Skoro właściciel, który sprzedał swe gospodarstwo rolne, nie może otrzymać emerytury, to następca rolnika, który przejął gospodarstwo bez zamiaru jego prowadzenia, nie może skutecznie ubiegać się o uzyskanie zgody na zbycie tego gospodarstwa w krótkim okresie po jego przejęciu, przy równoczesnym zagwarantowaniu emerytury poprzedniemu właścicielowi /art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu

Działki wydzielone rolnikom do użytkowania na podstawie art. 56 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 268 ze zm./ stanowią część państwowych nieruchomości rolnych, w związku z czym - w razie późniejszego przeznaczenia ich do sprzedaży - nabywcy muszą spełniać warunki określone w Kodeksie cywilnym, zwłaszcza

1. Ustawa z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 268/ ustala zasadę, że gospodarstwo rolne bez względu na jego powierzchnię /a co za tym idzie bez względu na ewentualną dopuszczalność jego podziału i zbycia na rzecz kilku osób według zasad ustalonych w Kodeksie cywilnym/ powinno być w całości przejęte przez jednego następcę

Podjęcie decyzji w przedmiocie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych bez uprzedniego zasięgnięcia opinii odpowiednich komisji rady narodowej stopnia wojewódzkiego stanowi mogące mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia naruszenie prawa.

Jeżeli przedmiotem darowizny jest budynek wymieniony w art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podstawę wymiaru podatku w oparciu o przepisy tej ustawy stanowi wartość przedmiotu darowizny, ustalana na podstawie szacunku PZU, przyjętego dla celów obowiązkowego ubezpieczenia tego budynku w chwili powstania obowiązku podatkowego, niezależnie od tego, czy właściciel zgłosił budynek

Jak wynika z treści par. 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 6 maja 1983 r. w sprawie szczegółowych zasad usytuowania punktów sprzedaży napojów alkoholowych oraz trybu wydawania zezwoleń na sprzedaż tych napojów /Dz.U. nr 25 poz. 119 ze zm./ możliwość zastosowania odstępstwa od zasady usytuowania punktu podawania i sprzedaży napojów alkoholowych w odległości co najmniej

1. Komisje do spraw przeciwdziałania alkoholizmowi, działające przy terenowych organach administracji państwowej, nie mają przypisanych zadań w zakresie opiniowania wniosków o wydanie zezwoleń na sprzedaż alkoholu ani w treści stosownego przepisu przepisu ustawy /art. 4 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi - Dz.U. nr 35 poz

1. Nawet jeśli pierwsze badanie dokonane było przez instytut, to na skutek odwołania skarżącej, zgodnie z par. 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/ winna ona być skierowana do innego instytutu. Aby pracownik mógł korzystać ze swoich uprawnień orzeczenie lekarskie musi być zrozumiałe. 2. Należy podkreślić, że Państwowy Inspektor

1. Jednostki organizacyjne właściwe do rozpoznawania chorób zawodowych, rozpoznają nie tylko schorzenia ale również to czy jest to choroba umieszczona w wykazie chorób zawodowych i czy zachodzą inne przesłanki z par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/. 2. Inspektor sanitarny nie jest związany tym orzeczeniem, nie może jednak

Przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/ weszły w życie z dniem ogłoszenia to jest 6 grudnia 1983 r. Rozporządzenie to nie zawiera przepisów przejściowych, co oznacza iż miało ono zastosowanie także do spraw, w których postępowanie zostało wszczęte przed dniem jego wejścia w życie lecz nie zostało zakończone decyzją ostateczną

1. Jednostki wymienione w przepisie par. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/ są właściwe do rozpoznawania chorób zawodowych, a więc do orzekania we wszystkich wymienionych czynnikach, które składają się na pojęcie choroby zawodowej. Inspektor Sanitarny nie może jednostek tych zastąpić. Inną jest bowiem rzeczą, ocena

Skoro występowanie związku przyczynowego zostało zawarte już w samym orzeczeniu lekarskim co jest zjawiskiem notoryjnym przy schorzeniach typu alergicznego - to nie trafny jest zarzut, iż związku tego nie wykazały organy orzekające /par. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/.

Decyzję administracyjną o stwierdzeniu choroby zawodowej lub odmowie stwierdzenia takiej choroby wydaje organ administracji państwowej /art. 104 par. 1 Kpa. - Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny a jako organ odwoławczy Główny Inspektor Sanitarny. Rozpoznawanie choroby zawodowej dokonywane jest przez jednostki organizacyjne wymienione w par. 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983