Warunek dotyczący nieznacznej wartości importowanych próbek towaru, zawarty w art. II pkt 1 Konwencji międzynarodowej dla ułatwienia importu próbek handlowych i materiału reklamowego podpisanej w Genewie dnia 7 listopada 1952 r. i ratyfikowanej przez stronę polską /Dz.U. 1960 nr 38 poz. 221/, powinien być poddany ocenie również przy zwolnieniu od cła towaru z mocy art. 190 par. 1 pkt 14 ustawy z dnia

Osoby uprawiające sport na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej na czas oznaczony i otrzymujące za to wynagrodzenie nie mogą tej umowy wypowiedzieć w każdym czasie z powołaniem się na art. 746 § 2 zd. 1 kc.

1. Wymienione w art. 30c ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ koszty powiększające wartość transakcyjną towaru mają charakter szczególny; są to honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne, a więc świadczenia które dotyczą dóbr niematerialnych chronionych prawem autorskim, wynalazczym, o znakach towarowych, itp. Dobra te - jeśli są ściśle

Sprawa, w której spór między ubezpieczonym a rolniczym organem rentowym powstał w skutek zawieszenia wypłaty świadczenia lub jego części, jest sprawą o świadczenie w rozumieniu art. 393 pkt 1 KPC.

Praca spadkobiercy bezpośrednio przy produkcji rolnej uzasadniająca od dnia 1 października 1990 r. dziedziczenie z ustawy gospodarstwa rolnego może być wykonywana tylko w gospodarstwie rolnym.

Regulacja z art. 215 § 2 prawa spółdzielczego nie ma zastosowania do sytuacji nabycia mieszkania od osoby trzeciej w wolnym obrocie rynkowym.

Błędnie organy celne uczyniły, kierując decyzję do obydwu podmiotów sprowadzających części samochodowe, co oznaczało zobowiązanie do uiszczenia należności celnych za wyrób kompletny przez każdy podmiot sprowadzający tylko część tego wyrobu. Przepisy ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ nie przewidują odpowiedzialności solidarnej a solidarność musi wynikać

1. Art. 5 ust 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ określał materialnoprawne przesłanki, które uniemożliwiają obrót towarowy na polskim obszarze celnym, zaś pozostałe przepisy tego artykułu określają sposób zachowania organu w przypadku spełnienia się tej podstawy materialnej, która wynika już z odrębnych przepisów prawa. 2. Art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy

Nie przysługuje kasacja od postanowienia oddalającego zażalenie na postanowienie o jedynie częściowym zwolnieniu od kosztów sądowych. Bez znaczenia dla dopuszczalności kasacji pozostaje błędne pouczenie udzielone samej stronie przy doręczaniu przez sąd odpisu postanowienia.

Z art. 378 § 1 KPC nie wynika obowiązek rozważenia przez sąd drugiej instancji wszystkich zarzutów apelacji.

Zgodnie z przepisem art. 25 pkt 6 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ przez "prowizję od zakupu" rozumieć należy opłaty poniesione przez kupującego towary, na rzecz jego agenta, za usługę polegającą na reprezentowaniu go przy zakupie towarów, dla których ustalana jest wartość celna. Tym samym więc pojęcie to nie może być rozumiane w dowolny sposób lecz

Spółka nie podlegała obowiązkowi podatkowemu w zakresie wpłat z zysku. Obowiązek podatkowy jest obowiązkiem osobistym, który nie może być przenoszony na inny podmiot w drodze umowy cywilnoprawnej. Wszelkie obowiązki podatkowe, a także związane z nimi uprawnienia wynikać mogą tylko i wyłącznie z ustaw podatkowych i nie mogą być znoszone, zmieniane czy poszerzane umowami cywilnoprawnymi. Skarżąca nie

Umowa o oddanie mienia Skarbu Państwa do odpłatnego korzystania zawarta została na podstawie art. 39 w związku z art. 37 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 298 ze zm./ oraz art. 64 i art. 40 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U. nr 118 poz. 561/ nie miał do skarżącej

Spółka nie uruchomiła żadnej z działalności mieszczących się w zakresie działalności ujętym w akcie notarialnym założenia spółki. Jednakże najem /dzierżawa/ nieruchomości świadczony na rzecz innego podmiotu stanowi o wykonywaniu działalności w postaci usług, objętych obowiązkiem podatkowym w podatku VAT.

Sąd drugiej instancji nie ma obowiązku udzielania wskazówek o sposobie i terminie wniesienia kasacji, przy doręczeniu na wniosek odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem stronie, która pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy, nie była obecna przy ogłaszaniu wyroku.

Zwrot wypłaconych przez zakład ubezpieczeń odszkodowań nie może być zaliczony do wydatków na cele związane z utrzymaniem zasobów mieszkaniowych i inne cele statutowe spółdzielni mieszkaniowych.

Ocena należytej staranności, o której mowa w art. 210 par. 3 pkt 3 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, nie powinna być dokonywana w oderwaniu od obiektywnie istniejących możliwości ustalenia na giełdzie samochodowej, czy samochód został legalnie wprowadzony na polski obszar celny oraz czy jego sprzedawca posługuje się autentycznymi dokumentami.

Przepis art. 58 par. 1 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117/ upoważniający organ celny do orzekania o przypadku rzeczy jest niezgodny z art. 46 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. /Dz.U. nr 78 poz. 483/.

Do obowiązku podmiotu dokonującego obrotu towarowego z zagranicą należy przedłożenie prawidłowego świadectwa pochodzenia towaru. Jeżeli natomiast organy celne mają wątpliwości co do pochodzenia towaru, mogą dokonać sprawdzenia przedłożonego przez stronę świadectwa.

Art. 247 k.p.c. nie dotyczy prowadzenia dowodu ze świadków lub z przesłuchania stron na okoliczności, jakie zdarzyły się po zakończeniu aktu spisywania dokumentu.

Radca prawny reprezentujący osobę fizyczną powinien wykazać swoją zdolność postulacyjną. W tym celu konieczne jest złożenie oświadczenia, po myśli art. 89 § 3 k.p.c. Zaniechanie tego oświadczenia powoduje, że przedłożone pełnomocnictwo należy ocenić jako dokument dotknięty brakiem formalnym.

Postawienie w kasacji zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów; skarżący może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że sąd drugiej instancji rażąco naruszył ustanowione w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie