Odpowiednie stosowanie przepisów o rewizji do postępowania z rewizji nadzwyczajnej (art. 423 § 1 k.p.c.) oznacza - w odniesieniu do cofnięcia tej rewizji (art. 393 § 2 k.p.c.), - że sąd nie jest uprawniony do oceny, czy cofnięcie rewizji nadzwyczajnej przez właściwy podmiot jest dopuszczalne.

Złożenie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w sytuacji określonej w art. 127 par. 3 Kpa powoduje, że postępowanie administracyjne w danej sprawie nie zostało jeszcze ostatecznie zakończone.

W przypadku gdy norma prawna w sposób wyraźny, nie budzący wątpliwości interpretacyjnych ustanawia określoną regułę prawną, sięganie do wykładni funkcjonalnej i systemowej jest niedopuszczalne /np. art. 199 par. 3 Kpa/. Należy też przyjąć jako prawidłowość interpretacyjną, iż jeśli w akcie prawnym wypracowano jakiś zakaz to dla jego przestrzegania przewidziano określoną sankcję. Prawidłowość ta wynika

Jeżeli po wniesieniu skargi na bezczynność organu /art. 216 par. 1 Kpa/ powstanie spór kompetencyjny w rozumieniu art. 22 par. 1 Kpa, postępowanie sądowe ulega zawieszeniu do czasu rozstrzygnięcia tego sporu /art. 177 par. 1 pkt 3 Kpc w związku z art. 211 Kpa/.

1. Pismo właściwego organu, informujące o braku przesłanek do stwierdzenia nieważności kwestionowanych przez radnego uchwał rady, nie jest ani decyzją administracyjną, ani rozstrzygnięciem nadzorczym. Uprawnienie do wniesienia skargi na takie pismo nie przysługuje. 2. Artykuł 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ wyłącza dopuszczalność wniesienia

Zdawanie egzaminu w szkole /i będące wynikiem pomyślnego jego zdania świadectwo czy tytuł/ nie ma charakteru sprawy z zakresu prawa administracyjnego i nie stosuje się do niego przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, a Państwowa Komisja Egzaminacyjna nie jest organem uprawnionym do wydawania decyzji administracyjnych /por. art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 i par. 2 Kpa/.

Uchwała Sądu Najwyższego mająca na celu wyjaśnienie przepisów prawnych budzących wątpliwości nie może być środkiem kolejnej weryfikacji wykładni przyjętej przez składy orzekające tego Sądu w poszczególnych sprawach, w sytuacji gdy wyczerpane zostały prawie wszystkie instytucjonalne możliwości ustalenia właściwej wykładni, a jeżeli rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego nie ma już praktycznego znaczenia

Przepisy art. 196 par. 3 pkt 2 Kpa nie przewidują możliwości zaskarżenia rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów egzekucyjnych. Również w art. 33 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161/ wymienione są wszystkie zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego z wyjątkiem zarzutu w kwestii kosztów egzekucyjnych. W związku z powyższym

Do uznania za nieważny wyroku sądu wojskowego, skazującego osobę cywilną za popełnienie przestępstwa określonego w art. 18 § 1 w zw. z art. 7 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa (Dz.U. nr 30, poz. 192 z późn. zm.), powołany jest z mocy art. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych

Przepisy ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania wysokości udziału w kosztach budowy urządzeń komunalnych, energetycznych i gazowych /Dz.U. nr 72 poz. 314/ nie przewidują, aby osoba fizyczna, która dokonała budowy urządzeń

Okresowa opinia służbowa /art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.

Artykuł 27 k.p.k. ma charakter wyjątkowy, stanowiąc odstępstwo od zasady, że właściwy do rozpoznania sprawy karnej jest sąd, na którego terenie działania zostało popełnione przestępstwo. Nadmiernie szerokie wykorzystywanie tego przepisu w praktyce może osłabiać poczucie zaufania do niezależności poszczególnych sądów i ich zdolności obiektywnego orzekania. Tylko szczególne sytuacje mogą uzasadniać korzystanie

Ratio legis przepisów wyłączających lub ograniczających dopuszczalność wzruszenia prawomocnych orzeczeń na niekorzyść osoby, która w uprzednim prawomocnym orzeczeniu uzyskała określenie swojej sytuacji prawnej, podyktowane jest tendencją do stabilności orzeczeń sądowych (pewności „obrotu prawnego”), co legło u podstaw nie tylko treści art. 463 § 2 k.p.k., ale i art. 421 § 2 k.p.c. Skoro rewizja nadzwyczajna

Po upływie roku od podjęcia uchwały organu gminy, doręczonej wojewodzie w ciągu 7 dni przez wójta lub burmistrza, nie jest dopuszczalne wstrzymanie jej wykonania przez sąd administracyjny na podstawie art. 93 ust. 2 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.

Wystąpienie pokontrolne /art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych - Dz.U. nr 85 poz. 428 ze zm./ powodujące obowiązek kontrolowanej jednostki zawiadomienia izby o wykonaniu wniosków lub o przyczynach ich niewykonania, nie stanowi rozstrzygnięcia nadzorczego izby, podlegającego zaskarżeniu do sądu administracyjnego, gdyż nie rozstrzyga o nieważności konkretnej

Po upływie roku od podjęcia uchwały organu gminy, doręczonej wojewodzie w ciągu 7 dni przez wójta lub burmistrza, nie jest dopuszczalne wstrzymanie jej wykonania przez sąd administracyjny na podstawie art. 93 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.