Z konstrukcyjnego punktu widzenia wynagrodzenie z art. 57 § 1 i § 2 k.p. należy się za niedopuszczenie pracownika do pracy. Przysługuje bez względu na winę pracodawcy i wystąpienie szkody po stronie zatrudnionego, jedynym warunkiem jego przyznania jest podjęcie przez pracownika pracy, do której został przywrócony. Właściwości te wzmacniają sytuację prawną zatrudnionego. W orzecznictwie przyjmuje się

Nie można przymierzać warunków socjalnych pracowników zatrudnionych u różnych pracodawców i negować jasnej treść przepisu przeciwstawiając jej zasadę równego traktowania. Prawo pracy zostało oparte na dyferencjacji praw i obowiązków, a to umniejsza oddziaływanie argumentów "równościowych" - mają one znaczenie tylko w ramach danego pracodawcy.

Jeśli umowa wykazuje cechy wspólne dla co najmniej dwóch różnych rodzajów (typów) umów (umowy o pracę i umowy prawa cywilnego), to w celu dokonania jej właściwej kwalifikacji prawnej należy posłużyć się metodą typologiczną, polegającą na rozpoznaniu i wskazaniu cech przeważających i dominujących w łączącym je stosunku prawnym.

O ile wykonywanie poleceń przełożonych jest w świetle art. 100 § 1 k.p. jednym z podstawowych obowiązków pracowniczych, to nie każde niezastosowanie się do owych poleceń może być kwalifikowane jako poważne uchybienie temu obowiązkowi. W szczególności, pracownik nie powinien bezkrytycznie wykonywać wszystkich poleceń przełożonych, lecz tylko te, które dotyczą pracy i które nie są niezgodne z prawem.

W konkretnych okolicznościach faktycznych "poszukiwanie" przez pracownika szczególnej ochrony w okresie wypowiedzenia może zostać uznane za działanie sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa do ochrony przed rozwiązaniem stosunku pracy, które z mocy art. 8 k.p. nie wywiera skutków prawnych.

Prawidłowa kwalifikacja zachowania pracownika z punktu widzenia art. 52 § 1 pkt 1 k.p. nie jest możliwa bez szczegółowego i indywidualnego zbadania przesłanek tego przepisu, a następnie odniesienia ich do precyzyjnie odtworzonego stanu faktycznego. Z powyższego wynika, że nie jest możliwe uznanie a priori, że naruszenie przez pracownika określonego podstawowego obowiązku będzie zawsze charakteryzowało

Zmiana polega na rezygnacji z obowiązku stosowania pieczęci pracodawcy, wymaganej dotychczas we wzorze karty szkolenia wstępnego w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz we wzorze zaświadczenia o ukończeniu szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

25 czerwca 2019 r. wejdzie w życie rozporządzenie określające nowy wzór protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy.

Obowiązek utworzenia Pracowniczych Planów Kapitałowych dotyczy nie tylko pracodawców. Ustawodawca nie posługuje się terminem "pracodawca", tylko "podmiot zatrudniający".

Pracownica dostarczyła pracodawcy zaświadczenie lekarskie, które stwierdza, że jest ona w ciąży i nie zawiera żadnych innych informacji. Pracodawca planował zwolnić tę pracownicę. Czy w tej sytuacji może to zrobić, uznając, że dostarczone przez nią zaświadczenie nie daje podstaw do objęcia jej ochroną przed zwolnieniem?

W Dzienniku Ustaw zostało opublikowane rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie deklaracji o rezygnacji z dokonywania wpłat do pracowniczych planów kapitałowych. Rozporządzenie zacznie obowiązywać od 29 czerwca 2019 r.

Przesłanka stwierdzenia z "wysokim prawdopodobieństwem" związku przyczynowego między rozpoznanym schorzeniem a warunkami wykonywanej pracy zwalania organy administracji z konieczności badania wszystkich możliwych pozazawodowych czynników, które mogą wywołać przedmiotowe schorzenie, tym bardziej, jeżeli warunki pracy wskazują na zawodową etiologię choroby (art. 2351 Kodeksu pracy).

Pracownik rozpoczyna długie leczenie i będzie przebywał na zwolnieniu lekarskim. Chcemy zatrudnić kogoś, kto będzie go zastępował. Zarówno dotychczasowy, jak i nowy pracownik przez jakiś czas muszą pracować razem, tak aby odchodzący pracownik wprowadził zastępcę w zakres swoich obowiązków. Jak w tej sytuacji zgodnie z prawem zatrudnić zastępcę?