Stosownie do treści art. 1 i art. 3 ust. 1 lit. B) ustawy z dnia 23 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej do przejęcia danego przedsiębiorstwa ma zastosowanie stan faktyczny i prawny istniejący w dniu wejścia w życie tej ustawy, tj. 5 lutego 1946 r., a zatem doniosła prawnie jest istniejąca w tej dacie możliwość zatrudnienia określonej liczby pracowników

Art. 224 § 1 k.p.c. można uznać za zasadną podstawę kasacyjną wtedy, gdy strona skarżąca wykaże, iż sąd drugiej instancji nie przeprowadził dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i przedwcześnie postanowił o zamknięciu rozprawy.

Ustawodawca zastrzegł w przepisie art. 316 § 1 k.p.c., że sąd wydając wyrok, bierze za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Pojęcie "stan rzeczy" odnosi się do wszystkich elementów, które składają się na podstawę wyroku. Obejmuje ono w szczególności podstawę faktyczną, prawną i kompetencyjną wyroku. Jako zasadę przyjmuje się, że reguła powyższa nie ma zastosowania w postępowaniu