Przepis § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 17 grudnia 1991 r. w sprawie zasad organizowania prac interwencyjnych oraz robót publicznych (Dz. U. Nr 122, poz. 540) regulujący okres, na który mają być zawierane umowy o pracę z bezrobotnymi kierowanymi do robót publicznych nie może mieć zastosowania, gdyż wykraczał poza delegację ustawową, na podstawie której został wydany

Nauczycielowi mianowanemu nie przysługuje odwołanie do Sądu Najwyższego od wymierzonej mu kary dyscyplinarnej zwolnienia z pracy. Odwołanie przysługuje natomiast od kary wydalenia z pracy.

Osoba, która złożyła zbiorczy wykaz nie zaspokojonych roszczeń pracowniczych (art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy - Dz. U. z 1994 r., Nr 1, poz. 1) i została zawiadomiona o odmowie wypłaty tych świadczeń, jest - na podstawie art. 8 ust. 2 tejże ustawy - czynnie legitymowana w sporze o zapłatę na swoją rzecz świadczeń objętych

Notariusz prowadzący kancelarię notarialną nie jest zobowiązany – stosownie do art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. z 1994 r. nr 1, poz. 1) – do opłacania składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Termin określony w art. 10 ustawy z dnia 25 października 1990 r. o zwrocie majątku utraconego przez związki zawodowe i organizacje społeczne w wyniku wprowadzenia stanu wojennego /Dz.U. 1991 nr 4 poz. 17/ ma charakter materialnoprawny i nie podlega przywróceniu.

Rozszerzenie wniosku w przedmiocie zwrotu majątku związkowego, utraconego w wyniku wprowadzenia stanu wojennego, przez wskazanie nowego podmiotu, przeciwko któremu wnioskodawca chce dochodzić swego roszczenia, po dniu 31 grudnia 1991 r. jest prawnie bezskuteczne /art. 10 ustawy z dnia 25 października 1990 r. o zwrocie majątku utraconego przez związki zawodowe i organizacje społeczne w wyniku wprowadzenia

Pracownik, który nie stawia się do wyznaczonego mu przez pracodawcę na podstawie art. 42 § 4 k.p. miejsca pracy, położonego w innym mieście, a stawia się do pracy w dotychczasowym miejscu, nie wykazuje zamiaru porzucenia pracy w rozumieniu art. 65 § 1 kodeksu pracy.

Termin wskazany w art. 20 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ ma charakter terminu o jakim mowa w rozdziale 10 Kodeksu postępowania administracyjnego, nie będąc terminem prawa materialnego, bowiem dotyczy czynności z zakresu postępowania administracyjnego a mianowicie rejestracji w urzędzie pracy. Wobec tego termin taki może

Nauczyciel, z którym na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r., Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 3, poz. 19 ze zm.) rozwiązano stosunek pracy za wypowiedzeniem, nie ma prawa do odprawy określonej w art. 20 ust. 2 tejże ustawy.

Art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 10 marca 1994 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu oraz o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 43 poz. 165/ nie ogranicza czasu pobierania zasiłku w podwyższonej wysokości tylko do okresu przypadającego bezpośrednio po rozwiązaniu stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Bezrobotny, mający prawo do zasiłku

Bezrobotny mający prawo do zasiłku, odpowiadający wszystkim warunkom określonym w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 10 marca 1994 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu oraz o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 43 poz. 165/, otrzymuje zasiłek w wysokości 52 procent przeciętnego wynagrodzenia /nie mniej niż zasiłek określony w art. 25 ust. 2 ustawy z

1. Wyłączenie sądów powszechnych od rozpatrywania spraw ze stosunku pracy, także nawiązanego na podstawie decyzji administracyjnej w postaci aktu mianowania, zależy od tego, czy przepisy szczególne, regulujące stosunek pracy określonej kategorii pracowników, takie wyłączenie zawierają. W zakresie, w jakim takiego wyłączenia nie ma, dochodzenie realizacji prawa do ochrony sądowej w sprawach ze stosunku

1. Zastosowanie przy wydawaniu decyzji administracyjnej jednej z możliwych interpretacji niejednoznacznych w swej treści przepisów prawa nie może być uznane za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, prowadzące do stwierdzenia nieważności decyzji, tylko z tego powodu, że interpretacji tej nie podziela organ wyższego stopnia. 2. Rażące naruszenie prawa, o jakim mowa w art. 156

1. Zastosowanie przy wydaniu decyzji administracyjnej jednej z możliwych interpretacji przepisów prawa o niejednoznacznej treści, nie może być uznane za rażące naruszenie prawa, o jakim mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, prowadzące do stwierdzenia nieważności decyzji z tego tylko powodu, że interpretacji tej nie podziela organ wyższego stopnia. Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt

Członkowi zarządu zakładowej organizacji związkowej zatrudnionemu na podstawie powołania, odwołanemu ze stanowiska w sposób równoznaczny z wypowiedzeniem umowy o pracę bez wymaganej zgody tego zarządu (art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych - Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze zm.), przysługują roszczenia z odpowiednio stosowanego art. 45 k.p., co oznacza, że z reguły pracownik

1. Zarejestrowanie się bezrobotnego - odpowiadające wymogom określonym w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 10 marca 1994 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i bezrobociu oraz o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 43 poz. 165/ - nie w terminie 6 miesięcy od dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, ale dopiero po ustaniu prawa do zasiłku

1. Pracownikowi samorządowemu zatrudnionemu na podstawie wyboru na stanowisku burmistrza nie przysługuje w razie odwołania roszczenie o ustalenie pozostawania w stosunku pracy. 2. Odmawia odpowiedzi w drugie pytanie.

Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa i jej oddziały terenowe nie mają obowiązku opłacania składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych przewidzianych w ustawie z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 1994 r., Nr 1, poz. 1).

1. W razie odmowy wypłaty świadczenia pracowniczego w całości lub w części ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (art. 8 ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, Dz.U. z 1994 r. nr 1, poz. 1) pracodawca może dochodzić powyższego świadczenia od tego Funduszu przed sądem właściwym w sprawach z zakresu prawa pracy. 2.

Zarzut wadliwej oceny, że popełniony przez powoda czyn wyczerpuje znamiona 'ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych' nie stanowi ustawowej podstawy wznowienia postępowania.

Przepis art. 21 ust. 5a pkt 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 10 marca 1994 r. /Dz.U. nr 43 poz. 165/ i obowiązującym od dnia 14 kwietnia 1994 r., nie ma zastosowania do sytuacji, w których prawo bezrobotnego małżonka do zasiłku dla bezrobotnych ustało na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca

Skoro w myśl art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ możliwe jest przeniesienie urzędnika państwowego na jego wniosek lub za jego zgodą do pracy w innym urzędzie, usytuowanym nawet w innej miejscowości, to tym bardziej za dopuszczalne trzeba uznać przeniesienie takiego urzędnika za jego zgodą na inne stanowisko w tym samym urzędzie