Mimo stanowczego brzmienia art. 362 k.c. - nie zachodzi konieczność każdorazowego zmniejszenia odszkodowania w razie stwierdzenia, stosownie do założeń koncepcji kauzalnej, istnienia adekwatnego związku przyczynowego między zachowaniem się poszkodowanego (oraz sprawcy szkody) i powodującym uszczerbek naruszeniem praw lub prawnie chronionych interesów poszkodowanego.

Rozwiązanie podmiotu bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego oraz wykreślenie tego podmiotu z rejestru powinno nastąpić jedynie wówczas, gdy podmiot ten nie posiada zbywalnego majątku i faktycznie nie prowadzi działalności, a jednocześnie nie zachodzą inne istotne okoliczności, o których mowa w art. 25d ust. 3 uKRS.

Przewidywanie przez wzbogaconego powstania obowiązku zwrotu korzyści oznacza zarówno sytuację, w której zobowiązany do zwrotu wiedział, że korzyść mu się nie należy, jak również sytuację, gdy co prawda był subiektywnie przekonany, iż korzyść mu się należy, lecz na podstawie okoliczności sprawy obiektywnie powinien się liczyć z możliwością zwrotu, w tym ze względu na wadliwą podstawę prawną bądź też

Ból i cierpienie psychiczne wywołane śmiercią bezpośrednio poszkodowanego mogą być oceniane wyłącznie w kontekście podstaw zastosowania art. 446 § 4 k.c., a nie art. 446 § 3 k.c. W obecnym stanie prawnym nie może być kontynuowania rozwijająca się od połowy pierwszej dekady XXI w. linia orzecznicza, która kwotą stosownego odszkodowania z art. 446 § 3 obejmowała nie tylko naprawienie szkody majątkowej

O ile możliwe jest dochodzenie roszczeń z tytułu ochrony prawa rzeczowego (spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu) na podstawie przepisów art. 222 § 2 k.c., art. 251 k.c. oraz art. 144 k.c., o tyle roszczenia te pozostają bez związku z roszczeniem, o którym mowa w art. 439 k.c. Pierwsze bowiem mają na celu umożliwienie niezakłóconego wykonywania prawa rzeczowego jako bezwzględnego prawa majątkowego

Zastrzeżenie kary umownej za zwłokę w spełnieniu świadczenia niepieniężnego w postaci ułamka (procentu) wartości świadczenia za każdą jednostkę czasu zwłoki, bez jednoczesnego określenia z góry maksymalnej kwoty takiej kary, nie narusza art. 483 § 1 k.c.