Pracownik urzędu wojewódzkiego, którego stosunek pracy wygasł z przyczyn dotyczących pracodawcy, mógł skorzystać z prawa do wcześniejszej emerytury na zasadach określonych w art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.; obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953).

Równoczesne okresy podlegania różnym ubezpieczeniom społecznym nie są sumowane przy obliczaniu okresów wymaganych do ustalenia prawa do świadczeń emerytalnych lub rentowych.

Niezakwestionowanie ustalenia faktycznego sądu, co do pobierania zasiłku dla bezrobotnych, jest wiążące w postępowaniu kasacyjnym (art. 39311 KPC) i oznacza, że strona korzystała z ubezpieczenia społecznego na mocy art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 ze zm.), a więc nie podlegała obowiązkowemu ubezpieczeniu

W zakresie ustalania uprawnień rentowych, szczegółowe postanowienia art. 17 i 18 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec o zabezpieczeniu społecznym, sporządzonej w Warszawie dnia 8 grudnia 1990 r. (Dz.U. z 1991 r. Nr 108, poz. 468) mogą być stosowane wyłącznie do osób będących pracownikami, w tym górnikami lub kolejarzami, podlegających jednemu z ustawodawstw o zabezpieczeniu

Brak zgłoszenia do obowiązkowego ubezpieczenia społecznego osoby spełniającej warunki podlegania temu ubezpieczeniu, nie eliminuje jej z niego, ale rodzi powinność dokonania tej czynności z urzędu przez organ ubezpieczeń społecznych.

Przepisy ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ nie przewidują możliwości zwrotu opłaty za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych. W szczególności możliwości takiej nie stwarza art. 11[1] ust. 5 ustawy. Likwidacja punktu sprzedaży w okresie ważności zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, nie

Roszczenie o naprawienie nowej szkody, która ujawniła się po uchyleniu przez sąd obowiązku świadczenia zasądzonej na rzecz pracownika renty, stanowiącej odszkodowanie skutków wypadku przy pracy, przedawnia się z upływem trzech lat od daty dowiedzenia się przez pracownika o tej szkodzie (art. 442 § 1 KC).

Decyzja Państwowego Inspektora Sanitarnego jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 KPC tylko w zakresie dotyczącym stwierdzenia istnienia lub nieistnienia choroby zawodowej. Stwierdzenie choroby zawodowej nie jest równoznaczne z prawem do renty z tego tytułu (art. 18 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, jednolity tekst: Dz.U.

Zaprzestanie pobierania świadczenia, o którym mowa w art. 100 ust, 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) nie jest warunkiem uzasadniającym zastosowanie art. 186 ust. 2 pkt 2 tej ustawy w stosunku do osoby, która wniosek o świadczenie emerytalno-rentowe zgłosiła przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Osoba objęta niepracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może nabyć prawa do wcześniejszej emerytury, mimo posiadania wymaganego stażu i wieku emerytalnego, przewidzianych w art. 29 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.).

Osoba uprawniona ze względu na kontynuowanie nauki do przyznanej na okres roku szkolnego renty rodzinnej, której wypłata została wstrzymana wskutek nieprzedłożenia aktualnego zaświadczenia szkolnego, nie może powoływać się na błąd organu rentowego i niedoręczenie decyzji wstrzymującej wypłatę renty, jeżeli kolejne zaświadczenie przedłożyła po upływie dwóch lat od wstrzymania wypłaty renty.

Skoro Powszechny Zakład Ubezpieczeń decydował się na przejmowanie na swoją własność przedmiotów ubezpieczenia, w celu ich odsprzedaży dla zmniejszenia kosztów prowadzonej działalności ubezpieczeniowej, to odsprzedaż należało uznać za działalność gospodarczą związaną z działalnością ubezpieczeniową w rozumieniu art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej /Dz.U. 1996 nr 11

O uprawnieniu do emerytury na podstawie § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) decyduje łączne spełnienie przez pracownika wszystkich warunków określonych w tym przepisie, a nie jego przekonanie, że charakter lub warunki pracy wystarczają

Pracownik urzędu, urodzony przed dniem 1 stycznia 1949 r., któremu po reformie administracji publicznej nie zaproponowano nowych warunków pracy na dalszy okres i którego stosunek pracy wygasł z dniem 30 czerwca 1999 r. (art. 58 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, Dz.U. Nr 133, poz. 872) zachował prawo do emerytury przewidzianej

Z dniem 1 stycznia 1997 r. utraciło moc obowiązującą rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 5 sierpnia 1983 r. w sprawie składu komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, trybu postępowania, trybu kierowania na badania przez te komisje oraz szczegółowych zasad ustalania inwalidztwa (Dz.U. Nr 47, poz. 214 ze zm.), co oznacza, że od tego dnia przy ocenie niezdolności

Jeżeli przez okres pobierania świadczenia rehabilitacyjnego ubezpieczony nie odzyskał zdolności do pracy, to jego dalszą niezdolność, stanowiącą przesłankę nabycia prawa do renty z tego tytułu, należy liczyć z zachowaniem ciągłości, choćby nawet daty powstania tej niezdolności nie wskazano wyraźnie w opinii biegłych lekarzy sądowych.

Do wniosku o rentę złożonego pod rządem ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.), stosuje się jej przepisy, także po dniu 1 stycznia 1999 r., to jest po wejściu w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.).

Kłótnia czy bójka między pracownikami w czasie i w miejscu pracy nie musi oznaczać, że istnieje normatywny związek takiego zdarzenia z pracą (art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm.).

Ustalenie związku przyczynowego pomiędzy pobytem w więzieniu PRL z przyczyn politycznych, a późniejszą o 50 lat niezdolnością do pracy, wymaga wiadomości specjalnych. Ustalenia tego dokonuje sąd w oparciu o dowód z opinii biegłych lekarzy (art. 278 § 1 KPC), a nie w drodze domniemań faktycznych (art. 231 KPC).

Odpowiedzialność administracyjna towarzystwa emerytalnego określona w art. 156 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych /Dz.U. nr 139 poz. 934 ze zm./ nie jest pod względem przesłanek tożsama z odpowiedzialnością uregulowaną w art. 204 ust. 7. Przepis art. 204 ust. 6 ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych nie może być wykorzystywany