1. Artykuł 7 ustawy z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych /Dz.U. nr 46 poz. 201 ze zm./ w brzmieniu nadanym przez art. 51 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350/ należy odnosić do obydwu podatków dochodowych: dochodowego od osób fizycznych i dochodowego od osób prawnych. 2. Przepisy zarządzenia Ministra

Do podstawy ustalenia wysokości rocznej nagrody z zakładowego funduszu nagród nie zalicza się wynagrodzenia wypłaconego prokuratorowi za okres zawieszenia w czynnościach.

Podatnik nie posiadający orzeczenia komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia o niepełnosprawności nie mógł odliczyć od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne.

W przypadku rozwiązania stosunku pracy i niewykorzystania z tego powodu urlopu wypoczynkowego nabytego w pełnym wymiarze (art. 153 § 3 kp) pracownikowi przysługuje od dotychczasowego pracodawcy ekwiwalent pieniężny odpowiadający urlopowi w wymiarze proporcjonalnym do okresu przepracowanego u tego pracodawcy w roku, w którym rozwiązano stosunek pracy, także w sytuacji, gdy nastąpiło to w związku z nabyciem

Wypowiedzenie stosunku pracy z nominacji z powodu likwidacji ministerstwa, dokonanej w ramach reformy centrum administracyjno-gospodarczego rzędu nie wymaga rozważenia możliwości przeniesienia pracownika na inne stanowisko, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./.

Jeżeli bezrobotny rozpoczął z własnej inicjatywy szkolenie, a dopiero później złożył do organu zatrudnienia wniosek o sfinansowanie jego kosztu, organ zatrudnienia powinien dokonać oceny zasadności i celowości szkolenia podjętego przez daną osobę oraz rozważyć możliwość uwzględnienia wniosku. Ocenę taką należy przeprowadzić z uwzględnieniem ustawowych kryteriów przewidzianych w art. 15 ust. 1- 4 ustawy

Niedopuszczalne jest mianowanie na stanowisko specjalisty osoby powołanej już na stanowisko okręgowego inspektora pracy.

Dla oceny stanu faktycznego w kontekście nabycia statusu bezrobotnego na tle art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. "d" ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. /Dz.U. 1996 nr 47 poz. 211 ze zm./ nie ma znaczenia oddanie w dzierżawę części gruntu. Przez ten fakt właściciel /posiadacz/ nie wyzbywa się swojej własności. W tak przyjętej ocenie sytuacji przez organ zatrudnienia nie może być uznaniowości.

1. Przepisy prawa nie określają terminu, w jakim, od zakończenia pracy zawodowej, może być rozpoznana choroba zawodowa. Dlatego też orzeczenie lekarskie z rozpoznaniem choroby zawodowej może być wydane także po sześciu latach od przejścia zainteresowanej na emeryturę, jeżeli spełnione są wszystkie przesłanki do wydania orzeczenia. 2. Podejrzenie o chorobę zawodową należy zgłosić niezwłocznie do właściwego

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ nie nakłada obowiązku określenia w decyzji, gdzie i w jakim okresie pracownik był narażony na działanie czynnika, wywołującego rozpoznaną chorobę zawodową.

Zaliczenie okresu pracy w Republice Kazachskiej do okresu uprawniającego do zasiłku może nastąpić w myśl art. 23 ust. 1 pkt 2 lit. "g" ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1996 nr 47 poz. 211 ze zm./ wyłącznie w sytuacji, gdy bezrobotny w związku z tym zatrudnieniem opłacał składkę na Fundusz Pracy. Innych możliwości zaliczenia okresu zatrudnienia za

Przepisy ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /t.j. Dz.U. 1996 nr 47 poz. 211 ze zm./ oraz rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 16 czerwca 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad prowadzenia rejestracji i ewidencji bezrobotnych oraz innych osób poszukujących pracy /Dz.U. nr 73 poz. 363/ nie wymagają przedłożenia przez osobę zgłaszającą się

Bezrobotnemu, który przed wpisem do rejestru bezrobotnych w urzędzie pracy zatrudniony był za granicą w zagranicznym przedsiębiorstwie nie przysługuje prawo do podwyższonego zasiłku dla bezrobotnych, przewidzianego w art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1995 nr 1 poz. 1 ze zm./ niezależnie od przyczyn rozwiązania przez zakład pracy umowy