Treść art. 17 § 2 Przepisów wprowadzających Kodeks karny z 1997 r. jest jednoznaczna. Przepis ten stwierdza, że sprawa wszczęta przed dniem wejścia w życie kodeksu karnego, przez właściwego według dotychczasowych przepisów oskarżyciela, toczy się dalej w tym samym trybie, co nie pozostawia wątpliwości, że decydujące znaczenie uzyskuje chwila wszczęcia postępowania. Jeśli zatem postępowanie wszczęte

„Przemoc wobec osoby” jako forma zmuszania – w rozumieniu art. 191 § 1 kk – może polegać tylko na bezpośrednim fizycznym oddziaływaniu na człowieka i nie obejmuje oddziaływania pośredniego (tzw. przemocy pośredniej) przez postępowanie z rzeczą.

Odstępstwa od zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu karnego nie zostały ograniczone jedynie do wypadku wskazanego w art. 4 § 2 kpk z 1969 r. (obecnie art. 8 § 2 kpk). Mogą one bowiem wynikać także z innych postanowień ustawy, przy czym dotyczy to zarówno kodeksu postępowania karnego, jak też innych aktów normatywnych o randze ustawy.

Uprzedni pobyt podejrzanego w schronisku dla nieletnich podlega uwzględnieniu przy obliczaniu okresu tymczasowego aresztowania, od którego zależy właściwość sądu w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania.

Zwrot „pomaga do jej zbycia”, stanowiący znamię czynu zabronionego określonego w art. 215 § 1 kk z 1969 r., może obejmować także takie działanie, które jest pośrednictwem w przekazywaniu sprawcy kradzieży okupu płaconego przez właściciela rzeczy w celu jej odzyskania.

Nie popełnia przestępstwa, kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała lub rozstrój zdrowia trwające nie dłużej niż siedem dni.

1. Z tego, że oskarżony „ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania”, tj. „prawo bronienia się osobiście lub przez ustanowionego przez siebie obrońcę”, wcale nie wynika, iż zarówno on sam, jak i jego obrońca mają prawo do udziału we wszystkich bez wyjątku posiedzeniach. 2. Ponieważ ustawa nie wymaga, aby kasację sporządził i podpisał „obrońca” lub „pełnomocnik”, przeto jeżeli strona jest

Strona nie może powoływać się na nieotrzymanie pisma sądu, o ile będąc zawiadomiona o jego nadejściu, nie zgłasza się po jego odbiór. Nie może także zasłaniać się nieotrzymaniem zawiadomienia telefonicznego, gdy zawiadomienia tego nie odczytuje z aparatury rejestrującej nadesłany tekst.

Ustawowe wymaganie „sporządzenia i podpisania” kasacji przez adwokata oznacza, że adwokat musi być autorem skargi kasacyjnej. Nie spełnia go zatem ani podpisanie przez adwokata skargi sporządzonej przez samą stronę, ani wyrażona przez adwokata w odrębnym piśmie akceptacja takiej skargi, ani też odwołanie się przez adwokata do treści własnoręcznego pisma strony.

Podstawą wniosku o przeprowadzenie czynności procesowej określonej w art. 174 § 3 k.p.k. z 1969 r. (obecnie: art. 192 § 2 k.p.k.), nie może być - uzasadnione nawet - przekonanie strony o niezgodności zeznań z rzeczywistością. Podstawą wniosku mogą być bowiem wyłącznie okoliczności uzasadniające podejrzenie istnienia wskazanego w tych przepisach stanu obniżającego zdolność relacjonowania faktów.

Dla możliwości stwierdzenia popełnienia przestępstwa o charakterze formalnym, polegającego - jak ma to miejsce w wypadku występków określonych w art. 16 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników (Dz.U. Nr 142, poz. 702) - na zachowaniu niezgodnym z administracyjno-porządkowymi wymaganiami przepisów ustawy szczególnej, nie jest wystarczające ustalenie przedmiotowej

Kryterium decydującym o konieczności (lub jej braku) prowadzenia rozprawy od początku jest nieodzowność respektowania podstawowych wartości chronionych zasadami bezpośredniości i – w konsekwencji – prawdy materialnej, a zatem obowiązek rozważenia, czy w konkretnej sprawie kontynuowanie postępowania wartości tych nie niweczy.

