypowiedzeń nie została rozstrzygnięta zgodnie z ustawą zmieniającą z 2019 r.

Umorzenie postępowania aktualizacyjnego w sprawie opłat z tytułu użytkowania wieczystego należy, zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej, do sądu administracyjnego. Postępowanie umorzone w związku z nieskutecznością doręczeń wypowiedzenia przed 1 stycznia 2019 r. jest bezprzedmiotowe.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż postępowania dotyczące aktualizacji opłat za użytkowanie wieczyste, niezakończone przed 13 lutego 2019 r. na mocy art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej, podlegają umorzeniu, a decyzje w tym zakresie można zaskarżyć do sądów administracyjnych. Sąd uznał za zasadne umorzenie postępowania jako zgodne z przepisami prawa.

Zaskarżone umorzenie postępowania o aktualizację opłaty za użytkowanie wieczyste jest uzasadnione, gdyż postępowanie to nie spełniało warunków skutecznego zakończenia przed dniem jego bezprzedmiotowości, zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami oraz ustawą przekształceniową.

Przesłanka "wychowała" z ustawy o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym wymaga indywidualnej analizy faktyczno-prawnej, bez wprowadzania ram czasowych. Organ musi wnikliwie ocenić każdy przypadek, by ustalić, czy spełnia warunki przyznania świadczenia.

Skarga kasacyjna dotycząca odmowy umorzenia zaległości z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne jest bezzasadna, jako że nie wykazano naruszenia przepisów prawa w postępowaniu przed sądem Wojewódzkim, które mogłoby skutkować zmianą rozstrzygnięcia. NSA stwierdził brak podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Nieruchomości znajdujące się w posiadaniu przedsiębiorcy i mające potencjalny związek z działalnością gospodarczą należy traktować jako obiekty związane z tą działalnością, co uzasadnia zastosowanie najwyższej stawki podatku od nieruchomości.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną, potwierdza prawidłowość oceny dowodów przez organy administracyjne i sąd I instancji w postępowaniu o przyznanie płatności w ramach wsparcia bezpośredniego, uznając brak istotnych uchybień proceduralnych mających wpływ na wynik sprawy.

Przepisy dotyczące raportowania schematów podatkowych są podlegającymi interpretacji przepisami prawa podatkowego, lecz wniosek interpretacyjny musi zawierać wyczerpujący opis zdarzenia przyszłego; w przeciwnym razie odmowa wszczęcia postępowania jest zasadna.

W postępowaniu egzekucyjnym nie można kwestionować zasadności nałożonego obowiązku wynikającego z decyzji ostatecznej, a organ egzekucyjny nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności zobowiązania. Skarga na błędne rozstrzygnięcie jest nieuzasadniona, gdyż tytuł wykonawczy nie wymaga wskazania przerw w naliczaniu odsetek.