Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną uznając, że ustalenia z prawomocnego wyroku karnego, dotyczące stworzenia przez skarżącego sztucznych warunków do uzyskania nienależnych płatności, wiążą sąd administracyjny oraz czynią bezzasadnymi zarzuty skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny, akceptując ustalenia karne, uznał decyzję administracyjną za prawidłową, oddalając skargę kasacyjną i potwierdzając legalność odmowy płatności rolno-środowiskowej, ze względu na stworzenie sztucznych warunków do ich uzyskania.

Wniosek o przyznanie płatności musi być złożony elektronicznie za pomocą aplikacji eWniosekPlus; brak tej formy jest uzasadnioną przyczyną odmowy wszczęcia postępowania. (art. 61a § 1 k.p.a.)

Brak indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego, wynikający z ogólnego wrażenia analogicznego do wcześniej opublikowanych wzorów wspólnotowych, stanowi podstawę do unieważnienia prawa z rejestracji na podstawie art. 104 ust. 1 p.w.p.

Wadą istotną w rozumieniu art. 560 § 4 k.c. jest nie tylko wada uniemożliwiająca korzystanie z rzeczy zgodnie z jej przeznaczeniem, ale także wada powodująca istotny dyskomfort w użytkowaniu, przy czym kryterium oceny istotności wady stanowią oczekiwania typowego (przeciętnego) nabywcy, a nie subiektywna ocena konkretnego kupującego, a w przypadku samochodu osobowego za wady istotne należy uznać niestabilność

W razie prawomocnego skazania za przestępstwo pozorowania działalności rolniczej, organy administracyjne mogą wznowić postępowanie i odmówić płatności w ramach wsparcia bezpośredniego, opierając się na ustaleniach sądów karnych, przy braku prawa do ponownej analizy tych ustaleń przez sądy administracyjne.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził skuteczność wznowienia postępowania administracyjnego na podstawie nowych okoliczności prowadzących do uchylenia wcześniejszych decyzji przyznających wsparcie, zgodnie z art. 145 k.p.a. Związanie wyrokiem karnym potwierdzającym zarzuty oszustwa wykluczało odmienne ustalenia w postępowaniu administracyjnym.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje zasadność uchwały Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w przedmiocie odmowy przyznania M.P. płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej, działając w związaniu z ustaleniami wyroku karnego i potwierdzając zgodność decyzji organu administracyjnego z prawem.

Działania M. P., polegające na utworzeniu sztucznych warunków przez fikcyjne gospodarstwa rolne, w celu uzyskania nienależnych płatności ONW, są sprzeczne z przepisami Rozporządzenia nr 1307/2013 i 1306/2013, co uzasadniało odmowę przyznania tych płatności przez organy administracyjne oraz jej utrzymanie przez sądy administracyjne.

Bank nie ponosi odpowiedzialności za wypłatę środków zgodnie z numerem rachunku wskazanym w zleceniu, mimo błędnych danych osobowych odbiorcy. Odpowiedzialność ta nie obciąża banku na podstawie przepisów ustawy o usługach płatniczych.

W przypadku uzyskania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, stworzenie sztucznych warunków w celu nieuprawnionego zwiększenia płatności stanowi podstawę do odmowy ich przyznania, zgodnie z zasadami praworządności przewidzianymi w k.p.a.

Skarżący nieudolnie próbował obejść prawo, tworząc sztuczne warunki dla uzyskania płatności ONW. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził zasadność decyzji odmowy tych płatności, respektując prawomocne orzeczenie karne. Wznowienie postępowania było uzasadnione dla ujawnionych okoliczności.

Usługi doradztwa związane z zarządzaniem (PKWiU 70.22), w tym optymalizacja procesów sprzedażowych i audyt, podlegają 15% stawce ryczałtu od przychodów, na mocy art. 12 ust. 1 pkt 2 lit. m ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Przypisanie tych usług, pod określone grupowanie PKWiU, decyduje o nieprawidłowości stosowania stawki 8,5%.

Wnioskodawca jest uprawniony do opodatkowania ryczałtem 8,5% przychodów z działalności telekomunikacyjnej opodatkowanej według PKWiU 61.20.20.0, o ile nie wystąpią wyłączenia przewidziane w art. 8 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Dla zastosowania art. 92a ust. 10 u.t.d. konieczne jest, by jedno działanie stanowiło naruszenie przepisów z załączników nr 3 i nr 4 u.t.d. NSA uznał, że w przedmiotowej sprawie nie zachodziła taka tożsamość znamion, co uzasadniało utrzymanie kar zgodnie z przepisami u.t.d.

Uzasadniona jest odmowa przyznania płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej w przypadku, gdy samoistność działalności rolniczej jest pozorna, a beneficjent nie spełnia wymogów stawianych przez prawo unijne i krajowe, gdyż dzierżawy były elementem unikania ograniczeń systemu wsparcia.

Wznowienie postępowania oraz decyzje organów administracyjnych były zasadne i zgodne z prawem; skarżący nie spełnił przesłanek przyznania płatności unijnej, gdyż działał jako pozorny posiadacz gruntów, co skutkowało bezzasadnością skargi kasacyjnej.

Przewóz okazjonalny, który nie spełnia wymogów określonych w ustawie o transporcie drogowym, podlega karze na podstawie art. 92a utd. Usługa zorganizowana przez aplikację transportową jest uważana za transport drogowy i wymaga posiadania odpowiednich licencji i zgłoszeń.

Zaniechanie domownika w przekazaniu zastępczo doręczonej przesyłki adresatowi nie uzasadnia przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, gdyż stanowi niedbalstwo traktowane na równi z niedbalstwem adresata (art. 58 k.p.a.).

Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał decyzję organu odmawiającą przyznania płatności ONW, uznając prawidłowość wznowienia postępowania w oparciu o nowo ujawnione okoliczności i związanie ustaleniami wyroku karnego w przedmiocie sztucznego tworzenia warunków do uzyskania płatności.

Sąd II instancji, związany prawomocnym wyrokiem karnym, nie ma podstaw prawnych do podważania rozstrzygnięć administracyjnych opartych na tych ustaleniach, co potwierdza skuteczność decyzji odmownych Dyrektora ŚOR ARiMR w sprawie przyznania płatności rolno-środowiskowych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nie zaistniały przesłanki do nałożenia jednorazowej kary na podstawie art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym, potwierdzając legalność nałożenia odrębnych kar za różne naruszenia i uchylając wyrok sądu pierwszej instancji.