Zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego Towarzystwa kwoty prawie pięciu tysięcy złotych, w sytuacji gdy jej przychody wynoszą 1 263,89 zł miesięcznie, stawia pod znakiem zapytania trafność takiego rozstrzygnięcia. [...] Te okoliczności należy wziąć pod uwagę i ocenić, czy jest to wypadek szczególny w rozumieniu art. 102 k.p.c.

Roszczenie dającego zlecenie przeciwko spedytorowi o naprawienie szkody będącej rezultatem niewykonania przez spedytora obowiązku kontraktowego w postaci zapłaty przewoźnego przewoźnikowi za wykonaną usługę przewozu węgla przedawnia się w terminie jednego roku od dnia wykonania zlecenia spedycyjnego (art. 803 § 2 k.c.).

Konieczność zapłaty wysokiego odszkodowania przez pozwane P. S.A. jest wynikiem ryzyka, które wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 817 § 2 k.c. nie przystąpiło po otrzymaniu zawiadomienia o szkodzie, do w miarę szybkiego ustalenia swojej odpowiedzialności, lecz uznało, że najlepszą drogą dla ustalenia tej odpowiedzialności jest długotrwały proces sądowy.

Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.) przedawniają się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego, mimo że ogólny termin przedawnienia roszczenia o odsetki określono w art. 118 k.c. W rozpoznawanej sprawie przewidziany w art. 803 § 1 k.c. termin przedawnienia będzie miał zastosowanie zarówno do roszczenia odszkodowawczego strony powodowej (roszczenia głównego), jak i

Upoważnienie do skorygowania ustalonej w umowie ceny akcji przez jedną ze stron umowy oraz skorzystania przez nią z opinii wskazanego podmiotu, profesjonalisty w dziedzinie weryfikacji bilansów, w sytuacji dokładnego i jednoznacznego określenia podstaw ustalenia ceny oraz terminu, w jakim należało tego dokonać, nie było sprzeczne z obowiązkiem oznaczenia w umowie sprzedaży ceny.

Nieruchomość przeznaczona pod drogę publiczną może stanowić tylko własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego (art. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.). Posiadanie samoistne takiej nieruchomości przez inny podmiot nie może prowadzić do nabycia jej przez zasiedzenie.

Możliwe jest uprzednie zastrzeżenie w umowie dzierżawy zawartej na czas określony okoliczności uzasadniających dopuszczalność jej rozwiązania ze skutkiem natychmiastowym, a następnie wcześniejsze wypowiedzenie umowy dzierżawy wobec wystąpienia takich okoliczności [art. 673 § 3 k.c. zw. z art. 694 k.c.]

Dopuszczalna jest droga sądowa w sprawie o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w sytuacji, w której legalne korzystanie z tej nieruchomości odbywa się na mocy i w zakresie wynikającym z decyzji administracyjnej, będącej źródłem obowiązku właściciela nieruchomości znoszenia korzystania z niej przez podmiot uprawniony do określonych zachowań na mocy tej decyzji.

Spowodowana komunalizacją niemożność zwrotu właścicielowi przez państwową jednostkę organizacyjną mienia skonfiskowanego na podstawie wyroku, którego nieważność stwierdzono na podstawie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 ze zm.) uzasadnia roszczenie przeciwko

Samo ustanowienie prawa użytkowania wieczystego na gruncie pozostającym w samoistnym posiadaniu innej osoby nie zmienia charakteru jej posiadania i nie przerywa biegnącego zasiedzenia jak właściciel. Żądając w takiej sytuacji stwierdzenia nabycia przez zasiedzenie prawa użytkowania wieczystego, a nie prawa własności, należy wykazać, że nastąpiła odpowiednia zmiana w charakterze posiadania, które z

Pojęcia „termin ściśle określony” w rozumieniu art. 492 k.c. nie można rozciągać na warunek. Termin i warunek mają różne znaczenia i gdyby ustawodawca w tym przepisie zamierzał odnieść omawiany zwrot do warunku określiłby to wprost.

Spowodowana komunalizacją niemożność zwrotu właścicielowi przez państwową jednostkę organizacyjną mienia skonfiskowanego na podstawie wyroku, którego nieważność stwierdzono na podstawie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 ze zm.) uzasadnia roszczenie przeciwko

Nieruchomość przeznaczona pod drogę publiczną może stanowić tylko własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego (art. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.). Posiadanie samoistne takiej nieruchomości przez inny podmiot nie może prowadzić do nabycia jej przez zasiedzenie.

Niedopuszczalne jest zażalenie do Sądu Najwyższego na zawarte w wyroku sądu apelacyjnego postanowienie dotyczące kosztów procesu poniesionych przed sądem pierwszej instancji (art. 3941 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Przewidziane w art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 ze zm.) roszczenie o przeniesienie własności lokalu przejętego przez spółdzielnię przysługuje jego najemcy tylko wtedy, gdy pozostawał on w stosunku najmu tego lokalu już w chwili jego przejęcia przez spółdzielnię.

W sprawie wieczystoksięgowej, w której nie występuje konkurencja wniosków złożonych w różnym czasie, sąd w chwili ich rozpoznania może - w celu zapewnienia w księdze wieczystej prawdziwości wpisów - uwzględnić okoliczności znane mu urzędowo.

Przejście hipoteki na rzecz banku - dłużnika osobistego wierzyciela hipotecznego na podstawie art. 97 u.k.w.h. nie wymaga złożenia przez właściciela nieruchomości oświadczenia o ustanowieniu hipoteki.

Współwłaściciel wyłącznie korzystający z rzeczy wspólnej nie może takiej postaci korzystania uzasadnić powołaniem się na uprawnienia wynikające z art. 206 k.c., skoro przepis ten stwarza kompetencje do korzystania przez wszystkich współwłaścicieli z rzeczy jako całości, nie zaś do korzystania z rzeczy lub jej części z jednoczesnym wyłączeniem innych uprawnionych.