1. Wymienione w art. 410 § 2 k.c. przypadki zubożenia i wzbogacenia będące wynikiem działania zubożonego, zmierzającego do spełnienia świadczenia, które okazało się nienależne, stanowią szczególną kategorię bezpodstawnego wzbogacenia, do którego z mocy art. 410 § 1 k.c. mają zastosowanie przepisy art. 405 do art. 409 k.c. Żądanie zwrotu świadczenia może nastąpić tylko wtedy, gdy zubożony był w błędzie

Skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona w rozumieniu art. 3989 § 1 pkt 4 k.p.c, skarżący musi wykazać, iż zachodzi niewątpliwa, widoczna na pierwszy rzut oka, tj. bez konieczności głębszej analizy, sprzeczność orzeczenia z przepisami prawa nie podlegającymi różnej wykładni oraz że w wyniku takiego naruszenia prawa zapadło w drugiej instancji orzeczenie oczywiście wadliwe.

Orzeczenie sądu administracyjnego objęte art. 287 pkt 1 p.p.s.a. jest orzeczeniem wstępnym orzekającym o niezgodności z prawem ostatecznej decyzji administracyjnej (prejudykatem), o którym mowa w art. 4171 § 2 k.c. otwierającym poszkodowanemu drogę do dochodzenia naprawienia szkody od Skarbu Państwa na podstawie tego przepisu.

1. Wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami (art. 366 k.p.c). Powaga rzeczy osądzonej (res iudicata) polega na niedopuszczalności ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, która została już prawomocnie osądzona. Instytucja ta odnosi się tylko do tych orzeczeń, które

W obecnym stanie prawnym art. 49 k.p.c. nie ogranicza wyłączenia do sytuacji, w której wątpliwości co do bezstronności sędziego wywoływałby stosunek osobisty między sędzią a jedną ze stron lub jej przedstawicielem ustawowym. Wystarczy jakakolwiek okoliczność, która może stać się uzasadnioną przyczyną wątpliwości co do bezstronności sędziego w danej sprawie. Nie jest także konieczne, aby ta okoliczność