W sprawie o podział majątku wspólnego sąd uwzględnia należące do niego aktywa, a nie długi.

Podwyższenie uchwałą kapitału zakładowego na mocy dotychczasowych postanowień umowy spółki jest dopuszczalne wyłącznie wtedy, gdy umowa spółki przewiduje możliwość podwyższenia kapitału zakładowego i wskazuje jednocześnie maksymalną wysokość podwyższenia oraz jego termin a także gdy podwyższenie następuje poprzez ustanowienie nowych udziałów.

1. Szkoda na gruncie art. 552 § 2 i 4 k.p.k., jako obejmująca różnicę między stanem majątkowym pozbawionego wolności, jaki by istniał, gdyby wnioskodawcy nie aresztowano, a stanem rzeczywistym z chwili odzyskania przez niego wolności, musi uwzględniać także wykazane w sprawie zobowiązania pieniężne, w których pokryciu musi on obecnie uczestniczyć, zaciągnięte przez jego rodzinę na pokrycie uzasadnionych

1. Art. 5 k.c. może mieć zastosowanie także w odniesieniu do zarzutu przedawnienia roszczenia. Ocena, czy w konkretnym, rozpoznawanym przypadku zachodzi podstawa do zastosowania tego przepisu wymaga oceny całokształtu okoliczności danej sprawy. 2. Dla oceny podniesionego zarzutu przedawnienia jako nadużycia prawa, według art. 5 k.c., nie pozostaje obojętna okoliczność, czy w okresie biegu terminu przedawnienia

W sprawie sąd miał do czynienia ze świadczeniem jednolitym, tzn. z dostawą towaru (lokalu mieszkalnego) i świadczeniem usługi (sprzedaż udziału w części wspólnej budynku wyrażającego się m.in. przez prawo korzystania z wydzielonego miejsca postojowego). Tak skonstruowany przedmiot umowy dostawy mieści się w pojęciu "obiekt budownictwa mieszkaniowego", a więc korzysta z preferencyjnego opodatkowania

Stanowiąca przedmiot skargi pauliańskiej czynność prawna dłużnika, powodująca zmniejszenie jego majątku, nie może być uznana za krzywdzącą wierzycieli, jeżeli dłużnik w zamian za swoje świadczenie uzyskał ekwiwalent, który znajduje się w jego majątku lub został wykorzystany na zaspokojenie wierzycieli.

Celem instytucji przewidzianej w art. 390 k.p.c. nie jest wspieranie przez Sąd Najwyższy jednoznacznie sformułowanego i podzielanego stanowiska sądu drugiej instancji, wyraźnie dominującego w uzasadnieniu jego postanowienia, w którym brak jest zarazem wskazania argumentów jurydycznych pozwalających na inne możliwe rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego przedstawionego w sentencji tego postanowienia.

W przypadku rozwiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i ustanowienia przez sąd likwidatora, staje się on nie organem spółki, lecz jej ustawowym przedstawicielem, który ma prawo prowadzenia spraw takiej spółki i reprezentowania jej, ale tylko w granicach swoich uprawnień (art. 283 § 1 k.s.h.), a więc w zakresie związanym z likwidacją tej spółki jako podmiotu gospodarczego (art. 282 k.s.h.)

nietezowane

1. Art. 385 k.p.c. nie może stanowić samodzielnej podstawy formułowania zarzutu naruszenia prawa procesowego. Do naruszenia tego przepisu może dojść jedynie wtedy, gdy sąd drugiej instancji stwierdził, że apelacja jest zasadna, a mimo to jej nie uwzględnił, albo stwierdzając bezzasadność apelacji, jej nie oddalił. Z tego względu zarzucenie naruszenia przez Sąd drugiej instancji tylko art. 385 k.p.c

Podstawą wpisu w księdze wieczystej usuwającego niezgodność może być także wyrok ustalający nieważność umowy na podstawie art. 189 k.p.c. w zw. z art. 58 k.c., na podstawie której dokonano wpisu nowego właściciela nieruchomości. Orzeczeniem takim, zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c., jest związany sąd wieczystoksięgowy.