Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest zobowiązany do weryfikacji przedawnienia składek przed wydaniem decyzji o umorzeniu należności, gdyż warunkuje to prowadzenie postępowania; sądy administracyjne mają kompetencje do kontroli takiej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z powodu sprzeczności pomiędzy sentencją a uzasadnieniem orzeczenia, co uniemożliwia instancyjną kontrolę orzeczenia. Sprawa zostaje przekazana do ponownego rozpoznania.

NSA orzekł, że skarga kasacyjna dotycząca odmowy umorzenia składek KRUS była bezzasadna i nie spełniała wymogów formalnych, wobec czego oddalił skargę.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w braku istnienia charakterystycznych objawów ołowicy u skarżącego, prawidłowe orzeczenia lekarskie i właściwa ocena dowodów przez sąd I instancji uzasadniają oddalenie skargi kasacyjnej dotyczącej choroby zawodowej z tytułu narażenia na ołów.

Skarga kasacyjna organu ZUS nie zasługuje na uwzględnienie; Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo zrealizował wytyczne prawne z wcześniejszego, prawomocnego orzeczenia, badając prawidłowość przedawnienia należności.

NSA orzeka, że ZUS zobowiązany jest do udzielania wyjaśnień stronom w postępowaniach związanych ze zwolnieniami z opłat składkowych, a ich brak stanowi naruszenie proceduralne wpływające na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną ZUS, uznając, iż organ ten naruszył obowiązek informowania strony o skutkach uchybień terminowych w kontekście ustawy COVID-19, co uzasadniało uchylenie decyzji ZUS w postępowaniu administracyjnym.

Skarga kasacyjna oddalona z powodu niewłaściwej metodologii i braku precyzji w zarzutach dotyczących kontroli legalności decyzji administracyjnej przez sąd, nie zaś orzeczenia o przywróceniu terminu.

Odmawiając umorzenia należności składkowych, ZUS działał zgodnie z prawem. W sytuacji braku przesłanek całkowitej nieściągalności oraz wyjątkowych okoliczności uniemożliwiających opłacenie składek, uzasadnienie oddalenia skargi kasacyjnej było zasadne.

Skarga kasacyjna dotycząca prawa do świadczenia pielęgnacyjnego od stycznia 2023 oddalona. Przyznanie świadczenia od maja 2023 uzasadnione wcześniejszym pobieraniem świadczenia rodzicielskiego do kwietnia 2023 zgodnie z art. 27 ust. 5 u.ś.r.

Przepis art. 12i ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym należy interpretować w zgodzie z konstytucyjną zasadą proporcjonalności, co oznacza, że organ podatkowy, nakładając opłatę dodatkową, powinien uwzględniać okoliczności konkretnego naruszenia i możliwość miarkowania wysokości sankcji.

Niepodjęcie zatrudnienia przez uprawnionego przed powstaniem niepełnosprawności osoby wymagającej opieki nie spełnia przesłanek przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, gdy brak jest wykazania związku przyczynowego zgodnie z art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Sąd stwierdził, że decyzja administracyjna o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń wychowawczych jest zgodna z prawem, gdyż skarżący nie spełniał warunku wspólnego zamieszkiwania z dzieckiem. Pobranie świadczeń przez osobę nieuprawnioną skutkuje obowiązkiem ich zwrotu.

Skarga kasacyjna od decyzji odmawiającej przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego została oddalona w związku z błędną interpretacją przepisów oraz brakiem uzasadnienia dla podnoszonych naruszeń proceduralnych.

Opieka nad osobą niepełnosprawną przyznająca prawo do świadczenia pielęgnacyjnego musi wykluczać możliwość podjęcia zatrudnienia. W przypadku gdy osoba wymagająca opieki jest częściowo samodzielna, przesłanki przyznania świadczenia nie są spełnione.

Przedawnienie wykonania administracyjnej kary pieniężnej, zgodnie z art. 189g § 3 k.p.a., stanowi przeszkodę dla umorzenia zobowiązania, a zasada lex mitior agit wymaga stosowania ustawy względniejszej w przypadku intertemporalnych regulacji kary administracyjnej.

Prokonstytucyjna wykładnia art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga pominięcia niekonstytucyjnego kryterium, którym jest moment powstania niepełnosprawności, jako przesłanki do odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

W przypadku zbiegu uprawnień, jednoczesne przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego i specjalnego zasiłku opiekuńczego jest wykluczone; niezbędne jest wyraźne zrzeczenie się konkurencyjnego świadczenia przez wnioskodawcę przed przyznaniem nowego świadczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego wystarczające jest niepodejmowanie pracy z uwagi na konieczność sprawowania opieki, niezależnie od wcześniejszego statusu zawodowego wnioskodawcy.

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu niepodejmowania zatrudnienia celem sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną wystarczy istnienie rzeczywistego zakresu opieki, bez wymogu wcześniejszego zatrudnienia przez opiekuna.

Orzekając o braku podstaw do skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że dzieci osoby niepełnosprawnej, nieposiadające orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, zobowiązane są do opieki, co wyłącza przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego wnuczce.

Uchylenie decyzji Prezesa ZUS o odmowie przyznania świadczenia w drodze wyjątku było uzasadnione, gdyż organ nie wykazał wystarczająco starannego ustalenia istotnych okoliczności faktycznych, co naruszyło przepisy postępowania administracyjnego. Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że szczególne okoliczności mogą uzasadniać przyznanie świadczenia.

Świadczenie wychowawcze uznane za nienależnie pobrane, jeśli brak obiektywnych podstaw prawnych do jego przyznania, niezależnie od subiektywnej wiedzy odbiorcy.

Skarga kasacyjna Samorządowego Kolegium Odwoławczego od wyroku WSA w Gdańsku w sprawie świadczenia pielęgnacyjnego jest bezzasadna, a zaskarżona decyzja organu podlega uchyleniu z uwagi na niekompletny wywiad środowiskowy i błędne ustalenia faktyczne.