Nie można też stwierdzić, że sędzia wydający wyrok w stosunku do kolejnego współsprawcy, wyrok oparty na tym samym materiale dowodowym, w rzeczywistości przestaje być obiektywnie bezstronny. Przepis art. 41 § 1 k.p.k. nie odwołuje się jednak tylko do faktycznego braku bezstronności sędziego. W przepisie tym mówi się o wywołaniu uzasadnionej wątpliwości, co do bezstronności sędziego w danej sprawie.

Zgodnie z art. 86 § 1 k.k. dolną granicę kary łącznej powstałej z połączenia kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności stanowi najwyższa z kar podlegających łączeniu, którą może być jednostkowa kara pozbawienia wolności albo kara pozbawienia wolności będąca efektem określonego w art. 87 k.k. przeliczenia jednostkowej kary ograniczenia wolności, a górną sumą tychże kar.

Występujący w sprawie obrońca z wyboru (autor kasacji), pełniący rolę pomocnika procesowego strony, powinien zgodnie z treścią art. 140 k.p.k. zostać zawiadomiony o wezwaniu skazanego do uiszczenia opłaty od kasacji. Przy braku powiadomienia obrońcy o wezwaniu skazanego do uiszczenia opłaty kasacyjnej, nastąpiło ograniczenie prawa do obrony. Wszak strona nie może ponosić ujemnych konsekwencji procesowych

Sformułowana w art. 2 § 2 k.p.k. zasada prawdy materialnej wprowadza wprawdzie w procesie karnym wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych, rozumie się jednak przez nie ustalenia udowodnione, a więc takie, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Obowiązek udowodnienia odnosić należy jednak

Wprawdzie oczywistym uchybieniem (…) było nieuprzedzenie stron o możliwości przyjęcia, że wszystkie czyny zarzucane w akcie oskarżenia (…) mogą zostać uznane za jeden a nie, jak dotychczas sygnalizowano, dwa ciągi przestępstw, niemniej uchybienie to należy zaliczyć do kategorii formalnych i w istocie nie mających istotnego znaczenia dla sytuacji oskarżonego. Brak sprecyzowania w uprzedzeniu stron o

I. Znaczenie normatywne określeń „przemoc wobec osoby”, użytego w art. 280 § 1 kk oraz „gwałt na osobie”, użytego w art. 130 § 3 kw, jest tożsame. II. Nadać powyższej uchwale moc zasady prawnej.

Ocena karygodności czynu zabronionego - to jest stopnia jego społecznej szkodliwości - może nastąpić wyłącznie po stwierdzeniu, że zachowanie sprawcy w aspekcie realizacji znamion przedmiotowych jak i zawinienia stanowi przestępstwo. Dla bytu przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. koniecznym jest działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, charakteryzujące zachowanie sprawcy, polegające na przekroczeniu

Artykuł 415 § 5 k.p.k. powołany przepis przewiduje wprawdzie orzekanie m. in. obowiązku naprawienia szkody - w razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia postępowania w wypadkach przewidzianych w ustawie, ale w świetle dalszej części tej regulacji jest oczywiste, że możliwość taka jest wyłączona jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo

Strażnicy Państwowej Straży Łowieckiej mogą prowadzić dochodzenia oraz wnosić i popierać akty oskarżenia w postępowaniu uproszczonym o przestępstwo z art. 52 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (tekst jednolity z 2005 r. Dz. U. Nr 127, poz. 1066 z późn. zm.).

Pouczenie (…) powinno objąć informację o prawie złożenia wniosku, konsekwencjach jego złożenia, określonych w art. 12 § 2, oraz możliwości cofnięcia wniosku lub - przy przestępstwie z art. 197 k.k. (zgwałcenie) - braku możliwości jego cofnięcia ( art. 12 § 3). Brak pouczenia nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla niepouczonego (art. 16 § 1). Jak zasadnie wskazuje się, brak taki może spowodować

Nie sposób (…) zaakceptować, choćby ze względów logicznych, twierdzeń, według których opłatę można wnosić aż do chwili uprawomocnienia się decyzji o odmowie przyjęcia kasacji, skoro powodem wydania takiej decyzji może być (na gruncie niniejszej sprawy) jedynie upływ terminu do wniesienia tej opłaty.

