Przywrócenie terminu do wniesienia odwołania w postępowaniu administracyjnym wymaga uprawdopodobnienia, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony, a samo oświadczenie składającego nie stanowi wystarczającego dowodu na wykazanie bezwinności.

Właściwość miejscowa organu administracji publicznej musi być przestrzegana przy rozpatrywaniu wniosku o uznanie za osobę bezrobotną, a naruszenie tej zasady prowadzi do nieważności decyzji administracyjnej.

Regulamin pracy wprowadzający możliwość stosowania równoważnego systemu czasu pracy, ale niewymieniający konkretnych grup zawodowych objętych tym systemem i odsyłający do przyszłych uzgodnień z organizacjami związkowymi, nie spełnia wymogów art. 150 § 1 k.p. oraz art. 1041 § 1 pkt 2 k.p. Uzgodnienia ze stroną związkową muszą być dokonane zgodnie z trybem przewidzianym w art. 30 ust. 4 (obecnie ust.

Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie jest ustawą podatkową, a wpłaty na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych nie stanowią podatku w rozumieniu art. 6 Ordynacji podatkowej, ponieważ publicznoprawny charakter świadczenia nie przesądza o jego podatkowym charakterze.

Prokurent, jako osoba uprawniona do reprezentacji spółki, jest objęty wymogiem niekaralności określonym w ustawie o promocji zatrudnienia, a jego ukaranie za wykroczenie związane z działalnością agencji stanowi przesłankę do wykreślenia spółki z rejestru prowadzących agencje zatrudnienia.

Zawieranie z pracownikiem kolejnych umów o pracę na czas określony na łączny okres przekraczający 8 lat, przy braku obiektywnego uzasadnienia dla zastosowania terminowych umów, stanowi nadużycie prawa przez pracodawcę (art. 8 k.p.) i jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p.). Skutkuje to nieważnością postanowienia o terminowym charakterze umowy i

Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, przyznane na podstawie art. 57 Kodeksu pracy w wyniku przywrócenia pracownika do pracy, ma charakter odszkodowawczy i podlega zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Prezes Zarządu PFRON nie posiada kompetencji do samodzielnego ustalania i rozliczania zobowiązań z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne pracowników niepełnosprawnych; za ustalenie prawidłowości i wysokości tych zobowiązań odpowiada wyłącznie Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Nieprawidłowości w procedurze wyboru społecznego inspektora pracy nie pozbawiają wybranego pracownika ochrony stosunku pracy, jeżeli pracownik faktycznie pełnił tę funkcję. Wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi podlegającemu szczególnej ochronie jest nieskuteczne, jeżeli konsultacje związkowe nie zostały przeprowadzone w wymaganej formie pisemnej.

Do oceny roszczeń funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej dotyczących nierównego traktowania w wynagrodzeniu i awansach nie mają zastosowania przepisy Kodeksu pracy, lecz ustawa o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania.

Naruszenie regulaminu wewnętrznego spółki, dotyczące procedury podejmowania uchwał przez organy nadzorcze, które nie jest sprzeczne z ustawą ani statutem spółki, nie prowadzi do nieważności uchwały czy związanej z nią czynności prawnej.

Orzekanie o stopniu niepełnosprawności wymaga uwzględnienia wszystkich schorzeń osoby zainteresowanej oraz opinii biegłych specjalistów z odpowiednich dziedzin, a także należytej analizy okoliczności związanych z koniecznością pomocy lub opieki w codziennym funkcjonowaniu.

Pracodawca, wypowiadając umowę o pracę, jest zobowiązany do wskazania rzeczywistych, prawdziwych i konkretnych przyczyn, których zasadność musi zostać udowodniona w postępowaniu sądowym. Nieprecyzyjne lub nierzeczywiste wskazanie przyczyn wypowiedzenia prowadzi do uznania tego wypowiedzenia za nieuzasadnione.

Roszczenie o przywrócenie do pracy pracownika objętego szczególną ochroną stosunku pracy może zostać oddalone na podstawie art. 8 k.p., jeżeli zachowanie tego pracownika wobec współpracowników było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i uniemożliwiało jego powrót do pracy na dotychczasowych warunkach.

Pracodawca nie może dochodzić odszkodowania na podstawie art. 611 k.p. w przypadku, gdy pracownik „porzucił pracę”, nie składając oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy w trybie art. 55 § 11 k.p. Brak formalnego oświadczenia pracownika wyłącza możliwość zastosowania art. 611 k.p., a ewentualne roszczenia pracodawcy mogą być dochodzone jedynie na zasadach ogólnych Kodeksu cywilnego.

Zawarcie umowy o pracę bez rzeczywistego zamiaru jej realizacji w reżimie pracowniczym, lecz wyłącznie w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, stanowi podstawę do stwierdzenia jej pozorności i wykluczenia tytułu do ubezpieczenia społecznego.