Podstawowy błąd, jaki jest popełniany przez osoby stykające się ze spółką komandytową, to mylenie nazw wspólników. Przypominamy, że komplementariusz odpowiada za długi spółki bez ograniczeń, komandytariusz tylko do sumy komandytowej określonej w umowie. Częstym błędem jest też niewłaściwe określenie sumy komandytowej w umowie, co może spowodować odmowę rejestracji spółki przez sąd. Poważne konsekwencje

Jestem zainteresowana zaciągnięciem kredytu gotówkowego w wysokości 12 000 zł, ze spłatą w 12 ratach. Bank, w którym posiadam konto, zaproponował mi dwa rozwiązania. Pierwszy kredyt jest oprocentowany na poziomie 6,9% w skali roku (odsetki płatne z góry). Natomiast oprocentowanie drugiego to 14,5% w skali roku (odsetki doliczane do wartości spłacanego kapitału - raty kapitałowo-odsetkowe). W jednym

Jestem osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Prowadzę pkpir oraz jestem podatnikiem VAT. Zamierzam wynająć lokal na biuro firmy. Wymaga on remontu. Wynajmujący w sporządzonej umowie w zamian za przeprowadzenie remontu zwalnia mnie z czynszu za 8 miesięcy. Za ten okres nie będzie wystawiał faktury. Czynsz wynosi 1000 zł miesięcznie. Koszt orientacyjny remontu to 10 000 zł. Mam następujące

Współwłaściciel spółki jawnej dokonuje zakupów, które nie dotyczą prowadzonej przez spółkę działalności. Zakupy dokonywane są na kwoty do 8000 zł. Rozumiem, że będą to wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodu. Jak należy ewidencjonować te zdarzenia? Czy kwotę brutto mogę zaksięgować następująco: Wn konto 250 „Rozrachunki z właścicielami”, Ma konto 201 „Rozrachunki z dostawcami”? A może lepiej

Na postanowienie sądu drugiej instancji o nadaniu klauzuli wykonalności prawomocnemu wyrokowi tego sądu (art. 781 § 1 k.p.c.) nie przysługuje zażalenie do Sądu Najwyższego.

Na postanowienie sądu drugiej instancji oddalające wniosek o wstrzymanie wykonania prawomocnego orzeczenia zaskarżonego skargą kasacyjną, do czasu ukończenia postępowania kasacyjnego (art. 388 § 1 k.p.c.), nie przysługuje zażalenie do Sądu Najwyższego, gdyż nie jest to postanowienie kończące postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 3941 § 2 k.p.c.

Przepis art. 3 ust. 1 zd. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (jedn. tekst Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903) nie wyłącza dopuszczalności zniesienia przez sąd odrębnej własności lokali w postępowaniu o zniesienie współwłasności nieruchomości wspólnej, jeżeli możliwy jest fizyczny podział budynku, w którym ustanowiono odrębną własność lokali.