Jeśli art. 129 ust. 4 p.o.ś. ustanawia dwuletni termin do wystąpienia z roszczeniem, rozumianym jako zgłoszenie roszczenia zobowiązanemu, to jego znaczenie wyczerpuje się z chwilą dokonania takiego zgłoszenia. O przerwie biegu terminu można mówić wówczas, kiedy czynność ograniczona tym terminem nie została wykonana, lecz przed upływem terminu strony podjęły inne działania wskazujące na wolę dobrowolnego

1. Za orzeczenie niezgodne z prawem w rozumieniu art. 4241 § 1 k.p.c. i art. 4171 § 2 k.c. uznać można orzeczenie, które jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni przepisami, z ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć albo zostało wydane w wyniku szczególnie rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa o charakterze oczywistym i niewymagającym

1. Zastosowanie art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 r., Nr 5 poz. 17 ze zm., dalej jako u.z.t.) przez Urząd Patentowy RP jako podstawy unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy z uwagi na działanie uprawnionego do tego znaku towarowego w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, powinno być każdorazowo uzasadnione okolicznościami stanu

1. Zakwaterowanie pracownika za granicą na koszt pracodawcy stanowi świadczenie w naturze, którego wartość pieniężna jest przychodem danego pracownika ze stosunku pracy uwzględnianym w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. 2. Niedopełnienie przez spółkę jej ustawowych obowiązków jako płatnika składek i jako pracodawcy w zakresie dokumentowania wartości świadczeń w naturze udzielonych

Tylko w sytuacji, gdyby zdarzenie zostało spowodowane wyłącznie zawinionym działaniem ubezpieczonego, przy braku jakichkolwiek innych jego przyczyn, możliwe byłoby pozbawienie go prawa do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego.

Wpis do ewidencji producentów i nadawanie numeru identyfikacyjnego rolnikom pozostającym w związku małżeńskim

Wysokość świadczenia banku na rzecz beneficjenta gwarancji bankowej nie zależy od rozmiaru świadczenia obciążającego zleceniodawcę gwarancji.

Przepis art. 387 § 1 k.c. reguluje skutki prawne niemożności spełnienia świadczenia określonego przez strony, a nie skutki niemożności dochowania przez te strony zastrzeżonego w umowie terminu spełnienia świadczenia.