Fakt, iż radca prawny czy adwokat w ramach prowadzonej przez siebie działalności polegającej na świadczeniu usług prawnych nie jest przedsiębiorcą /art. 87 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej - Dz.U. nr 101 poz. 1178 ze zm./ nie oznacza, iż świadczenie przez niego usług nie jest prowadzeniem działalności gospodarczej. Radca prawny czy adwokat prowadzący kancelarię prowadzą

Samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ nie oznacza, że skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego uzasadnienia skargi wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi. Taka skarga nie oparta na ustawowej podstawie wznowienia podlega

1. Przyjęcie stosownej pozycji taryfy celnej dla przedmiotowego towaru jest ustaleniem stanu faktycznego w sprawie. 2. Organ celny, będąc związany dokumentem urzędowym, zobowiązany jest zatem uznać za udowodnione to, co wynika z jego treści. Organ prowadzący postępowanie nie może wobec tego swobodnie oceniać ani kwestionować treści dokumentu urzędowego, nie przeprowadzając na podstawie art. 194 par

Zasadę zaliczenia proporcjonalnie zaległości podatkowej oraz kwoty odsetek za zwłokę ustawodawca wprowadził z urzędu. Nie może zatem wystąpić taka sytuacja, w której dokonana wpłata zostałaby zaliczona w całości jedynie na poczet zaległości podatkowej. Nie ma podstaw, aby przepis art. 55 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie miał zastosowania

1. W art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ ustawodawca nie uwzględnił zróżnicowanego charakteru aktów organu gminy, jak uczynił to w art. 101 omawianej ustawy, który to przepis odnosi się wyłącznie do uchwał i zarządzeń podjętych w sprawach z zakresu administracji publicznej. 2. Postanowienie regulaminu przewozu osób i bagażu upoważniające

Ani Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego, ani też Rada Ministrów nie są organami kompetentnymi do ustalenia czy dany preparat /produkt/ jest lekiem, gdyż decydujące znaczenie miało wpisanie preparatu w 1996 r. jako leku do Rejestru Środków Farmaceutycznych i Materiałów Medycznych na podstawie obowiązującej wówczas ustawy z dnia 10 października 1991 r. o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych