O zajęciu określonego gruntu na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza można mówić w kontekście art. 1 in fine u.p.r. również wówczas, gdy jest on klasyfikowany przez podatnika jako inwestycja w nieruchomości w rozumieniu art. 3 pkt 17 ustawy o rachunkowości, a następnie poddawany jest zabiegom zmierzającym do jego zabudowy, jak podział geodezyjny i ustalenie warunków

Stosownie do art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Definicja inwestycji celu publicznego wskazuje na dwie cechy tego pojęcia. Pierwszą cechą charakteryzującą inwestycję celu publicznego jest jej zakres tj. określenie czy dane przedsięwzięcie można zaliczyć do działań o znaczeniu lokalnym, ponadlokalnym czy krajowym. Drugą cechą charakterystyczną tego pojęcia jest cel danego zamierzenia tj. czy stanowi on realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy

Uzasadnienie faktyczne jest wyjaśnieniem co do przyjętego stanu faktycznego przez wskazanie dowodów, które doprowadziły do przyjęcia, zaś uzasadnienie prawne porównaniem stanu faktycznego sprawy z przepisami prawa będącego podstawą rozstrzygnięcia i wyprowadzenia konsekwencji prawnych. Z uzasadnienia decyzji nie ma podstaw do wyprowadzenia, że przesądza ono o treści uprawnienia lub obowiązku. Wyłącznie

Niewykonalność decyzji powinna być spowodowana stwierdzeniem przeszkód w jej wykonaniu, które istniały już w dacie wydania decyzji i są nieusuwalne przez cały czas. Niewykonalność decyzji nie może być definiowana względami ekonomicznymi i finansowymi, trudnościami technicznymi, ani też negatywnym nastawieniem adresatów decyzji czy innych podmiotów do wykonania decyzji, a istnienie przeszkód uniemożliwiających

Postanowienie stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania nie ma charakteru oceny merytorycznej a jest jedynie formalnym stwierdzeniem, że wniesione odwołanie nie może zostać rozpoznane.

Przywrócenie terminu nie jest zatem dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. W konsekwencji o braku winy można mówi tylko w sytuacji, gdy dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, której strona nie mogła usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.