Uchwała Rady Miasta w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie narusza ustaleń studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, jeżeli dokonuje jedynie doprecyzowania i konkretnego rozwinięcia kierunków wynikających ze studium, bez ich modyfikacji.

NSA oddalił skargę kasacyjną T.K., uznając za zgodne z prawem stwierdzenie, że parkowanie w strefie płatnego parkowania odbywało się na miejscach prawidłowo oznaczonych znakami pionowymi, co spełniało wymogi ustawowe. Zarzuty naruszenia przepisów procesowych nie miały istotnego wpływu na wynik orzeczenia.

Skarga kasacyjna od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, dotycząca ustalenia odszkodowania za wywłaszczone grunty na cele drogowe, została oddalona. Ustalenie wartości gruntu zgodnie z przeznaczeniem drogowym w momencie wywłaszczenia jest zgodne z zasadą słusznego odszkodowania w rozumieniu konstytucyjnym.

Skarżący, nie wykazując interesu prawnego w rozumieniu art. 28 k.p.a., nie jest uprawniony do żądania wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności orzeczenia z 1952 r. Brak interesu prawnego skutkuje zasadną odmową wszczęcia postępowania.

Stwierdzenie rażącego naruszenia prawa wymaga wykazania oczywistości naruszenia, jednoznaczności przepisu oraz istotnych skutków społeczno-gospodarczych czyniących decyzję nieakceptowalną w obrocie prawnym.

Decyzja o odmowie przyznania stypendium doktoranckiego musi opierać się na ścisłym przestrzeganiu terminów określonych w odpowiednich regulacjach wewnętrznych uczelni, a terminy te nie mogą być uznawane za instrukcyjne lub dowolnie zmieniane bez podstawy prawnej.

Warunek wspólnego zamieszkiwania dzieci z żołnierzem zawodowym w kontekście ustalania wysokości odprawy mieszkaniowej wymaga spełnienia kryterium stałego oraz rzeczywistego pobytu dzieci z rodzicem, a nie jedynie czasowego zamieszkiwania.

Wniosek o wznowienie postępowania administracyjnego, złożony po upływie ustawowego terminu jednego miesiąca od dnia uzyskania wiedzy o decyzji, skutkuje odmową wznowienia, bez względu na późniejsze poznanie jej szczegółowych treści. Złożenie wniosku po terminie czyni postępowanie wznowieniowe niedopuszczalnym.

Skarga kasacyjna, oparta na zarzutach naruszenia prawa materialnego i procesowego, została oddalona z uwagi na nieskuteczność sformułowanych zarzutów oraz brak uzasadnienia. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził procedurę administracyjną dla spraw zwrotu nienależnych środków ARiMR.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że oczywiste naruszenie wymogu przedstawienia dokumentu homologacji przy rejestracji pojazdu nie spełnia przesłanek rażącego naruszenia prawa, wykluczając podstawy do uwzględnienia skargi kasacyjnej.

Decyzja dotycząca odpowiedzialności podatkowej osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej powinna być doręczana na adres z ewidencji PESEL, nie zaś z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej, stwierdzając brak podstaw kasacyjnych wynikających z naruszenia przepisów postępowania oraz prawa materialnego, a przyjęcie ustaleń faktycznych Sądu I instancji za zgodne z prawem.

W postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej zarzuty przepisów procesowych muszą odnosić się do przesłanek zawartych w art. 156 § 1 K.p.a., zaś nowe dowody są istotne dla wznowienia postępowania, a nie dla stwierdzenia nieważności decyzji.

Automaty należące do T. Sp. z o.o. uznane zostały za urządzenia do gier hazardowych, jako że oferowane na nich gry miały charakter losowy. Urządzanie takich gier wymaga uzyskania stosownego zezwolenia, a brak jego skutkował zasadnym nałożeniem kary.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że organ administracji publicznej udzielił pełnych, zgodnych z przepisami odpowiedzi na wniosek o informacji publicznej, a skarga na bezczynność była nieuzasadniona. Skarga kasacyjna od wyroku WSA, jako bezzasadna, została oddalona.

Sąd uznał, że Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny nie pozostawał w bezczynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej, a skarga kasacyjna nie wykazała znaczących naruszeń prawa materialnego lub procesowego.

Sąd ma prawo dokonać prokonstytucyjnej wykładni przepisu prawa, rezygnując z literalnego jego brzmienia, gdy jest on uznany za niekonstytucyjny, nawet jeżeli Trybunał Konstytucyjny nie orzekł o jego niezgodności z Konstytucją. Ekwiwalent za niewykorzystany urlop policjanta powinien odzwierciedlać rzeczywiste prawo do odpoczynku zgodnie z obowiązującymi zasadami.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej o Policji nie stanowi przeszkody dla stosowania nowego brzmienia art. 115a, gdy uznana wersja za niekonstytucyjną przez TK dotyczyła przepisów sprzed 6 listopada 2018 r. Organy Policji powinny uwzględniać orzeczenia TK i przyjęte zasady ustalania ekwiwalentu.

Stosowanie art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej w kontekście art. 115a jest niepoprawne, jeśli prowadzi do ustalania ekwiwalentu w sposób niewłaściwy. Sądy powinny stosować prokonstytucyjną wykładnię prawa, a w razie potrzeby pominąć niekonstytucyjne normy, z poszanowaniem konstytucyjnej zasady bezpośredniego stosowania Konstytucji.

Wniosek o wznowienie postępowania musi wskazywać na przesłankę wznowieniową oraz spełniać formalne wymogi ustawowe, w tym terminowe ich zgłoszenie. Brak ustawowych podstaw wznowienia, czy to w dokumentacji czy w argumentacji powoduje formalną odmowę wszczęcia postępowania wznowieniowego.

Pozostawienie wniosku administracyjnego bez rozpoznania z powodu nieusunięcia braków formalnych w wyznaczonym terminie nie stanowi bezczynności organu, nawet gdy złożono wniosek o zawieszenie postępowania. Organ nie jest zobligowany do zawieszenia postępowania w takich okolicznościach.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji na dzień 31 grudnia 2019 r. nie jest uprawnione do świadczeń z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na podstawie ustawy COVID-19, zgodnie z unijnymi zasadami pomocy publicznej.

Organizowanie przez Skarżącą gier na automatach bez wymaganej koncesji stanowi naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych. Automaty te zawierały element losowości, co kwalifikuje je jako urządzenia hazardowe niezależnie od formalnych procedur uruchamiania gier, uzasadniając nałożenie kary finansowej przez właściwe organy administracyjne.

Losowy charakter gier urządzanych na automatach przesądza o ich kwalifikacji jako gier hazardowych, wymagających stosownej koncesji lub zezwolenia. Skarga kasacyjna spółki "T." Sp. z o.o. została oddalona, a zastosowany eksperyment procesowy uznano za wystarczający dowód wskazujący na charakter gier.