Prawo do emerytury wyklucza przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, chyba że uprawniony dokona wyboru świadczenia przez zawieszenie emerytury.

Świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z pracy, w przypadku sprawowania opieki nad więcej niż jedną osobą niepełnosprawną przez jednego opiekuna, jest możliwe do przyznania tylko jednokrotnie, niezależnie od liczby osób wymagających opieki.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego nie jest uzależnione od niezdolności rodzeństwa do partycypacji w opiece, a wymaganie takiej przesłanki narusza przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych i zasady praworządności.

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego niezbędne jest istnienie przyczynowo-skutkowego związku pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia a koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną; brak takiego związku wyklucza świadczenie.

Brak związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zaprzestaniem aktywności zawodowej a sprawowaną opieką nad osobą niepełnosprawną wyklucza możliwość przyznania świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 u.ś.r.

Świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, gdy brak jest bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego między rezygnacją z zatrudnienia a opieką nad osobą niepełnosprawną. Podjęcie aktywności zawodowej w krótkim okresie po złożeniu wniosku wyklucza istnienie tego związku.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że przy ustalaniu przeważającej działalności podmiotu dla celów zwolnienia z obowiązku opłacania składek na mocy rozporządzenia COVID-19, organ zobowiązany jest nie tylko do korzystania z danych zawartych w rejestrze REGON, lecz także do przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu ustalenie rzeczywistego charakteru działalności.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowił oddalić skargę kasacyjną w sprawie o umorzenie należności składkowych, potwierdzając prawidłowość decyzji organu i wyroku sądu I instancji. Postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone z poszanowaniem zasad proceduralnych oraz przepisów materialnych prawa ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z art. 170 P.p.s.a., sąd związany jest wcześniejszym prawomocnym wyrokiem w tożsamym stanie faktycznym i prawnym, co uniemożliwia nowe rozstrzygnięcie w kwestii związku przyczynowego między brakiem zatrudnienia skarżącej a sprawowaną przez nią opieką.

Realizacja prawa do wyboru świadczenia pielęgnacyjnego wymaga rezygnacji z konkurencyjnego świadczenia poprzez formalne uchylenie decyzji o jego przyznaniu. Zmiany prawne po 1 stycznia 2024 r. nie mogą stanowić podstawy do uznania prawa, jeśli przesłanki nie były spełnione wcześniej.

Decyzje administacyjne o odmowie umorzenia nienależnie pobranego zasiłku pielęgnacyjnego zostały wydane z naruszeniem obowiązków procesowych poprzez brak ustalenia pełnej sytuacji życiowej skarżącego, co skutkowało ich uchyleniem przez NSA.

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobie zapewniającej ciągłą opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, jeżeli działalność opiekuńcza uniemożliwia podjęcie pracy zarobkowej, niezależnie od obecności innych zobowiązanych alimentacyjnie osób.

W przypadku zbiegu uprawnień do specjalnego zasiłku opiekuńczego i świadczenia pielęgnacyjnego, przyznanie tego ostatniego jest możliwe dopiero po formalnym wygaśnięciu uprawnień do pierwszego świadczenia. Niezbędne jest usunięcie z obrotu prawnego decyzji przyznającej zasiłek opiekuńczy, aby skutecznie przyznać świadczenie pielęgnacyjne.

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego kluczowe jest istnienie bezpośredniego związku między niepodejmowaniem zatrudnienia a koniecznością opieki nad osobą z niepełnosprawnością, bez względu na istnienie rodzeństwa zobowiązanego do alimentacji.

Pobieranie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie wyklucza z góry przyznania świadczenia pielęgnacyjnego; konieczny jest jednak wykazany związek przyczynowy z niepodejmowaniem zatrudnienia i faktycznym zakresem opieki uniemożliwiającym pracę.

Osoba pobierająca rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie ma prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, chyba że uprzednio zawiesi wypłatę renty. Konstrukcja prawa do świadczenia przed 1 stycznia 2024 r. wymagała spełnienia przesłanek przed datą nowelizacji.

W przypadku zbiegu uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego i specjalnego zasiłku opiekuńczego, świadczenie pielęgnacyjne może być przyznane dopiero po uchyleniu decyzji o przyznaniu zasiłku opiekuńczego. Skarga M.C. została oddalona.

Świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje równocześnie z innymi świadczeniami o analogicznym przeznaczeniu, jak specjalny zasiłek opiekuńczy. W przypadku zbiegu praw strona zobowiązana jest do wyboru przysługującego świadczenia oraz uchylenia konkurencyjnej decyzji, by nowe świadczenie mogło być przyznane od uprzedniej daty.

W sprawie świadczeń pielęgnacyjnych kluczowym jest wyraźny związek przyczynowo-skutkowy między rezygnacją z zatrudnienia a faktycznym sprawowaniem ciągłej opieki. Istnienie innych dzieci zobowiązanych alimentacyjnie nie wyklucza prawa do świadczenia, jeśli jeden z członków rodziny faktycznie sprawuje opiekę.

Przy odmowie świadczenia pielęgnacyjnego należy ustalać bezpośredni związek rezygnacji z pracy z koniecznością opieki nad niepełnosprawnym i nie można wymagać, aby inne osoby zobowiązane do alimentacji podejmowały opiekę (art. 17 ust. 1 pkt 4 uś.r.).

Osobie posiadającej zezwolenie na pobyt czasowy oraz sporadycznie przebywającej na terytorium Polski przysługuje obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego, przy założeniu spełnienia kryteriów kumulatywnie określonych przez ustawę o świadczeniach zdrowotnych.

W przypadku zbiegu uprawnień do świadczeń, świadczenie pielęgnacyjne nie może być przyznane przed ustaniem uprawnienia do specjalnego zasiłku opiekuńczego, a zrzeczenie się uprawnienia musi być definitywne, nie warunkowe.

NSA przychylił się do stanowiska organu rentowego i WSA, uznając, że skarżąca nie spełniła ustawowych przesłanek do umorzenia zadłużenia publicznoprawnego. Funkcje ZUS i różnicowanie zobowiązań publicznych i prywatnych wykluczają uprzywilejowanie tych drugich przy umorzeniu należności publicznoprawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając decyzję WSA oraz ZUS w kwestii odmowy umorzenia należności z tytułu składek jako zgodne z prawem, stwierdzając brak istotnych uchybień procesowych lub materialnoprawnych, które mogłyby wpłynąć na zmianę rozstrzygnięcia.