O tym, czy naruszenie dobra osobistego zostało istotnie dokonane, decyduje obiektywna ocena konkretnych okoliczności faktycznych, nie zaś subiektywne odczucie osoby zainteresowanej.

Układ Europejski z dnia 16 grudnia 1991 r. w art. 68 określał, że warunkiem wstępnym integracji jest zbliżanie ustawodawstwa Polski do ustawodawstwa istniejącego we Wspólnocie. Polska zobowiązała się do podjęcia wszelkich starań w celu zapewnienia zgodności jej przyszłego ustawodawstwa z ustawodawstwem Wspólnoty. Przepis art. 69 Układu stanowił, że owo zbliżanie przepisów prawnych obejmuje m.in. dziedzinę

Oświadczenie wnoszącego skargę na przewlekłość postępowania sądowego, że wyłącznie z przyczyn subiektywnych lub emocjonalnych nie zamierza wykorzystać swoich możliwości zarobkowych, przesądza o odmowie uwzględnienia jego wniosku o zwolnienie z opłaty stałej związanej z wniesieniem takiej skargi, a w konsekwencji oczywiście bezzasadny jest jego wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu w celu wniesienia

W myśl art. 262[1] par. 2 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. 2001 nr 75 poz. 802 ze zm./ pracownik, który brał udział, w wydaniu decyzji dyrektora izby celnej działającego w pierwszej instancji, a następnie dokonał czynności procesowej przewidzianej przepisami prawa /podpisał pismo/ w postępowaniu odwoławczym - podlega z mocy prawa wyłączeniu, o którym mowa w tym przepisie.