Z istoty i charakteru oraz zakresu regulacji dotyczącej skargi nadzwyczajnej wynika, że ma ona pierwszeństwo w stosunku do unormowań odnoszących się do skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, także tych, które, jak w tej sprawie, zostały wniesione od orzeczenia wydanego po 3 kwietnia 2018 r. Podlegają zatem odrzuceniu na podstawie art. 4248 § 2 k.p.c., zaś zainteresowana

Zarząd powierzony w rozumieniu art. 27 u.s.m. w poprzednim brzmieniu obejmował zarówno czynności zwykłego zarządu, jak i czynności przekraczające ten zakres. Przepisy u.s.m. nie rozróżniały tych dwóch kategorii, a odwoływały się ogólnie do zarządu albo do zarządzania. W tym stanie rzeczy, zgodnie z zasadą lege non distinguente nec nostrum est distinguere, nie było podstaw do odmiennego traktowania

Rozpoznając wniosek o wpis w księdze wieczystej, sąd jest związany stanem rzeczy istniejącym w chwili złożenia wniosku i kolejnością jego wpływu.

Nawet upadłość osoby prawnej nie jest wystarczającą (i jedyną) przesłanką dla uwzględnienia wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych. Takie zwolnienie jest bowiem uzależnione od wykazania, że jej efektywne aktywa (gotówka, towary itp.) nie wystarczą na pokrycie kosztów, co wprost wynika z treści art. 103 u.k.s.c. Nie może przesądzać o sposobie rozpoznania wniosku sam cel postępowania upadłościowego

Dla kwalifikacji czynności prawnej sprzedaży składnika masy upadłości przez syndyka nie w przetargu, ani w trybie aukcji, ani z wolnej ręki, za cenę, która została uiszczona przed ogłoszeniem upadłości, w świetle brzmienia art. 313 ust. 1 i 2 p.u. jako sprzedaży egzekucyjnej w rozumieniu art. 313 ust. 1 i 2 p.u. z wynikającymi stąd skutkami, wystarcza sprzedaż składnika masy upadłości w postępowaniu

Przez oczywistą zasadność skargi kasacyjnej (art. 3989 § 1 pkt 4 k.p.c.) należy rozumieć sytuację, w której skarga jest uzasadniona w sposób ewidentny, wskazując na rażące i poważne uchybienia zaskarżonego orzeczenia, które są możliwe do stwierdzenia bez konieczności prowadzenia bardziej złożonych rozumowań. Jedynie w takim wypadku możliwa jest kontrola prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji

Władanie uzyskane przez Skarb Państwa w ramach imperium może być posiadaniem samoistnym prowadzącym do zasiedzenia. O charakterze posiadania nie decyduje stan prawny, na podstawie którego objęto nieruchomość ani okoliczności uzyskania władania, tylko sposób władania odpowiadający prawu własności. Błędne przekonanie władającego, że prawo takie mu przysługuje nie uniemożliwia przyjęcia, że jest posiadaczem

W świetle przepisów o samorządzie terytorialnym nie ulega wątpliwości, że burmistrz reprezentuje gminę, nie ma natomiast samodzielnej legitymacji procesowej.

Przeszkody natury politycznej mogą być okolicznością, która może być zrównana w skutkach z siłą wyższą. W sprawach o zasiedzenie służebności gruntowej przez Skarb Państwa (państwową osobę prawną) stosowanie art. 121 pkt 4 w związku z art. 175 i art. 292 k.c. jest uzasadnione z powodu wystąpienia w określonym czasie siły wyższej, polegającej na uwarunkowanej politycznie i stwierdzonej w konkretnych

Wysokość kary, nawet standardowo ustalana w określonych stosunkach prawnych, powinna być w związku z żądaniem miarkowania odniesiona do indywidualnych uwarunkowań danego przypadku, wpływających na rozstrzygnięcie, czy in casu kara umowna w określonej wysokości jest "rażąco wygórowana" w rozumieniu art. 484 § 2 k.c.

Domniemanie, iż objęcie w posiadanie nastąpiło w dobrej wierze (art. 172 w związku z art. 7 k.c), może zostać zakwestionowane nie tylko na skutek konkretnej inicjatywy dowodowej pochodzącej od uczestnika postępowania sprzeciwiającego się stwierdzeniu zasiedzenia, lecz także w następstwie oceny całokształtu ustalonych okoliczności sprawy, w tym w drodze domniemań faktycznych.

Zmiana podmiotowa po stronie pracodawcy nie jest dowolna. Przeciwna teza nie wynika również z art. 231 § 1 k.p., gdyż regulacja ta odnosi się (ex lege) do rzeczywistego a nie pozornego (fikcyjnego) przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. Jeśli nie spełnia się sytuacja z art. 231 § 1 k.p.c., to za wadliwe (sprzeczne z prawem) mogą być uznane również indywidualne umowy z pracownikami