1. Jeżeli członek składu orzekającego nie uczestniczył w części rozprawy, która została jednak następnie powtórzona (ponownie przeprowadzona) w jego obecności, to brak jest podstaw do uznania, że „nie był on obecny na całej rozprawie” (w rozumieniu art. 388 pkt 2 in fine kpk). 2. Przewidziany w art. 350 § 2 kpk nakaz prowadzenia rozprawy „od początku” oznacza obowiązek prowadzenia rozprawy jeszcze

Zakaz wymierzenia kary surowszej od tej, którą można było wymierzyć w czasie popełnienia przestępstwa, przewidziany w art. 7 ust. 1 zd. 2 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz.U. 1993 r. Nr 61, poz. 284 i 285), nie stoi na przeszkodzie wymierzeniu kary dożywotniego pozbawienia wolności za przestępstwo zagrożone karą śmierci popełnione przed dniem wejścia w życie

Określenie użyte w art. 8 zdanie II przepisów wprowadzających kodeks postępowania karnego, że w sytuacjach opisanych w tym przepisie „postępowanie toczy się według przepisów kodeksu postępowania karnego”, nie odnosi się do właściwości sądu, lecz do innych przepisów dotyczących „toczenia się” postępowania, natomiast właściwości sądu dotyczy wyłącznie art. 7 tychże przepisów.

Użyte w przepisie art. 276 § 1 kk z 1969 r. określenie „przestępstwo zagrożone karą roku pozbawienia wolności lub surowszą” odnosi się do dolnej granicy kary – co najmniej roku pozbawienia wolności – grożącej za popełnienie danego przestępstwa.

Wnioskiem o zmianę środka zapobiegawczego jest nie tylko wniosek zawierający żądanie zastosowania w miejsce trwającego środka zapobiegawczego innego środka, ale także żądanie zmiany warunków określonych w postanowieniu o zastosowaniu tego środka, czyli jego zakresu.

Czek może być przedmiotem przestępstw określonych w art. 227 § 1 i 2 kk z 1969 r. (w brzmieniu wprowadzonym przez art. 13 pkt 5 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o ochronie obrotu gospodarczego i zmianie niektórych przepisów prawa karnego – Dz. U. 1994 r. Nr 126 poz. 615) – obecnie art. 310 § 1 i 2 kk – jako „środek płatniczy” albo „dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej”, w zależności

Dla bytu przestępstwa z art. 176 kk – przypisanego oskarżonemu – wystarczające było uczestniczenie w filmowaniu małoletnich, którzy zostali skłonieni do obnażania się i onanizowania. Taka postać czynu lubieżnego powinna być uznana za drastyczną i potraktowana jako okoliczność obciążająca.

W ramach przesłanki określonej w art. 222 § 4 kpk in fine ustawodawca nie różnicuje „istotnych przeszkód” na takie, które są „zawinione” przez oskarżonego i takie, które są od niego niezależne.

Warunkowe przedterminowe zwolnienie sprawcy odbywającego karę łączną pozbawienia wolności, skazanego co najmniej dwoma wyrokami wydanymi zarówno przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego... (Dz.U. 1995 r. Nr 95, poz. 475), jak i po jej wejściu w życie – w obu wypadkach za przestępstwa popełnione w warunkach określonych w przepisie art. 60 § 1 kk – może nastąpić

Wydanie pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji nie dezaktualizuje, wynikającego z art. 211 § 2 kpk, obowiązku określania przez sąd terminu, do którego ma trwać tymczasowe aresztowanie. Termin ten określa w postanowieniu sąd, do którego dyspozycji pozostaje oskarżony, w wypadku zaś ewentualnego, późniejszego przekazania sprawy prokuratorowi do uzupełnienia postępowania przygotowawczego, sąd

Zabór mienia z zamiarem jego niezwłocznego porzucenia oznacza, że sprawca zamierza postąpić z nim jak właściciel, a w związku z tym celem jego działania jest przywłaszczenie tego mienia.

Postanowienie sądu odwoławczego, choćby jego wydanie nastąpiło z naruszeniem przepisów procesowych, z których wynika niedopuszczalność zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji, podlega zaskarżeniu kasacją, jeśli kończy postępowanie sądowe.