Przekazanie decyzji administracyjnej zgodnie z treścią wyroku sądu jest wystarczającym działaniem wykonawczym, niezależnie od formalnej kwestii doręczenia, co umożliwia uznanie za spełniony obowiązek wywiązania się z wyroku sądu administracyjnego.

NSA stwierdził, że decyzja Ministra Rozwoju i Technologii w przedmiocie odmowy stwierdzenia nabycia własności nieruchomości zajętej pod drogę publiczną była przedwczesna i naruszała prawo z uwagi na brak należytej oceny materiału dowodowego, w tym pominięcie istotnych danych z ewidencji gruntów.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał nieważność postępowania z powodu naruszenia prawa do obrony strony, wynikającego ze zmiany trybu postępowania bez powiadomienia stron, i uchylił wyrok WSA przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Decyzja rektora o skreśleniu z listy studentów z uwagi na brak postępów w nauce jest prawidłowa, gdy odbywa się na podstawie regulaminu uczelni i przy zachowaniu kompetencji rektora oraz reżimu oceny wiedzy studenta.

Niewykonanie prawomocnego wyroku przez organ administracji publicznej stanowi rażące naruszenie prawa i uzasadnia nałożenie grzywny na podstawie art. 154 p.p.s.a., gdy działania organu są sprzeczne z treścią wiążącego obowiązku sądowego.

Organ administracyjny obowiązany jest do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w zakresie statusu nieruchomości podlegającej przekształceniu, w szczególności w przypadku nieruchomości częściowo uznanych za drogi publiczne, celem ustalenia ich przynależności i zgodności z faktycznym stanem prawnym.

Ekwiwalent za niewykorzystany urlop dla policjantów za okres sprzed 6 listopada 2018 r. powinien być obliczany na zasadach nowych, stosując współczynnik 1/21, zgodnie z wyrokiem TK z dnia 30 października 2018 r., ignorując niekonstytucyjny współczynnik 1/30.

Zasady ustalania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, wprowadzone art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej, muszą uwzględniać różne reżimy prawne przed i po 19 października 2001 r. Ekwiwalent sprzed 2001 r. nie może automatycznie podlegać zasadom wynikającym z wyroku TK z 2018 r.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, stwierdzając, iż zastosowanie niekonstytucyjnych przepisów przy ustalaniu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop stanowi naruszenie praw skarżącego, wymagające ponownego ustalenia wysokości w oparciu o obecnie obowiązujące przepisy i wyrok Trybunału Konstytucyjnego.

W przypadku niedopełnienia terminu do zgłoszenia SD-Z2, organ podatkowy nie jest zobligowany do wzywania strony do uzupełnienia wniosku, jeśli nie zawiera on okoliczności usprawiedliwiających uchybienie terminu; brak formalny wniosku nie wpływa na tok postępowania, a podlega ocenie według staranności strony.

Posiadacz zależny lokalu, w którym znajdują się niezarejestrowane automaty do gier, podlega karze pieniężnej na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o grach hazardowych, niezależnie od częściowej dzierżawy lokalu innemu podmiotowi. Zarzuty proceduralne skargi kasacyjnej muszą być precyzyjnie sformułowane.

Sąd uznał, że organizowanie gier hazardowych bez wymaganych zezwoleń, traktowanych jako gry zawierające element losowości, podlega sankcjom zgodnie z ustawą o grach hazardowych, a przeprowadzony eksperyment jest zgodny z wymogami dowodowymi.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza stanowisko o rażącej bezczynności Prezydium NRA w rozpoznaniu zażalenia oraz przyznanie rekompensaty finansowej, uznając, że niepodjęcie działań przez ponad 6 lat stanowiło awersję do obowiązków administracyjnych.

Bezczynność organu w rozpatrywaniu zażalenia przez okres przekraczający sześć lat, w sytuacji gdy wszystkie niezbędne do jego dokonania materiały były dostępne, stanowi rażące naruszenie zasady szybkości postępowania administracyjnego, prowadząc do oddalenia skargi kasacyjnej przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Dla nałożenia kary pieniężnej za brak opłaty elektronicznej konieczne jest pełne wyjaśnienie faktycznych okoliczności sporu i ich zgodność z zasadą proporcjonalności, przy jednoczesnym dopełnieniu przez użytkownika obowiązku uiszczenia opłaty przed przejazdem.

Fakt nominacji sędziego przez Prezydenta na wniosek KRS, ukształtowanej ustawowo, nie wystarcza do podważenia niezawisłości i bezstronności składu orzekającego, jeśli brak innych szczególnych okoliczności kwestionujących te wartości.

Udział organizacji społecznych w postępowaniach administracyjnych, nawet w przypadku działalności konkurencyjnej, jest uzasadniony interesem społecznym, zwłaszcza kiedy ich celem jest doskonalenie standardów świadczenia usług publicznych i ochrona konsumentów.

Organ administracyjny nie jest zobowiązany do przeprowadzania pełnego postępowania dowodowego poza posiadanymi ewidencjami przy wydawaniu zaświadczenia, którego nie można wystawić w sytuacji braku odpowiednich dokumentów potwierdzających pełnienie służby w warunkach szczególnego zagrożenia życia lub zdrowia.

Podejrzenie funkcjonariusza Policji o przestępstwo korupcyjne uzasadnia jego zwolnienie z uwagi na ważny interes służby, nawet jeśli postępowanie karne nie zostało zakończone prawomocnym wyrokiem.

Skarga kasacyjna M.G. w sprawie ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych została oddalona z powodu niewykazania naruszenia art. 22 § 2a O.p., stanowiącego podstawę decyzji. Zarzuty dotyczące konstytucyjności oraz prawa unijnego były niezasadne dla przedmiotu sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 23 października 2025 r. (sygn. II GZ 608/24) oddalił skargę Prezydium NRA o wznowienie postępowania. Samo powołanie sędziego przez KRS, ukształtowaną w 2017 r., nie stanowi podstawy do wznowienia, bez wskazania dodatkowych okoliczności podważających jego niezawisłość.

Uchwała Rady Gminy Chełmiec z 3 czerwca 2016 r. w przedmiocie konsultacji społecznych stanowi akt prawa miejscowego, podlegający obowiązkowi ogłoszenia, pomimo jednorazowego charakteru stosowanych norm. Niepublikacja uchwały stanowi podstawę dla jej nieważności.

Organ Policji jest obowiązany zwolnić funkcjonariusza na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji w przypadku prawomocnego orzeczenia o jego wydaleniu, niezależnie od wcześniejszego wniosku funkcjonariusza o odejście ze służby.

Uprawnione jest rozwiązanie stosunku służbowego funkcjonariusza Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 ustawy o Policji z powodu ważnego interesu służby, gdy zachowanie funkcjonariusza narusza zasady etyki zawodowej, nawet w braku zakończenia wszczętych postępowań karnych.