Brak umowy z właściwym organem administracyjnym uniemożliwia dochodzenie wynagrodzenia za usunięcie i dozór nad pojazdem usuniętym z drogi publicznej, a błędna forma decyzji administracyjnej nie wpływa na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, jeśli nie powoduje szkody dla stron postępowania.

Zastosowanie prawa zatrzymania w sytuacji wzajemnych świadczeń pieniężnych jest nieprawidłowe; klauzule indeksacyjne w umowach konsumenckich są niedozwolone, a odsetki za zwłokę przysługują od chwili doręczenia wezwania do zapłaty, a nie od wydania wyroku.

Odmowa przyznania płatności do powierzchni uprawy ziemniaków skrobiowych jest prawidłowa, gdy umowa kontraktacji nie spełnia warunków z art. 15 ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o płatnościach, a podmiot nie prowadzi wymaganej działalności na dzień zawarcia umowy.

Brak pouczenia strony występującej bez profesjonalnego pełnomocnika o możliwości ustanowienia pełnomocnika z urzędu nie stanowi naruszenia przepisów postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy, jeżeli strona wykazywała w toku postępowania aktywność i zdolność do racjonalnego formułowania argumentów prawnych. Sąd nie ma obowiązku dopuszczania z urzędu dowodów uzupełniających, gdy przeprowadzone

Wyeliminowanie z umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej abuzywnych klauzul dotyczących ustalania kursów walut skutkuje nieważnością całej umowy, a niedopuszczalne jest zastępowanie tych klauzul innymi postanowieniami w celu utrzymania umowy w mocy. Prawo zatrzymania (art. 496 k.c.) nie przysługuje stronie, która może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony.

W razie stosowania przez przedsiębiorcę nieuczciwej praktyki rynkowej, konsument może żądać unieważnienia umowy i zwrotu świadczeń, nawet jeśli przedsiębiorca nie jest ubezpieczycielem, o ile jego działania wprowadzają w błąd i naruszają interes konsumenta.

Stwierdzenie abuzywności klauzul umownych indeksujących kredyty do CHF powoduje ich bezskuteczność, co w świetle prawa krajowego i orzecznictwa TSUE może uzasadniać stwierdzenie nieważności całej umowy, jeżeli utrzymanie jej obowiązywania jest niemożliwe bez tych postanowień.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, podnosząc, że sześciomiesięczny termin dodatkowy w rozumieniu art. 224 ust. 2 p.w.p. nie podlega zawieszeniu z powodu nadzwyczajnych okoliczności. Skarga nie wykazała uchybień w niewłaściwym zastosowaniu prawa materialnego.

Odpowiedzialność za koszty usunięcia i przechowywania pojazdu spoczywa głównie na właścicielu, z możliwością solidarnej odpowiedzialności osoby władającej pojazdem. Organy muszą rzetelnie ustalać, kto faktycznie władał pojazdem i szybko powiadamiać właściciela, aby obciążenie kosztami było prawidłowe.

Przedsiębiorca, jako profesjonalny uczestnik obrotu gospodarczego, powinien wykazywać większą odporność na krytykę ze strony konsumenta, a krytyka ta – jeśli dotyczy jakości usług i mieści się w granicach rzeczowości – nie może być uznana za naruszenie dóbr osobistych. Natomiast reakcja przedsiębiorcy, polegająca na personalnym ataku na konsumenta, może stanowić przekroczenie granic wolności słowa

Ustalenie kosztów uzyskania przychodu z tytułu zbycia udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.

W postępowaniu dotyczącym unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy, obowiązek dowodowy spoczywa na wnioskodawcy, a brak wystarczających dowodów powszechności i dystynktywności znaku skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej.

Urząd Patentowy nie jest związany datą wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy wskazaną przez wnioskodawcę, lecz powinien stwierdzić wygaśnięcie praw z dniem rzeczywistym nieużywania, zgodnie z art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Skarga kasacyjna dotycząca odmowy rejestracji znaku towarowego, wniesiona na podstawie zarzutów proceduralnych i materialnych, została oddalona; decyzję organu i rozstrzygnięcie WSA uznano za zasadne.

Klauzule indeksacyjne oparte na kursach walut i marży, jeśli nieprzejrzysto określone i dające bankowi jednostronne prawo modyfikacji, są abuzywne w całości, co może skutkować nieważnością umowy kredytowej w świetle art. 385(1) k.c. Bez wyraźnej zgody konsumenta, takie postanowienia nie mogą obowiązywać w obrocie prawnym.