1. Warunkowe prawo dzierżawy może być ujawnione w księdze wieczystej na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 1 u.k.w.h. 2. Przepis art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c. nie może być wykorzystywany do przypisania pismu procesowemu ex post - zarówno przez sąd, jak i przez stronę - domniemanej intencji, nieznajdującej odzwierciedlenia w treści pisma i mającej w istocie doprowadzić do jej zmiany.

Co do zasady dopuszczalne jest zastrzeganie opłaty przygotowawczej, w szczególności, gdy ma ona na celu rekompensatę kosztów poniesionych przez kontrahenta. Innym zagadnieniem natomiast jest, że opłata ta powinna być utrzymana w rozsądnej wysokości, która nie będzie rodzić podejrzeń, iż jej zastrzeżenie zostało uczynione w odmiennym celu, jak choćby w celu obejścia ograniczeń dotyczących wysokości

Do zaistnienia przewidzianej w art. 299 § 2 k.s.h. przesłanki egzoneracyjnej w postaci zgłoszenia we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości nie wystarczy samo zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości, ale konieczne jest rzeczywiste wszczęcie tego postępowania. Natomiast wniosek o ogłoszenie upadłości dłużnika, który ma tylko jednego wierzyciela, podlega oddaleniu - zgodnie z art. 1 ust. 1

Na podstawie decyzji wydanej w oparciu o odpowiedzialności członka zarządu za zobowiązania podatkowe spółki [art. 116 § 1 w zw. z art. 107 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa] może być ustanowiona hipoteka przymusowa zwykła jego majątku zabezpieczająca należność z tytułu kosztów prowadzonego postępowania egzekucyjnego.

Użycie słowa jako znaku towarowego nie wpływa na możliwość uznania go za utwór, gdyż istnienie utworu nie może być uwarunkowane określonym jego przeznaczeniem. Sposób korzystania z dzieła nie decyduje o uzyskaniu przez nie statusu utworu.

Jeżeli strona udzieliła pełnomocnictwa procesowego współuczestnikowi sporu, będącemu radcą prawnym, utrata przezeń statusu radcy prawnego nie powoduje utraty podstawy umocowania, wynikającej z faktu współuczestnictwa mocodawcy i pełnomocnika w procesie.

Roszczenie o odsetki za opóźnienie płatności [art. 481 § 1 k.c.] staje się wymagalne osobno w każdym dniu opóźnienia i w związku z tym przedawnia się osobno za każdy dzień opóźnienia.

Z tożsamością stron procesowych w rozumieniu art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. mamy do czynienia, jeżeli przed dwoma polskimi sądami, toczą się dwa odrębne postępowania, w których występują po obu stronach procesu te same osoby lub ich następcy prawni, chociażby występowały w odwrotnych rolach procesowych.

Krótka jednostka słowna, pełniąca rolę znaku towarowego, może być utworem w rozumieniu art. 1 ust. 1 Prawa autorskiego, jeżeli wykazuje autonomiczną wartość twórczą.

Wynikający z art. 384 k.p.c. zakaz reformationis in peius dotyczy rozstrzygnięcia co do istoty sprawy. Nie odnosi się on więc do orzeczenia o kosztach procesu. To oznacza, że orzeczenie o kosztach procesu może być zmienione na niekorzyść skarżącego, tak jak i skarżący może zostać zobowiązany do zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

W sprawie o zniesienie współwłasności (dział spadku i podział majątku wspólnego) wartość przedmiotu zaskarżenia z reguły nie może przekraczać wartości udziału należącego do uczestnika wnoszącego skargę kasacyjną, chyba że podważa on samą dopuszczalność lub zasadę podziału albo zaskarża rozstrzygnięcie dotyczące roszczeń dochodzonych z tytułu posiadania rzeczy wspólnej lub tytułem zwrotu pożytków albo

Uznanie rzeczy za odpowiednią [umowa sprzedaży z zastrzeżeniem zbadania rzeczy przez kupującego - art. 592 k.c.] zależy - w zasadzie - wyłącznie od niczym nie skrępowanej woli kupującego (jego gustu, upodobania, rozeznania). Celem zastrzeżenia zbadania rzeczy nie jest zapewnienie kupującemu możliwości sprawdzenia jej pod kątem ewentualnych wad. Aprobata rzeczy nie ma bowiem znaczenia dla odpowiedzialności

Ustawa o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nie zawiera przepisu szczególnego określającego wysokość opłaty w sprawie z wniosku o ustanowienie służebności przesyłu, więc wysokość tej opłaty określa się na podstawie art. 23 pkt 1, a nie art. 39 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Przepis art. 417 § 1 k.c. w związku z art. 77 ust. 1 Konstytucji, mający zastosowanie do zdarzeń i stanów prawnych powstałych przed dniem 1 września 2004 r., stanowi podstawę prawną odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkodę wyrządzoną wydaniem i wykonaniem nieostatecznej decyzji organu podatkowego pierwszej instancji, następnie uchylonej. Przesłanką tej odpowiedzialności, poza szkodą i związkiem przyczynowym

1. Kiedy strony niereprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników formułują zarzuty apelacyjne w sposób nienawiązujący bezpośrednio do określonych przepisów prawa, sąd drugiej instancji musi samodzielnie dokonać jurydycznej oceny dochodzonego żądania i skonfrontować ją z zaskarżonym orzeczeniem oraz stojącymi za nim motywami. 2. Stwierdzenie, że bezpośrednio po wypadku powód o własnych siłach wysiadł

Odpowiedzialność podmiotu legitymującego się pozwoleniem wodnoprawnym za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej opiera się na przepisach Pr. wodnego, gdy szkoda jest wynikiem realizacji tego pozwolenia, a więc gdy do jej powstania dochodzi przy prowadzeniu działalności zgodnie z warunkami udzielonego pozwolenia. Natomiast w sytuacji, gdy szkoda jest wynikiem bezprawnego działania (także polegającego na

Zasadniczą przesłankę powstania odpowiedzialności odszkodowawczej stanowi wystąpienie szkody. Ocena zatem, czy i kto w konkretnym przypadku ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą wymaga w pierwszym rzędzie ustalenia wystąpienia szkody. Rozważanie pozostałych przesłanek wchodzi w rachubę dopiero w razie pozytywnego przesądzenia tej kwestii.

Zakładanie a priori braku bezstronności i niezależności wybranego przez strony konkretnego sądu polubownego z tego tylko powodu, że działa on przy określonej organizacji jest nieuprawnione. Ta okoliczność, dotycząca zdecydowanej większości sądów polubownych z reguły powiązanych organizacyjnie z rozmaitymi korporacjami zawodowymi czy związkami przedsiębiorców, sama w sobie nie może przesądzać o ich

Zgodnie z art. 888 § 1 k.c. "przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku". Chodzi więc o czynność prawną, w której darczyńca przysparza obdarowanemu nieodpłatną korzyści, jest to przy tym umowa, w której nie występuje ekwiwalentne świadczenie ze strony obdarowanego.