Przesłanką miarkowania kary umownej z art. 484 § k.c. w związku z art. 300 k.p. jest zgłoszenie wyraźnego żądania przez dłużnika. Nie jest wystarczające domaganie się oddalenia powództwa. 1. Zgłoszenie zarzutu z art. 484 § 2 k.c. nie może nastąpić tylko przez wniesienie o oddalenie powództwa o zapłatę kary umownej. Argument odwołujący się do wnioskowania a maiori ad minus prowadzi do trafnych konkluzji

1. O ile umowa nie stanowi inaczej, ani bank nie może bez zgody klienta żądać wcześniejszej spłaty kredytu, ani klient nie może bez zgody banku wcześniej spłacić kredytu. 2. Wyłączenie kondykcji na gruncie art. 411 pkt 2 k.c. zakłada wystąpienie sytuacji, w których spełniający świadczenie nie jest ku temu prawnie zobowiązany, ale jego działaniu można przypisać moralny obowiązek względem accipiensa.

Obowiązek rozpoznania sprawy w granicach apelacji nakłada na sąd odwoławczy wymóg ustosunkowania się do zarzutów mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy w uzasadnieniu, a niedochowanie go może być przyczyną uwzględnienia skargi kasacyjnej, jeśli czyni niemożliwym dokonanie kontroli w odniesieniu do zgodności wyroku ze wskazanymi w niej przepisami prawa materialnego.

Działanie na szkodę nie może być utożsamiane z wyrządzeniem szkody w znaczeniu normatywnym, gdyż powinno być interpretowane szerzej, jako podejmowanie lub zaniechanie czynności "na niekorzyść spółdzielni" wywołujących negatywne następstwa zarówno w sferze ekonomicznej jak i organizacyjnej.

W sytuacji, gdy w zamian za zbyte przez wspólnika udziały, mające określoną wartość, w ramach instytucji umorzenia udziałów, spółka przekazuje wspólnikowi towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 u.p.t.u., to w ramach tej instytucji dochodzi do dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku 7 ust. 1 u.p.t.u. Dochodzi bowiem w tym przypadku do przeniesienia przez spółkę na rzecz wspólnika prawa