Dla przyznania zwolnienia z podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 14 u.p.o.l. niezbędne jest faktyczne zajęcie nieruchomości na nieodpłatną statutową działalność pożytku publicznego, co wyklucza jej wykorzystanie do działalności gospodarczej przez podmioty trzecie. W przeciwnym przypadku zwolnienie nie przysługuje.

Sąd administracyjny, kontrolując decyzję podatkową, jest obowiązany zbadać, czy wszczęcie postępowania karnego skarbowego, z którym organ podatkowy wiąże skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego na podstawie art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej, nie miało charakteru instrumentalnego i nie służyło jedynie wstrzymaniu przedawnienia.

Budowa elektroenergetycznego przyłącza kablowego stanowi inwestycję celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nawet jeśli realizacja służy prywatnym potrzebom podmiotów, zgodnie z celem zaopatrzenia w energię jako zadaniem własnym gminy.

Prowadzenie odrębnych postępowań w sprawach o naruszenie ochrony danych osobowych, w sytuacji jednego zdarzenia naruszającego, jest nieuzasadnione. Niezbędne jest jedno kompleksowe postępowanie, zapewniające pełną ocenę naruszenia i skuteczne nałożenie kary.

W przypadku incydentu naruszenia danych osobowych objętego tym samym stanem faktycznym, konieczne jest przeprowadzenie jednego postępowania obejmującego całość zdarzenia, co przyczynia się do ustalenia całości odpowiedzialności oraz zapewnia spójność oceny prawnej i procesowej.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że konieczne jest prowadzenie jednego postępowania obejmującego wszystkie naruszenia przepisów RODO związane z ujawnieniem danych, celem wydania jednej skutecznej decyzji obejmującej całość incydentu.

Pojęcie ‘właściwego czasu’ do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, o którym mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. a) Ordynacji podatkowej, należy odnosić do momentu, w którym dłużnik przestaje wykonywać wymagalne zobowiązania pieniężne w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 1a prawa upadłościowego, a opóźnienie w ich regulowaniu przekracza trzy miesiące.

Odsetki od zwróconego podatku VAT należą się w pełnej wysokości zgodnie z art. 87 ust. 7 u.p.t.u. po zakończeniu weryfikacji zasadności zwrotu. Wcześniej obowiązuje opłata prolongacyjna (art. 87 ust. 2 u.p.t.u.).

Art. 15zzr ust. 1 pkt 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 nie dotyczy wstrzymania, rozpoczęcia ani zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Doręczenie korespondencji elektronicznej na adres pełnomocnika wskazany w pełnomocnictwie jest skuteczne, nawet po odwołaniu pełnomocnictwa, jeśli nastąpiło w trakcie okresu przechowywania przesyłki.

Podmiot, który zawnioskował o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, zobowiązany jest do wykazania braku winy w uchybieniu terminu. Niedochowanie tego obowiązku skutkuje oddaleniem wniosku, a kwestie doręczenia ePUAP i cofnięcia pełnomocnictwa nie stanowią samodzielnych podstaw do przywrócenia terminu.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że skargi kasacyjne w sprawie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia zażalenia nie mają uzasadnionych podstaw prawnych, a D. sp. z o.o. nie posiada interesu prawnego w zaskarżeniu decyzji dotyczącej M. P.

Niemożność przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia uzależniona jest od uprawdopodobnienia braku winy strony w uchybieniu terminu. Sama nieznajomość prawa, złożoność sprawy czy oczekiwanie na pomoc prawników nie stanowią przesłanek do przywrócenia terminu (NSA, sygn. akt II OSK 1388/22).

Brak podstaw do uchylenia postanowienia o odmowie przywrócenia terminu wniesienia zażalenia skutkuje uznaniem przez NSA, że uchybienie terminu zostało trafnie stwierdzone przez organ, gdyż decyzja ta była zgodna z obowiązującym stanem prawnym.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że spółdzielnia mieszkaniowa posiada prawo dysponowania nieruchomością na cele budowlane w zakresie eksploatacji i utrzymania części wspólnej budynku, bez konieczności uzyskania zgody wszystkich współwłaścicieli.

Jeżeli naruszenie ochrony danych osobowych dotyczy jednego incydentu skutkującego nieuprawnionym dostępem osób trzecich, przy zachowaniu jurysdykcji niezgodnej z RODO, odpowiedzialność spoczywa na administratorze danych; organ nadzoru winien prowadzić jednolite postępowanie administracyjne eliminujące wielokrotne sankcje, z silnym naciskiem na ustalenie proporcjonalnej i odstraszającej kary administracyjnej

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż każdy incydent naruszenia ochrony danych osobowych powinien być badany w ramach jednego postępowania obejmującego wszystkie związane z nim naruszenia, co służy skuteczności i efektywności ochrony prawnej osób poszkodowanych. Administrator ponosi pełną odpowiedzialność za przetwarzanie danych przez podmiot spoza jurysdykcji RODO.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż w przypadku naruszenia ochrony danych osobowych skutkującego wieloma postępowaniami, konieczne jest połączenie ich w jedno, które zapewni pełną ocenę naruszenia z punktu widzenia odpowiedzialności administracyjnej i wszelkich powiązanych konsekwencji prawnych.

W sytuacji naruszenia ochrony danych osobowych, konieczne jest przeprowadzenie jednego postępowania obejmującego całość zdarzenia w celu wydania jednej spójnej decyzji administracyjnej, zgodnie z art. 33 i art. 77 RODO. Należy połączyć wszystkie związane z tą sprawą postępowania do wspólnego rozpoznania.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że skarga na bezczynność organu administracji publicznej jest zasadna, jeśli organ pozostawał w bezczynności na dzień jej wniesienia, nawet jeżeli później żądana informacja została udostępniona.

Przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.p. nie może stanowić podstawy samoistnej recharakteryzacji transakcji przez organy podatkowe, a wszelkie kwestionowanie czynności prawnych musi mieć wyraźną podstawę w prawie podatkowym.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że art. 11 u.p.d.o.p. nie uprawnia organu podatkowego do dokonania recharakteryzacji zawartej umowy licencyjnej na usługę administrowania bez jednoznacznej podstawy prawnej, co czyni takie działanie prawnie bezskutecznym.

W postępowaniu podatkowym organ odwoławczy może umorzyć postępowanie jako bezprzedmiotowe, gdy stwierdzone zostanie uchybienie proceduralne, które niweczy poprzednie czynności. Brak wystarczającego uzasadnienia skargi kasacyjnej wyklucza jej uwzględnienie.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł o nieważności § 24 ust. 3 uchwały miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, gdyż szczegółowe regulacje dotyczące reklam i ogrodzeń należą obecnie do kompetencji uchwał krajobrazowych, zgodnie z ustawą krajobrazową.