1. Zgodnie z art. 16 § 2 k.p.k., obligatoryjne było wydanie zarządzenia informującego skazanego o stanowisku wyznaczonego z urzędu obrońcy, o braku podstaw do wyznaczenia z urzędu innego, a w związku z tym, pouczenie go o ewentualnej możliwości wniesienia kasacji przez obrońcę ustanowionego z wyboru, wraz z zakreśleniem terminu 30 dni (art. 524 § 1 k.p.k.), w jakim czynności tej może dokonać. Fakt,

O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje w istocie ocena stopnia jego społecznej szkodliwości, postrzegana przez pryzmat przesłanek wskazanych w art. 115 § 2 k.k. W świetle tych przesłanek jest oczywiste, że masa posiadanych przez skazanego środków odurzających nie może być jedynym kryterium oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. W kontekście rozważanej kwestii

Zamiar (…), a raczej jego brak, na który powołuje się obrońca skazanej, jest faktem psychologicznym podlegającym takim samym regułom dowodzenia, jak pozostałe znamiona przypisanego skazanej przestępstwa. Wywody skarżącego, związane z tą kwestią, oceniać należy także jako oczywiście bezzasadne, gdyby postrzegać je przez pryzmat błędu co do okoliczności stanowiącej znamię (art. 28 § 1 k.k. - skazana

Istota rzeczy sprowadza się (…) do tego, że skazany wiedząc o rzeczywistym powodzie szkody, podał we wniosku o odszkodowanie nieprawdę, usiłując w ten sposób doprowadzić zakład ubezpieczeń do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Postępowanie karne i postawiony skazanemu zarzut oraz przypisany mu czyn wiążą się zatem ze złożeniem tego samego wniosku o odszkodowanie, dotyczącego tego samego samochodu

Zaproponowana w subsydiarnym akcie oskarżenia kwalifikacja prawna, w szczególności propozycja potraktowania zarzuconych zachowań, jako czynu ciągłego z art. 12 k.k. nie jest dla sądu wiążąca do momentu, gdy nie zostanie wskazana jako kwalifikacja prawna przypisanego przestępstwa w prawomocnym wyroku. Propozycja kwalifikacji prawnej zaproponowanej przez oskarżycielkę nie wiązała Sądu, a zatem mógł on

Jeżeli ustawa dopuszcza jedynie możliwość zastosowania określonego przepisu, zaniechanie jego zastosowania nie stanowi obrazy prawa materialnego, może natomiast stanowić podstawę ewentualnych zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych bądź rażącej niewspółmierności kary, które wszakże nie mogą stanowić podstawy kasacji (art. 523 § 1 k.p.k.). Przywoływany przez skarżącego przepis art. 72 § 1 w zw. z art

Jedynym pryzmatem oceny dopuszczalności przekazania osoby ściganej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania są zatem przepisy art. 607p i 607r k.p.k. i tylko powołując się na przesłanki wymienione w tych przepisach wolno sądowi polskiemu odmówić wykonania nakazu. Badanie europejskiego nakazu aresztowania przez pryzmat przesłanek jego wydania jest możliwe jedynie w bardzo wąskim zakresie i tylko

Uwzględnienie kryterium z góry powziętego zamiaru, odnoszonego do wykonania wielu zachowań składających się na jeden czyn zabroniony, które wynika z treści art. 12 k.k., pozwala stwierdzić, że konstrukcja czynu ciągłego nie ma zastosowania do sytuacji, gdy sprawca przyjmuje plan prowadzenia wielorakiej działalności przestępczej, a następnie plan ten realizuje, podejmując każdorazowo, choćby w krótkich

Dla wypełnienia znamion przestępstwa stosowania przemocy lub groźby bezprawnej w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności wystarczy subiektywne przekonanie sprawcy, iż wierzytelność faktycznie istnieje.

1. Konstrukcji czynu ciągłego przewidzianej w art. 12 k.k. nie stosuje się do zachowań nieumyślnych, ponieważ nie towarzyszy im, wymagany przez ten przepis, z góry powzięty zamiar ich wykonania. 2. Sąd Okręgowy był skrępowany faktem zaskarżenia wyroku tylko na korzyść oskarżonych, ponieważ przyjęcie realnego zbiegu przestępstw zamiast czynu ciągłego może nastąpić jedynie wówczas - jak wskazano - gdy

1. Zatwierdzenie przez sąd postanowienia prokuratora, o którym mowa w art. 237 § 2 k.p.k., ale z uchybieniem terminowi wskazanemu w tym przepisie dla rozstrzygnięcia w przedmiocie takiego zatwierdzenia, nie delegalizuje samej kontroli i utrwalania rozmów po upływie tego terminu i nie wywołuje skutków określonych w art. 238 § 3 in fine k.p.k., które odnoszą się tylko do postanowienia sądu o niezatwierdzeniu

Orzekając w przedmiocie wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie spowodowane niewątpliwie niesłusznym tymczasowym aresztowaniem, ocenić należy odrębnie kwestię podstawy tego wniosku (podstawy odpowiedzialności), odrębnie zaś kwestię szkody jako przesłanki odpowiedzialności. Jest przy tym oczywiste, że zagadnienie szkody (majątkowej i niemajątkowej) aktualizuje się dopiero wówczas, gdy zostanie ustalone

Do znamion przywłaszczenia określonego w art. 284 k.k. nie należy zabór rzeczy ruchomej, lecz włączenie do majątku sprawcy legalnie posiadanej cudzej rzeczy (lub prawa majątkowego). Przywłaszczeniem w rozumieniu przywołanego przepisu art. 284 § 1 k.k. jest tylko bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą albo prawem majątkowym znajdującymi się w posiadaniu sprawcy, przez