Katalog czynów zagrożonych karami porządkowymi, zawartymi w art. 262 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ ma charakter zamknięty, co oznacza, iż nie można stosować kar porządkowych do innych czynów niż tam określonych, nawet gdyby ich zajście utrudniało prowadzenie postępowania lub hamowało jego tok. Warunkiem wymierzenia kary porządkowej w związku

Pierwsza grupa wyłączeń z opłaty skarbowej dotyczyła umów sprzedaży, dzierżawy, poddzierżawy, najmu i podnajmu, które zawierane są przez podatników podatku VAT w rozumieniu art. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, druga dotyczyła innych tego rodzaju umów, objętych zwolnieniami na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy

Rażące naruszenie prawa z reguły bowiem jest wyrazem ewidentnego jasno uchwytnego błędu w interpretowaniu prawa; jeśli jednak przepis dopuszcza rozbieżną interpretację, nawet - w konkretnym wypadku - mniej lub bardziej uzasadnioną, to wybór jednej z takich interpretacji, jeśli nawet zostanie potem uznany za nieprawidłowy /albo, co się częściej zdarza -inna interpretacja zostanie uznana za lepszą, słuszniejszą

Wstrzymanie użytkowania części obiektu w określony sposób nie jest odpowiednim zastosowaniem normy stanowiącej podstawę wstrzymania robót budowlanych. Nie można bowiem znaleźć żadnej "odpowiedniości" między prowadzeniem robót budowlanych, a prowadzeniem określonej działalności w lokalu już istniejącym.

Kwoty zaliczone do biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów w rozumieniu art. 39 ust 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121 poz. 591 ze zm./, stanowiące wydatki przyszłe są kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ w momencie ich rzeczywistego

Przewidziane w art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym /t.j. Dz.U. 2002 nr 9 poz. 86/ uprawnienie do występowania w charakterze pełnomocnika sądowego przysługuje wyłącznie doradcom podatkowym, nie przysługuje natomiast biegłym rewidentom.

Zawisłość sprawy w postępowaniu odwoławczym /art. 220 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ i związana z tym dewolucja kompetencji stanowią czasową przeszkodę do skorzystania z trybu rektyfikacji zapadłej w niej wcześniej, lecz jeszcze nieostatecznej decyzji.

Powinność /równoznaczną z obowiązkiem prawnym/ wskazaną w art. 17 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach /Dz.U. 1988 nr 27 poz. 195 ze zm./ trzeba rozumieć jako konieczność umieszczenia cen bezpośrednio na towarze.

W postępowaniu o stwierdzenie nieważności, które zgodnie z art. 248 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ może dotyczyć wyłącznie decyzji ostatecznej, organem właściwym do rozpatrzenia sprawy jest organ wyższego stopnia nad organem, który wydał decyzję ostateczną, nawet wówczas, kiedy strona wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji organu pierwszej

Zawisłość sprawy w postępowaniu odwoławczym i związana z tym dewolucja kompetencji stanowią czasową przeszkodę dla skorzystania z trybu rektyfikacji /art. 215 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ zapadłej w niej wcześniej, lecz jeszcze nieostatecznej decyzji.

Z par. 3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 18 maja 1998 r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów /Dz.U. nr 72 poz. 462/ nie wynika, aby plac manewrowy, na którym przeprowadza się szkolenie kandydatów na kierowców musiał spełniać takie same wymagania, jak plac manewrowy przeznaczony

Do obliczania miesięcznego terminu do wniesienia kasacji (art. 3934 § 1 k.p.c.) jako terminu ciągłego stosuje się art. 112 k.c. w związku z art. 165 § 1 k.p.c., a nie art. 114 k.c. Nie narusza to prawa dostępu do sądu i zasady równego traktowania przez władze publiczne.

Artykuł 114 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ stwarza podstawę prawną tylko i wyłącznie do pociągnięcia do odpowiedzialności podatkowej jako osoby trzeciej dzierżawcy i użytkownika nieruchomości stanowiąc, że "dzierżawca /użytkownik/ nieruchomości odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem będącym właścicielem, użytkownikiem wieczystym

1. Wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji orzeczone przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem opartym o art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie jest obowiązkiem o charakterze niepieniężnym, pozostającym we właściwości organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego. Nie jest także obowiązkiem przekazanym

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że jeśli zbywca podatku nie zapłaci, nabywca nie ma prawa go odliczyć. Nawet jeśli podatnik odliczający VAT dołożył staranności i działał w zaufaniu do nierzetelnego kontrahenta, zostanie obciążony nieuiszczonym podatkiem.

Skierowany normą przepisu art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ do właściciela zakaz zmiany stanu wody na gruncie, stanowiący podstawę dyspozycji opartej na art. 50 ust. 2, dotyczy zmiany stanu wody powierzchniowej płynącej i stojącej w rozumieniu art. 6 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy, w tym wody w studniach i rowach stanowiącej jego własność /art

1. Decyzja Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów wydana w postępowaniu weryfikacyjnym, przyznająca skarżącemu uprawnienia kombatanckie z tytułów i za okresy w niej oznaczone, jeżeli dotyczy sprawy już rozstrzygniętej ostateczną decyzją, obciążona jest wadą uzasadniającą z mocy art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa stwierdzenie jej nieważności. 2. Przepisy ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz

Nie da się pogodzić z faktami historycznymi opinia Głównej Komisji Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu stwierdzająca, że osoby przesiedlone przebywające w obozie w Działdowie nie pozostawały w dyspozycji władz bezpieczeństwa hitlerowskiej Rzeszy.