Zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie zwrotu kosztów procesu przysługuje do sądu drugiej instancji, a zażalenie na postanowienie sądu drugiej instancji co do kosztów procesu, które nie były przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji zgodnie z art. 3941 § 1 pkt 2 k.p.c. przysługuje do Sądu Najwyższego.

Niedochowanie terminu do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości naraża prawa wierzycieli i z tego powodu rygor art. 5 Prawa upadłościowego i naprawczego, który wyraża naczelną zasadę prawa upadłościowego, jaką jest ochrona praw wierzycieli powinien być interpretowany ściśle.

Jeżeli na skutek apelacji sąd odwoławczy orzeka reformatoryjnie i rozstrzyga o kosztach postępowania przed sądem pierwszej instancji, postanowienie w tym przedmiocie nie może być skutecznie zaskarżone do Sądu Najwyższego, jako że koszty te były już przedmiotem rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji (art. 3941 § 1 pkt 2 k.p.c.) Sąd odwoławczy rozstrzygając bowiem o kosztach procesu przed Sądem pierwszej

Wierzyciel, po uzyskaniu dalszych tytułów wykonawczych na podstawie art. 793 k.p.c., uprawniony jest do zabezpieczenia hipotekami przymusowymi zwykłymi jednej wierzytelności na kilku nieruchomościach dłużnika w zakresie określonym w art. 68 i 69 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.)

Sprzedaż udziału we współwłasności budynku, tak jak i udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu, prowadzi do przeniesienia na nabywcę takiego udziału prawa do rozporządzania tymi towarami tak jak właściciel.

Nawet, gdyby sąd powszechny, mimo uznania przez sąd administracyjny że sprawa nie ma charakteru administracyjnego, powództwo odrzucił z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, to skarżący powinien złożyć w takim razie apelację stawiając wyrokowi sądu powszechnego zarzut naruszenia art. 1991 K.p.c., ponieważ w takim wypadku sąd powszechny jest bezwzględnie związany wcześniejszym orzeczeniem sądu administracyjnego

Pracownik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych niebędący radcą prawnym, zatrudniony w oddziale Zakładu, może być pełnomocnikiem tego oddziału w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 87 § 2 zdanie 1 k.p.c.).