1. Niezgłoszenie we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości lub zaniechanie podjęcia postępowania układowego uwalnia członków zarządu od osobistej odpowiedzialności za długi zarządzanego podmiotu tylko przez wykazanie braku winy. Zastosowanie tych przepisów wymaga ustalenia czasu, w którym członek zarządu - ze względu na zaprzestanie płacenia długów spółki - nie działając na szkodę, lecz w

Przy uwzględnieniu prawidłowej wykładni użytego w art. 116 § 1 ordynacji podatkowej pojęcia: "egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna", pojęcie to powinno być rozumiane w ten sposób, że dowodem bezskuteczności egzekucji będzie przede wszystkim wydane po przeprowadzeniu postępowania egzekucyjnego przez organ egzekucyjny postanowienie o umorzeniu postępowania z uwagi

Jeżeli w okresie sprawowania funkcji przez członka zarządu nie nastąpiło zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki kapitałowej, za której dług składkowy odpowiedzialność została w drodze decyzji przypisana temu członkowi zarządu, to rozważeniu w postępowaniu dotyczącym przeniesienia odpowiedzialności w ramach przesłanki uwalniającej od tej odpowiedzialności, którą stanowi zgłoszenie we właściwym

1. Decyzję o przeniesieniu odpowiedzialności za składki niezapłacone przez spółkę na członków zarządu organ rentowy może wydać na podstawie art. 116 Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 i 32 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych aż do upływu terminu przedawnienia do jej wydania (przedawnienie prawa do wydania decyzji). Ocena bezskuteczności egzekucji następuje na datę wydania decyzji w tym

1. Wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego na podstawie ustawy o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców nie stanowi postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości w rozumieniu art. 116 § 1 pkt 1 lit. a Ordynacji podatkowej. 2. Użycie przez ustawodawcę określenia "właściwy czas" i brak odesłania do przepisów regulujących postępowanie upadłościowe nie jest

1. Ewentualne wyegzekwowanie zaległości składkowych od spółki w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego, już po wydaniu decyzji o przeniesieniu odpowiedzialności, wywołuje inny skutek wobec obciążonych członków zarządu, a mianowicie stanowi o wygaśnięciu zobowiązania określonego tą decyzją (art. 59 § 1 pkt 1 w związku z art. 109 § 1 Ordynacji podatkowej i art. 366 § 2 k.c. w związku z art. 91

1. Decyzja o odpowiedzialności określonego członka zarządu powinna wskazywać, iż jego odpowiedzialność jest solidarna ze spółką i innymi w niej wymienionymi członkami zarządu, jednak bez konsekwencji w zakresie skuteczności nałożenia obowiązku na członka zarządu, do którego skierowana jest decyzja. Z konstytutywnego charakteru decyzji o przeniesieniu odpowiedzialności na osoby trzecie wynika, że tylko

W myśl art. 108 § 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 i art. 32 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, o odpowiedzialności osoby trzecie za zaległości składkowe Zakład Ubezpieczeń Społecznych orzeka zawsze w drodze decyzji. Decyzja ta ma charakter konstytutywny, gdyż tworzy nowe stosunki prawne zarówno pod względem podmiotowym jak i przedmiotowym. Podmiotem tych stosunków są bowiem osoby

1. Za zaległości składkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w organizacji odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, jeżeli członek zarządu nie wskazuje mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości składkowych spółki w znacznej części. Z brzmienia tego

Zaspokojenie wierzyciela podatkowego (składkowego) przez któregokolwiek z dłużników (nawet, gdy decyzje nie wskazywały na solidarną odpowiedzialność dłużników) wywołuje skutek w postaci zwolnienia pozostałych dłużników oraz rodzi - z mocy art. 376 Kodeksu cywilnego - po stronie tego dłużnika, który spłacił dług, prawo regresu wobec pozostałych dłużników.

Reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art. 8 § 1 k.k.s.

Wykluczone jest, aby przepis Kodeksu karnego skarbowego mógł wyprzeć na zasadzie specjalności lub konsumpcji przepis Kodeksu karnego (lub odwrotnie).