Należyta świadomość świadczeniobiorcy co do skutków wystąpienia określonych okoliczności dla prawa do świadczenia jest kluczowa dla uznania świadczenia za nienależnie pobrane; odpowiednie pouczenie powinno być zrozumiałe i odnosić się do konkretnej sytuacji wnioskodawcy, a jego brak może wyłączyć jego złą wiarę.

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego osobie opiekującej się niepełnosprawnym członkiem rodziny, który pozostaje w związku małżeńskim, jest wykluczone, o ile współmałżonek nie posiada orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Osoba pobierająca rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie jest automatycznie uprawniona do świadczenia pielęgnacyjnego; musi dokonać wyboru jednego ze świadczeń, zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Skutkiem stwierdzenia nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie jest automatyczna nieważność podjętych na jego podstawie aktów administracyjnych; takie akty mogą być wzruszone w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie oznacza automatycznej nieważności podjętych na jego podstawie aktów administracyjnych. W takim przypadku akty te podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie implikuje automatycznego stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnych podjętych na jego podstawie, jeżeli w momencie ich podejmowania akt ten obowiązywał.

Służba w instytucjach i formacjach wymienionych w ustawie zaopatrzeniowej nie może być automatycznie uznawana za służbę na rzecz totalitarnego państwa bez możliwości przedstawienia dowodów przez wnioskodawcę na okoliczność rzeczywistego charakteru wykonywanych przez niego działań.

Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy systemowej, pracodawca jest zobowiązany do odprowadzania składek na ubezpieczenia społeczne za pracowników wykonujących pracę na rzecz pracodawcy, nawet jeśli formalnie umowy zlecenia zawierane są z osobami trzecimi, a relacje gospodarcze wskazują na funkcjonalnie jeden podmiot korzystający z pracy tych pracowników.

W sytuacji, gdy pracownik wykonuje pracę wyłącznie w innym państwie członkowskim, a działalność pracodawcy w kraju zatrudnienia jest marginalna, organy krajowe mogą ustalić ustawodawstwo tego innego państwa jako właściwe, nawet bez uprzedniego przeprowadzania procedury dialogu i koncyliacji.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie skutkuje automatycznie nieważnością decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym albo w postępowaniu szczególnym (art. 147 § 2 p.p.s.a.).

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie powoduje automatycznego stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; decyzje te podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie powoduje automatycznego stwierdzenia nieważności rozstrzygnięć indywidualnych wydanych na jego podstawie; takie rozstrzygnięcia podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym lub szczególnym.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie implikuje nieważności wydanych na jego podstawie decyzji (postanowień) w sprawach indywidualnych; wzruszenie takich decyzji następuje w drodze wznowienia postępowania.

Opieka nad osobą niepełnosprawną, legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, musi być sprawowana zgodnie ze wskazaniami wynikającymi z tego orzeczenia, a jej realizacja w wymiarze stałym i długoterminowym stanowi przesłankę przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, niezależnie od wcześniejszej sytuacji zawodowej wnioskodawcy.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie powoduje automatycznie nieważności indywidualnych decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest uruchomienie odpowiednich trybów wzruszenia tych decyzji, zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a.

Stwierdzenie nieważności przez sąd administracyjny aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznym stwierdzeniem nieważności rozstrzygnięcia administracyjnego wydanego na jego podstawie; wymaga to odrębnego badania wpływu nieważności aktu normatywnego na wydane rozstrzygnięcia, z uwzględnieniem zasady stabilności obrotu prawnego oraz ochrony praw nabytych.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego, stanowiącego podstawę prawną dla rozstrzygnięcia administracyjnego, nie prowadzi automatycznie do nieważności tego rozstrzygnięcia; wymaga to indywidualnego rozpatrzenia jego wpływu na dane rozstrzygnięcie oraz uwzględnienia zasad stabilności obrotu prawnego i ochrony praw nabytych.

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje tylko tym opiekunom osoby niepełnosprawnej, na których spoczywa obowiązek alimentacyjny, co wyklucza rodziny zastępcze niespokrewnione, które nie mają obowiązku alimentacyjnego.

Dla przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego istotne jest istnienie bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia a sprawowaniem opieki nad osobą niepełnosprawną. Opieka ta powinna być codzienna oraz wymagająca ciągłej gotowości niesienia pomocy, nawet jeśli część wykonywanych czynności mieści się w zakresie zwykłych czynności dnia codziennego.

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje wyłącznie osobom obciążonym obowiązkiem alimentacyjnym wobec osoby niepełnosprawnej, zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (NSA 2024).

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje jedynie tym osobom, na których ciąży obowiązek alimentacyjny wobec osoby niepełnosprawnej, zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach rodzinnych. Fakt sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny nie stanowi wystarczającej podstawy do przyznania prawa do tego świadczenia, jeśli opiekun nie jest zobowiązany do alimentacji.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobom spokrewnionym w drugim stopniu z osobą wymagającą opieki jest, aby osoby spokrewnione w pierwszym stopniu (w tym rodzice) legitymowały się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności lub były niezdolne do sprawowania opieki z innych prawnych przyczyn.

Wykładnia art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) ustawy o świadczeniach rodzinnych powinna umożliwiać osobie sprawującej opiekę nad niepełnosprawnym i posiadającej ustalone prawo do emerytury dokonanie wyboru między emeryturą a świadczeniem pielęgnacyjnym przez zawieszenie pobierania emerytury.

Dla uzyskania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego kluczowe jest wykazanie, że zakres opieki nad osobą niepełnosprawną obiektywnie uniemożliwia podjęcie zatrudnienia, a brak zatrudnienia jest bezpośrednio spowodowany koniecznością sprawowania tej opieki, niezależnie od wcześniejszych przyczyn braku zatrudnienia.