Kontrola konstytucyjności zainicjowana skargą, musi mieć za przedmiot ustawę lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach osoby wnoszącej skargę.

Prawidłowe wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK - to jest wskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw - wymaga przeprowadzenia rozważań, których treścią jest dekodowanie z kwestionowanych regulacji normy prawnej, a następnie porównanie jej z normą konstytucyjną, co ma na celu wykazanie sprzeczności między nimi.

Od pozycji prawnej komornika jako organu państwa (organu egzekucji sądowej), oddzielić należy kwestie osobistego i majątkowego statusu komornika jako określonej osoby, tzw. piastuna organu.

Warunkiem dopuszczalności skargi jest wyczerpanie drogi prawnej poprzez złożenie wszystkich przewidzianych prawem środków zaskarżenia oraz doprowadzenie do wydania ostatecznego orzeczenia o określonych w ustawie zasadniczej wolnościach, prawach lub obowiązkach osoby wnoszącej skargę.

Brak jest podstaw do przyjęcia, że wydanie orzeczenia o akcie normatywnym, który utracił moc obowiązującą przed wydaniem orzeczenia, jest konieczne dla ochrony konstytucyjnych wolności i praw.

Sfera stosowania prawa nie może stanowić przedmiotu oceny Trybunału Konstytucyjnego, który jest „sądem nad prawem” a nie „nad faktami”.

W świetle art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) zbędność orzekania stanowi podstawę do umorzenia postępowania, które na etapie wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej przyjmuje formę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Trybunał orzekając jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi.

Odmowa nadania skardze dalszego biegu wynika między innymi z nieuzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej.

Konsekwencją braku możliwości działania przez Trybunał Konstytucyjny ex officio jest poddawanie ocenie formułowanych przez skarżącego zarzutów jedynie w zakresie wyznaczonym przez skarżącego, przy czym na etapie postępowania zażaleniowego Trybunał zobowiązany jest odnieść się jedynie do tych części środka odwoławczego, które mają na celu wykazanie nieprawidłowości ustaleń dokonanych przez Trybunał

Trybunał Konstytucyjny - jako sąd nad prawem - nie może odnosić się do procesu stosowania prawa, przedmiotem kontroli może być jedynie treść przepisu.

Nie każda norma prawna, determinująca elementy stanu faktycznego zaistniałego w sprawie, w której podejmowane jest ostateczne orzeczenie sądu lub organu administracji publicznej, może być uznana za podstawę tego orzeczenia, w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

Obowiązkiem skarżącego jest wskazać jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób zostały naruszone.

Do podstawowych wymogów skargi konstytucyjnej należy uprawdopodobnienie naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego, którego źródłem jest zaskarżony akt normatywny oraz sformułowanie zarzutu niekonstytucyjności.

Gdy zachodzą podstawy do odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej - jako niespełniającej wymogów formalnych - mają one, co oczywiste, pierwszeństwo przed kontrolą merytoryczną i stwierdzeniem podstaw do umorzenia postępowania.

Wziąwszy pod uwagę, że komornik jest organem samofinansującym się oraz ponoszącym ryzyko, a w konsekwencji także osobistą odpowiedzialność za prowadzoną działalność, zdaniem obecnego składu Trybunału Konstytucyjnego sposób ukształtowania mechanizmu odszkodowawczego tego rodzaju funkcjonariusza publicznego ma znaczenie dla konstytucyjnej ochrony jego praw majątkowych.

Samoistne powołanie się na naruszenie zasad wynikających z art. 2 i art. 32 Konstytucji, bez wskazania konkretnego prawa podmiotowego o charakterze konstytucyjnym, które doznało uszczerbku na skutek ich naruszenia, nie spełnia wskazanych powyżej przesłanek skargi konstytucyjnej, co uniemożliwia tym samym merytoryczne rozpoznanie wniesionego środka prawnego.

Trybunał nie może z urzędu rozszerzyć tak wskazanego przedmiotu kontroli.

W odniesieniu do sprawy rozstrzyganej w postępowaniu cywilnym termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, co do zasady, rozpoczyna bieg wraz z doręczeniem skarżącemu prawomocnego wyroku, a uruchomienie innych środków prawnych służących zmianie prawomocnych orzeczeń, w tym również skargi kasacyjnej, nie powoduje jego zawieszenia lub przerwy.

Kontrola konstytucyjna inicjowana w wyniku skargi konstytucyjnej nie jest kontrolą abstrakcyjną, lecz kontrolą konkretną. Dlatego też jej przedmiotem jest norma, która wiąże się ze stanem faktycznym skargi.