Prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek jego nieużywania w sposób rzeczywisty przez nieprzerwany okres pięciu lat, chyba że istnieją ważne powody tego nieużywania, które nie mogą być utożsamiane jedynie z trudnościami natury podatkowej lub ryzykiem gospodarczym.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za bezzasadną, potwierdzając, że decyzje Prezesa UKE ws. dostępu do infrastruktury spełniają wymogi zapewnienia skutecznej konkurencji i są zgodne z prawem telekomunikacyjnym oraz nie wymagają uprzedniej analizy rynku.

Stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy z powodu jego nieużywania przez okres pięciu lat wymaga, aby podmiot korzystający z ochrony wykazał rzeczywiste używanie znaku lub istnienie ważnych powodów, które uniemożliwiały jego użycie.

Oddalenie skargi kasacyjnej, uznanie poprawności decyzji o cofnięciu licencji wspólnotowej z uwagi na poważne naruszenie przepisów prawa unijnego dotyczącego międzynarodowego przewozu drogowego.

Kurator ustanowiony w sprawie o stwierdzenie nabycia spadku dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika nie jest uprawniony do złożenia w jego imieniu oświadczenia o przyjęciu bądź odrzuceniu spadku.

Kredyt hipoteczny indeksowany do waluty obcej, zawierający abuzywne klauzule przeliczeniowe, skutkuje nieważnością omawianej umowy w całości bez możliwości jej uzupełnienia innymi normatywami. Potwierdzono zasadność ochrony konsumentów przed nieuczciwymi praktykami bankowymi zgodnie z dyrektywą 93/13.

Wykonywanie przez prokuratora w stanie spoczynku zawodu radcy prawnego wbrew odmowie zgody przełożonego nie stanowi dorozumianego zrzeczenia się statusu prokuratora, a jedynie prowadzi do zawieszenia prawa do uposażenia na czas wykonywania tego zawodu. Po zaprzestaniu działalności radcowskiej prokurator zachowuje prawo do uposażenia spoczynkowego. Art. 5 k.c. nie może stanowić podstawy do pozbawienia

Nie można uznać, że istniały ważne powody usprawiedliwiające nieużywanie znaku towarowego "S.", jeżeli brak jego używania wynikał z ryzyka gospodarczego spółki. Prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek jego nieużywania w sposób rzeczywisty przez wymagany pięcioletni okres.

Rzeczywiste używanie znaku towarowego nie zostało wykazane przez uprawnionego, wobec czego prawo ochronne na znak wygasa zgodnie z art. 169 ust. 1 pkt 1 P.p.w.p., gdyż nieużywanie znaku przez pięć lat nie wynikało z ważnych powodów.

Zarządzający transportem ponosi odpowiedzialność administracyjną za naruszenie przepisów przewozu drogowego, która może być wyłączona wyłącznie w przypadkach szczególnych, praktycznie nieprzewidywalnych. Odpowiedzialność administracyjno-karna opiera się na fakcie naruszenia, a nie winie.

Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne a odszkodowanie z tytułu zakazu konkurencji po ustaniu funkcji prezesa zarządu.

Skarga kasacyjna została uwzględniona z uwagi na nieważność postępowania przed WSA spowodowaną brakiem należytego umocowania pełnomocnika skarżącej. Sprawa przekazana do ponownego rozpoznania.

Klauzule indeksacyjne umożliwiające bankowi jednostronne określanie kursu waluty są abuzywne, prowadząc do sprzeczności z art. 3851 § 1 k.c. Takie umowy kredytowe nie mogą obowiązywać po usunięciu tych klauzul, skutkując ich nieważnością i obowiązkiem zwrotu świadczeń.

Przewóz pasażerów realizowany przez skarżącą spółkę T. Sp. z o.o. w dniu 25 lipca 2019 r. w ramach działalności gospodarczej, mimo przeciwnych twierdzeń strony, stanowił przewóz okazjonalny. Pojazd użyty do przewozu nie spełniał wymogów ustawowych dotyczących przewozu okazjonalnego, co uzasadniało nałożenie kary pieniężnej.

Sąd kasacyjny orzekł, że przewóz osób dokonany bez wymaganej licencji i niespełniający wymogów formalnych przewozu okazjonalnego podlega nałożeniu kary pieniężnej. Uchybienia proceduralne nie miały istotnego wpływu na wynik sprawy.

Klauzule określające mechanizm waloryzacji kredytu kursem waluty i ubezpieczenia niskiego wkładu własnego mogą zostać uznane za postanowienia abuzywne, prowadząc do nieważności całej umowy kredytowej. Postanowienia naruszające równowagę umowną, nieuzgadniane indywidualnie z konsumentem, nie wiążą stron ex tunc.

NSA oddala skargę kasacyjną w sprawie wznowienia postępowania, podkreślając, że uchybienie terminowi określonemu w art. 148 § 2 k.p.a. uniemożliwia merytoryczną ocenę decyzji kwestionowanej w postępowaniu wznowieniowym.

Za wykonywanie przewozu drogowego osób bez wymaganego zezwolenia, traktowane jako działanie z zakresu transportu drogowego, oraz wykonywanie przewozu okazjonalnego niespełniającego wymogów przewidzianych dla legalnej działalności transportowej, może być nałożona kara administracyjna. Sąd administracyjny potwierdza prawidłowość takiego rozstrzygnięcia.