Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż sąd pierwszej instancji prawidłowo rozstrzygnął, że zasady ustalania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop winny być stosowane według aktualnych regulacji ustawy o Policji bez naruszenia domniemania konstytucyjności przepisów prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że zaskarżony wyrok WSA, mimo błędnego uzasadnienia dotyczącego wtórnej niekonstytucyjności, odpowiada prawu. Skarga kasacyjna Komendanta Wojewódzkiego Policji została oddalona z powodu zgodności z prawem nowelizacji ustawy, która ostatecznie zapewnia poprawne ustalanie ekwiwalentu.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej odnosi się do zasad ustalania ekwiwalentu pieniężnego, a nie jego wysokości. Sąd uznał art. 115a ustawy o Policji za prawnie stosowalny do ustalania ekwiwalentu mimo wcześniejszych orzeczeń Trybunału, oddalając kasację.

Przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie odnosi się do wysokości ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, lecz kształtuje zasady ustalania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop związane z wymiarem urlopu przed i po jego wejściu w życie, co w ocenie sądu NSA nie uzasadniało uwzględnienia skargi kasacyjnej.

Decyzja o umorzeniu postępowania wydana z rażącym naruszeniem prawa może skutkować uchyleniem przez sąd, jeśli towarzyszą jej istotne skutki ekonomiczne, nawet w ramach postępowania nadzwyczajnego.

Grunty po zlikwidowanych liniach kolejowych stanowią przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości jako związane z działalnością gospodarczą. Organy podatkowe są związane ewidencją gruntów, a zarzuty proceduralne w postępowaniu są bezzasadne.

Grunty posiadane przez przedsiębiorcę, w tym grunty po zlikwidowanych liniach kolejowych, są związane z działalnością gospodarczą, jeżeli wchodzą w skład prowadzonego przedsiębiorstwa, niezależnie od faktycznego wykorzystania w działalności, zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

Brak prawnych podstaw do wydania zaświadczenia o służbie w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu uniemożliwia podwyższenie emerytury funkcjonariusza Policji. Organy muszą opierać decyzję na niepodważalnych dowodach i ewidencjach.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną W. K. uznając, że brak naruszenia prawa materialnego oraz procesowego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w zakresie przesłanki "szczególnie uzasadnionych przypadków" dotyczącej odmowy wyłączenia stosowania przepisów ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym.

Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając skargę kasacyjną, potwierdził prawidłowość zawieszenia postępowania na podstawie art. 201 § 1 pkt 2 O.p., podkreślając konieczność uwzględnienia toczenia się postępowań sądowoadministracyjnych jako przesłanki obligatoryjnej.

Dyrektor Liceum Ogólnokształcącego, jako właściwy organ, dopuścił się bezczynności w sprawie udostępnienia informacji publicznej, lecz bez rażącego naruszenia prawa, co potwierdza obowiązek udzielenia takich informacji na niesformalizowany wniosek.

Zarządzenie pokontrolne, mimo braku zewnętrznej formy aktu administracyjnego, podlega kognicji sądów administracyjnych, a jego zgodność z ustaleniami kontroli należy do oceny WOJ. S.A., jednak w tej sprawie uchybienia proceduralne i niewłaściwe uzasadnienie uzasadniają uchylenie wyroku i ponowne rozpoznanie.

Wydana na podstawie art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz. U. 2017 r. poz. 1121 ze zm.)decyzja administracyjna, która nie określa precyzyjnie jakiego rodzaju urządzenia należy wykonać w celu zapobieżenia szkodom wywołanym przerz zmiany stanu wody na gruncie jest niewykonalna w rozumieniu art. 156 pkt5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego

W wypadku braku zakończenia procesu wychowania dziecka w wyniku jego przedwczesnej śmierci, przesłanka "wychowała" określona w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym nie zostaje spełniona, co wyklucza przyznanie świadczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że umowa sprzedaży nieruchomości z 1979 roku, zawarta przez przedsiębiorstwo państwowe w imieniu Skarbu Państwa, stanowi wystarczającą podstawę do uznania istnienia prawa zarządu na dzień 5 grudnia 1990 roku, co umożliwia nabycie prawa użytkowania wieczystego z mocy prawa.

Przedłożone umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego mogły stanowić podstawę do stwierdzenia nabycia zarządu, a w konsekwencji użytkowania wieczystego, nawet bez formalnej decyzji administracyjnej, na podstawie art. 8 ust. 3 ugg (w pierwotnym brzmieniu).

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nieprawidłowości w doręczeniu decyzji egzekucyjnych mogą skutkować uznaniem przedawnienia zobowiązania podatkowego, co wyklucza solidarne wpłaty z tytułu podatków od podmiotów pośrednich.

Sam fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę nie jest wystarczający do uznania jej za związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą; dla istnienia tego związku konieczne jest faktyczne lub potencjalne wykorzystywanie nieruchomości w działalności gospodarczej.

Sąd administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając działania organu podatkowego za zgodne z zasadą prawdy materialnej i uwzględniając specyfikę konieczności międzynarodowej współpracy dowodowej. Zarzuty skarżącej nie znalazły usprawiedliwienia w powołanych podstawach prawnych.

Przy określaniu wysokości kondygnacji w świetle, o której mowa w art. 4 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, należy brać pod uwagę odległość od podłoża do najniższego trwałego elementu konstrukcyjnego stropu, nie zaś do elementów instalacyjnych, takich jak przewody wentylacyjne, wodno-kanalizacyjne czy grzewcze.

Złożenie wniosku o wznowienie postępowania administracyjnego po upływie terminu przewidzianego w art. 148 § 1 k.p.a. eliminuje podstawy skutecznego domagania się wznowienia, szczególnie gdy okoliczności były znane przed upływem terminu.

Organ zobowiązany ma obowiązek załatwić wniosek o informację publiczną także złożony drogą elektroniczną, bez potrzeby spełniania formalnych wymogów k.p.a., chyba że wydawana jest decyzja o odmowie udostępnienia, co wymaga zastosowania k.p.a.

NSA oddala skargę kasacyjną C.C. na wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 lutego 2024 r., uznając, iż decyzje organów odmawiające nadania stopnia doktora habilitowanego są zgodne z przepisami prawa materialnego i proceduralnego. Dokonania naukowe nie zostały uznane za znaczący wkład w rozwój dyscypliny.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że wody niezanieczyszczone z odwodnienia zakładów górniczych, podlegają zwolnieniu z opłat wodnych, jeżeli spełniają przesłanki art. 279 pkt 3 Prawa wodnego, a organ nie może ograniczać tego zwolnienia wyłącznie do opłat zmiennych.