Współwłaściciel wyłącznie korzystający z rzeczy wspólnej nie może takiej postaci korzystania uzasadnić powołaniem się na uprawnienia wynikające z art. 206 k.c., skoro przepis ten stwarza kompetencje do korzystania przez wszystkich współwłaścicieli z rzeczy jako całości, nie zaś do korzystania z rzeczy lub jej części z jednoczesnym wyłączeniem innych uprawnionych.

Przewidziane w art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 ze zm.) roszczenie o przeniesienie własności lokalu przejętego przez spółdzielnię przysługuje jego najemcy tylko wtedy, gdy pozostawał on w stosunku najmu tego lokalu już w chwili jego przejęcia przez spółdzielnię.

Niedopuszczalne jest zażalenie do Sądu Najwyższego na zawarte w wyroku sądu apelacyjnego postanowienie dotyczące kosztów procesu poniesionych przed sądem pierwszej instancji (art. 3941 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Korzyści wynikające z przeznaczenia nabytej nieodpłatnie nieruchomości na inne cele niż określone w umowie o jej nabycie nie są korzyściami uzyskanymi niesłusznie w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 1990 r. o zwrocie korzyści uzyskanych niesłusznie kosztem Skarbu Państwa lub innych państwowych osób prawnych (Dz. U. Nr 44, poz. 255 ze zm.).

Do wyłączenia zastosowania art. 518 § 1 pkt 1 k.c. nie wystarcza porozumienie stron co do tego tylko, że jedna strona zapłaci dług drugiej. W wyniku bowiem takiego porozumienia, zapłacony dług nie przestaje być długiem cudzym. Do wykluczenia zastosowania art. 518 § 1 pkt 1 k.c. nieodzowne jest, aby dług zapłacony przez stronę był jej długiem i to nie tylko „formalnie własnym”, np. na skutek poręczenia

Niedopuszczalne jest zażalenie do Sądu Najwyższego na zawarte w wyroku sądu apelacyjnego postanowienie dotyczące kosztów procesu poniesionych przed sądem pierwszej instancji (art. 3941 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Art. 395 § 2 k.c. wprowadza wyjątek od przewidzianego w art. 395 § 1 k.p.c. obowiązku doręczenia zażalenia drugiej stronie.

Miesięczne wynagrodzenie ryczałtowe społecznego inspektora pracy nie jest wynagrodzeniem za pracę, należy jednak stosować do niego odpowiednio przepisy o tym wynagrodzeniu. Pracodawca, który chce je odebrać pracownikowi, musi mu wręczyć wypowiedzenie zmieniające warunki umowy o pracę (uchwała Sądu Najwyższego z 11 maja 2010 r., II PZP 3/10).

Użycie słowa jako znaku towarowego nie wpływa na możliwość uznania go za utwór, gdyż istnienie utworu nie może być uwarunkowane określonym jego przeznaczeniem. Sposób korzystania z dzieła nie decyduje o uzyskaniu przez nie statusu utworu.

Jeżeli strona udzieliła pełnomocnictwa procesowego współuczestnikowi sporu, będącemu radcą prawnym, utrata przezeń statusu radcy prawnego nie powoduje utraty podstawy umocowania, wynikającej z faktu współuczestnictwa mocodawcy i pełnomocnika w procesie.

Na podstawie decyzji wydanej w oparciu o odpowiedzialności członka zarządu za zobowiązania podatkowe spółki [art. 116 § 1 w zw. z art. 107 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa] może być ustanowiona hipoteka przymusowa zwykła jego majątku zabezpieczająca należność z tytułu kosztów prowadzonego postępowania egzekucyjnego.

Samo oznaczenie podrobionym znakiem towarowym nie stanowi „uzyskania rzeczy za pomocą czynu zabronionego” [art. 291 § 1 k.k.]. „Uzyskanie rzeczy za pomocą czynu zabronionego” nie obejmuje ich przestępczego przetworzenia.

Sąd drugiej instancji nie może poprzestać na ustosunkowaniu się do zarzutów skarżącego, lecz musi - niezależnie od treści zarzutów - dokonać ponownych, własnych ustaleń, a następnie poddać je ocenie pod kątem prawa materialnego. Jakkolwiek postępowanie apelacyjne jest postępowaniem odwoławczym i kontrolnym, to jednak zachowuje charakter postępowania rozpoznawczego. Przy takim założeniu sąd drugiej

Krótka jednostka słowna, pełniąca rolę znaku towarowego, może być utworem w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jedn. tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), jeżeli wykazuje autonomiczną wartość twórczą.