Regulacja art. 20 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121 poz. 591 ze zm./ w powiązaniu z art. 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ wskazuje na to, że dla celów tego podatku wprowadzona została zasada szczegółowego dokumentowania zdarzeń gospodarczych. Sam fakt nie ujęcia dowodów księgowych w księdze

Nie są kosztem uzyskania przychodu wypłaty przez spółkę określonych kwot na rzecz wspólników spółki z tytułu rzekomych odsetek od pożyczki, skoro brak jest jakiegokolwiek wiarygodnego dowodu, który potwierdziłby fakt zaciągnięcia przez spółkę od wspólników pożyczki pieniężnej z obowiązkiem spłaty odsetek bankowych, którymi z kolei bank obciążał wspólników.

Dowody z zeznań świadków mogą być dopuszczone do rozwiania wątpliwości związanej z treścią istniejącego dowodu źródłowego, nie są zaś dopuszczalne dla ustalenia istnienia podstawy dokonania wydatków.

Utworzenie przez podatnika na podstawie art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86/ i par. 40 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35/ rezerwy na pokrycie należności nieściągalnych