Czynności wyjaśniające mają zmierzać do usunięcia wątpliwości co do popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, jego kwalifikacji prawnej, albo tożsamości sprawcy.

1. O wzajemnym charakterze umowy przesądza decyzja stron o sprzężeniu świadczeń w ten sposób, że świadczenie jednej strony zostaje uzależnione od świadczenia drugiej strony. 2. Naruszenie obowiązku spełnienia świadczenia wzajemnego może wchodzić w grę nie tyko przy niewykonaniu samej istoty świadczenia, które zgodnie z treścią umowy należy się wierzycielowi, ale także w razie niespełnienia świadczeń

Odstępstwo od zasady nieretroakcji, uzasadnione celem ustawy, zostało dopuszczone w odniesieniu do tych regulacji nowelizujących, które usuwając dotychczasowe rozbieżności interpretacyjne, zawierają niejako wykładnię autentyczną przepisów już obowiązujących. Nie można do tej kategorii zaliczyć art. 230 k.s.h., skoro zastosowanie sankcji objętej art. 17 § 1 k.s.h. w okresie do nowelizacji nie było przedmiotem

1. Odpowiedzialność uregulowana w art. 299 k.s.h. ma charakter odszkodowawczy, powstaje wtedy, gdy jest oczywiste, że egzekucja, zarówno singularna jak i uniwersalna, okazała lub okazałaby się bezskuteczna. Jest to odpowiedzialność deliktowa na zasadzie winy za szkodę w wysokości niewyegzekwowanej od spółki wierzytelności, spowodowaną bezprawnym, zawinionym niezgłoszeniem przez członków zarządu lub

Użyte w art. 494 k.c. sformułowanie obowiązku zwrotu jako "wszystko, co otrzymała od niej na mocy umowy" oznacza co do zasady przedmiot świadczenia. Nie zawsze jednak jest możliwy zwrot takiego świadczenia np. w umowach zlecenia, o dzieło, o roboty budowlane. Należy zatem zawsze rozważyć, czy charakter konkretnej umowy wzajemnej daje możliwość dosłownie wydania przedmiotu świadczenia. Jeżeli nie byłoby

Sąd krajowy ma obowiązek uwzględniania z urzędu abuzywności konkretnego postanowienia umownego, i - w razie stwierdzenia takiego jej charakteru - uznania, że jest ono nieważne, a tym samym prawnie niewiążące.

Sąd administracyjny może albo orzec o wymierzeniu organowi grzywny, albo orzec o przyznaniu skarżącemu stosownej sumy pieniężnej albo orzec o obu tych kwestiach. Z treści z art. 149 § 2 p.p.s.a. wynika, że obie instytucje nie mają charakteru obligatoryjnego oraz, że możliwość zarówno wymierzenie przez sąd organowi grzywny jak i przyznanie od organu na rzecz skarżącego owej sumy pieniężnej są od siebie

Postanowienie o umorzeniu postępowania nie pociąga za sobą skutku w postaci powagi rzeczy osądzonej, zatem możliwe jest ponowne wniesienie wniosku o stwierdzenie zasiedzenia opartego na tych samych okolicznościach faktycznych i przesłankach prawnych.

Sąd administracyjny może albo orzec o wymierzeniu organowi grzywny, albo orzec o przyznaniu skarżącemu stosownej sumy pieniężnej albo orzec o obu tych kwestiach. Z treści z art. 149 § 2 p.p.s.a. wynika, że obie instytucje nie mają charakteru obligatoryjnego oraz, że możliwość zarówno wymierzenie przez sąd organowi grzywny jak i przyznanie od organu na rzecz skarżącego owej sumy pieniężnej są od siebie