Prawo podatnika do skorygowania uprzednio złożonej deklaracji, a tym samym obniżenia kwoty podatku należnego daje się wywieść wprost z treści art. 79 par. 2a w zw. z art. 79 par. 2 pkt 1b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.

Z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 pkt 83 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./ dodanego ustawą z dnia 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 104 poz. 1104/ nie wynika, aby zwolnienie od podatku dochodowego obejmowało wyłącznie te należności, które

Jednorazowa sprzedaż wierzytelności /prawa majątkowego/, nabytej w sposób pierwotny i bez uprzedniego zamiaru jej dalszego zbycia, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych /Dz.U. nr 86 poz. 959 ze zm./ w sytuacji, gdy podmiotem prowadzącym zawodowo działalność gospodarczą

Nie data wydania decyzji, lecz data złożenia wniosku o zwrot podatku VAT, w myśl jednoznacznie brzmiącego art. 14a ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ decyduje o istnieniu przesłanek, w nim wymienionych.

Zgodnie z par. 50 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 109 poz. 1245/, w przypadku, gdy nabywca posiada fakturę lub fakturę korygującą nie potwierdzoną kopią u sprzedawcy, faktury te nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy

Paragraf 18 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawie podatku akcyzowego /Dz.U. nr 105 poz. 1197 ze zm./ rozszerzający krąg osób uznanych za podatników akcyzy jest sprzeczny z art. 217 Konstytucji, co uzasadnia odmowę jego zastosowania przez sąd.

Nie można określać wysokości stawek podatku po upływie terminu do jego zapłaty. Natomiast w indywidualnych przypadkach istnieje możliwość udzielania podatnikom ulg w spłacie podatków, w tym umarzania zaległości podatkowych zgodnie z przepisami ordynacji podatkowej.

Zgodnie z treścią art. 240 par. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli "wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który wydał decyzję. Przepis art. 240 par. 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej

Obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstał /i powstaje/ z mocy prawa z chwilą wydania, przekazania, zamiany, darowizny towarów lub wykonania usługi. Konkretyzacja tego obowiązku, zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ następowała natomiast dopiero z chwilą złożenia deklaracji podatkowej

Sprostowanie oczywistej omyłki nie może prowadzić do zmiany merytorycznej decyzji. "Prostowanie" błędu rachunkowego jest w istocie rzeczy w decyzji podatkowej rozstrzygnięciem o wysokości zobowiązania podatkowego i należnych odsetek za zwłokę, a zatem rozstrzygnięciem co do istoty sprawy. Rozstrzygnięcia co do istoty sprawy podatkowej winny zaś zapadać w formie decyzji. Tymczasem tryb rektyfikacji

Wynik kontroli wskazujący uchybienia w samoobliczeniu podatku oraz nieprawidłowości w rekonstrukcji podstaw opodatkowania, który odtwarza podstawy opodatkowania w celu określenia wysokości straty poniesionej w roku podatkowym, stanowi istotnościowo pierwszoinstancyjną decyzję administracyjną, którą Inspektor Kontroli Skarbowej powinien wydać na podstawie art. 24 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.

Przy istniejącym i udowodnionym zamiarze działania w sposób częstotliwy, opodatkowaniu podlega nawet jednorazowe wykonanie czynności.

Nie w każdej sytuacji straty w środkach obrotowych powinny być uznane za koszt uzyskania przychodów. Straty muszą być zawsze rzeczywiste i prawidłowo udokumentowane.