Żaden przepis rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1993 r. w sprawie zaliczenia przedmiotu umów najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych do składników majątku stron tych umów /Dz.U. nr 28 poz. 129/ nie daje organowi podatkowemu prawa do oceny danej umowy leasingowej według innych zasad, przesłanek niż określone w par. 2 rozporządzenia, który odsyła do treści zawartej umowy leasingowej

Omyłkowe udzielenie fachowemu pełnomocnikowi procesowemu (radcy prawnemu) zbędnego i błędnego pouczenia, co do przysługiwania kasacji od postanowienia o odrzuceniu kasacji, nie może go zwalniać od dostosowania swoich czynności do wymagań wynikających z jednoznacznej normy prawnej, jaką jest szczególny przepis art. 39318 kpc.

Wartość handlowa nie jest związana z wartością celną, lub ilością przedmiotów importowanych do Polski. Wartości handlowej nie można utożsamić z wartością użytkową towaru, gdyż trudno sobie wyobrazić importowanie dóbr pozbawionych jakiejkolwiek wartości użytkowej.

Przepis art. 56 ust. 7 zdanie drugie ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. 1994 r. Nr 105, poz. 509) nie stanowi dla właściciela lokalu podstawy prawnej do wystąpienia z roszczeniem o zobowiązanie gminy do zawarcia umowy najmu z osobą, której właściciel ma zamiar wypowiedzieć umowę.

W sytuacji, gdy z akt sprawy wynika, że data doręczenia orzeczenia stronie skarżącej, wyprzedza datę wysłania tego orzeczenia przez sąd, przed podjęciem postanowienia o odrzuceniu kasacji jako spóźnionej (art. 3934 KPC), sąd drugiej instancji obowiązany jest przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu ustalenia rzeczywistego terminu odbioru orzeczenia przez stronę wnoszącą kasację.

Wypowiedzenie najmu lokalu mieszkalnego może nastąpić również przez doręczenie najemcy wniesionego przez pełnomocnika procesowego pozwu o opróżnienie tego lokalu, powołującego się na okoliczności wymienione w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. 1994 r. Nr 105, poz. 509 ze zm.).

Zaoferowanie w toku egzekucji przez wierzyciela lokalu mieszkalnego w miejsce lokalu, który zgodnie z tytułem wykonawczym powinien mu być wydany przez dłużnika, nie jest spełnieniem obowiązku zapewnienia lokalu socjalnego w rozumieniu art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. 1994 r. Nr 105, poz. 509 ze zm.), do jakiego został on uprawniony

Podmiotem na którym ciąży obowiązek dostarczenia i zgłoszenia towaru do miejsca odprawy celnej i w konsekwencji uiszczenia cła była skarżąca spółka, bowiem upoważnienie przez podmiot gospodarczy osoby, która nie wywiązała się z zobowiązania - którym był przewoźnik - nie zwalnia importera od obowiązku uiszczenia cła.

Samo oznaczenie w Jednolitym Dokumencie Administracyjnym SAD towaru, jako "artykułów reklamowych", nie może być uznane za równoznaczne z wnioskiem o zwolnienie od cła z tego powodu, że przeznaczenie towaru do celów reklamy nie stanowi wystarczającej przesłanki do zwolnienia od cła.

Jeżeli zasądzone zostało odszkodowanie, a nie przywrócenie do pracy, to kasacja jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy wartość przedmiotu zaskarżenia jest wyższa niż pięć tysięcy zł.

Na tle przepisów kodeksu postępowania cywilnego o kasacji (art. 392 – 39320@TEZA TEKST = ) nie można przyjąć, że możliwe jest odrzucenie kasacji w zakresie jednej z jej podstaw lub zarzutów zgłoszonych w ramach tej samej podstawy w sytuacji, gdy ze względu na inną jej podstawę lub zarzuty, zgłoszone w jej ramach, kasacja jest dopuszczalna.

Z brzmienia art. 48 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ wynika, że to na stronie, nie zaś na organie administracji państwowej prowadzącym postępowanie spoczywa obowiązek wykazania, że obrotu towarowego z zagranicą dokonał inny podmiot.

Akty normatywne nie podlegają kontroli ich legalności w trybie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, w tym nadzorowi przewidzianemu w art. 156 tego Kodeksu. Trafnie w tej sytuacji organ administracji odmówił wszczęcia postępowania z wniosku skarżących o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Ministra Odbudowy z dnia 27 stycznia 1948 r., wydanego w porozumieniu z Ministrem Administracji