Skarga kasacyjna od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie została oddalona. Przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych stosuje się przepisy względniejsze z daty wydawania decyzji administracyjnej, co odpowiada zasadom praworządności i pogłębiania zaufania do organów administracyjnych.

Decyzja Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad o nałożeniu kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia została uznana za wadliwą z uwagi na nieprawidłową interpretację relacji między przepisami ustawy o drogach publicznych a ustawą terminalową, która zwalnia inwestora z obowiązku uzyskania dodatkowych zezwoleń.

W przypadku czynu polegającego na przekroczeniu terminu zajęcia pasa drogowego określonego w zezwoleniu, brak jest podstaw do odstąpienia od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej, gdy przedsiębiorca miał świadomość zbliżającego się wygaśnięcia zezwolenia i świadomie zaniechał podjęcia działań w celu jego przedłużenia.

Umowy zawarte przez E. B. z uczestniczką postępowania stanowią umowy zlecenia o świadczenie usług, a nie umowy o dzieło, co uzasadnia podleganie ubezpieczeniu zdrowotnemu przez uczestniczkę (art. 66 ust. 1 pkt 1 lit.e ustawy o świadczeniach).

Wykonywanie pracy na podstawie umów, które w swojej istocie są umowami zlecenia, nakłada na wykonawcę obowiązek podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu. Nazwanie umowy przez strony jako "umowy o dzieło" nie przesądza jej charakteru prawnego, który wynika z jej rzeczywistego przedmiotu i okoliczności wykonania.

Zarzuty kasacyjne M.M. nie zostały uznane przez NSA za usprawiedliwione, a ponowne wniesienie tożsamych zarzutów na tej samej podstawie prawnej i faktycznej wobec tej samej decyzji administracyjnej jest nieuprawnione i nieskuteczne.

Dostępność działki inwestycyjnej do drogi publicznej przez ustanowioną służebność jest wystarczająca przy wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy, niezależnie od faktycznego istnienia zabudowy sąsiedniej oraz wnioskowany krąg stron postępowania wymaga wykazania interesu prawnego przez pominięte podmioty.

Od decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie aktualizacji opłaty rocznej wydanej na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy przekształceniowej, nie przysługuje sprzeciw do sądu powszechnego, lecz kontrola sądu administracyjnego z uwagi na charakter procesu umorzenia.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Samorządowego Kolegium Odwoławczego, potwierdzając naruszenie przez Kolegium przepisów postępowania administracyjnego przy ustalaniu faktycznego charakteru nieruchomości i zasadności zastosowania przepisów o przekształceniu użytkowania wieczystego w prawo własności.

W sprawie umorzenia postępowania aktualizacyjnego opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, istotne jest ustalenie, czy wypowiedzenia zostały doręczone przed przekształceniem; brak takiego ustalenia skutkuje błędem procesowym i koniecznością ponownego rozpatrzenia przez organ.

Uchylając decyzję SKO o umorzeniu, NSA potwierdził zasadność czynności WSA. Wskazano, że umorzenie postępowania aktualizacyjnego jest niedopuszczalne bez skutecznego doręczenia wypowiedzenia przed 1 stycznia 2019 r. Dokonana aktualizacja opłaty musi uwzględniać przepisy ustawy przekształceniowej.

Skarga kasacyjna nie wnosiła przekonywujących podstaw do uchylenia wyroku z przyczyn prawnych lub proceduralnych, dlatego Naczelny Sąd Administracyjny orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej oraz zasądził koszty postępowania od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz Miasta Stołecznego Warszawy.

Skarga kasacyjna oddalona. NSA potwierdził skutki prawne orzeczenia nacjonalizacyjnego z 1962 r. w obrocie prawnym, podkreślając legalność działania administracji i zasadność ograniczenia czasowego na wzruszenie decyzji zgodnie z konstytucyjnymi zasadami pewności prawa i stabilności.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla zaskarżony wyrok i decyzję administracyjną, uznając za zasadne zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące wadliwości ustalenia obszaru analizowanego i naruszenia zasady dobrego sąsiedztwa, co skutkowało wydaniem błędnej decyzji o warunkach zabudowy.

Wygaśnięcie stosunku służbowego funkcjonariusza Służby Celno-Skarbowej, na skutek odmowy przyjęcia propozycji zatrudnienia, zostaje uznane za zgodne z przepisami ustawy o KAS. Decyzje organów administracyjnych podjęte w tym zakresie nie naruszają Konstytucji RP.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że skarżący nie wykazał przesłanek do uznania jego pracy w gospodarstwie rolnym za stałą; pomoc była doraźna i zwyczajowa, co wykluczało zaliczenie tego okresu do pracowniczego stażu pracy. Skarga kasacyjna została oddalona.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że obstrukcja Wojewody Dolnośląskiego w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE nie może być uznana za przewlekłe prowadzenie postępowania. W efekcie uchyla częściowo wyrok Sądu I instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na postanowienie odmawiające przywrócenia terminu odwołania, stwierdzając, że obowiązek terminowego działania spoczywający na pełnomocniku nie został należycie wypełniony, co wyklucza przywrócenie terminu.

Umowy zawarte między stronami nie były umowami o dzieło, lecz umowami o świadczenie usług co skutkuje obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e) ustawy o świadczeniach zdrowotnych. Przy interpretacji umów decyduje ich realny przedmiot, nie nazwa, co wpływa na obowiązki ubezpieczeniowe.

W odniesieniu do art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e) ustawy o świadczeniach, umowy nazwane "o dzieło", ale dotyczące czynności starannego działania, do których stosuje się przepisy o zleceniu, skutkują obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego. Cechy wykonywanych czynności i brak samoistnego dzieła są decydujące dla kwalifikacji prawnej.

Umowa zawarta przez skarżącego była umową o świadczenie usług (a nie o dzieło) i podlegała przepisom o zleceniu, co skutkowało obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego dla wykonawcy.

W postępowaniu podatkowym organ powinien uwzględnić wszystkie wydatki poniesione po sprzedaży nieruchomości jako mieszczące się w zwolnieniu podatkowym określonym w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną z uwagi na brak nowych, istotnych okoliczności oraz tożsamość podmiotową i przedmiotową sprawy z wcześniej prawomocnie rozstrzygniętą decyzją o odmowie przyznania renty specjalnej.

Umieszczenie reklamy w pasie drogowym bez wymaganego zezwolenia zarządcy drogi uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, bez względu na podnoszone wątpliwości dotyczące przebiegu granicy działki drogowej, o ile dowody urzędowe potwierdzają zaistnienie czynu.