Zaliczeniu tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności na podstawić art. 365 k.p.k. podlega okres tymczasowego aresztowania w innej, równocześnie toczącej się sprawie także wtedy, gdy w tej sprawie wyrokiem uniewinniającym albo umorzeniem postępowania objęto niektóre tylko czyny zarzucane, a w zakresie innych czynów zapadł wyrok skazujący na kary zasadnicze, na poczet których zaliczono

Artykuł 80 § 4 k.k.w. nakłada na sąd orzekający w przedmiocie odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia obowiązek wysłuchania zwolnionego. Rozwiązanie to ma na celu zapewnienie skazanemu możliwości realizowania przysługującego mu prawa do obrony. Jest oczywiste, że uprawnienie to może być prawidłowo wykorzystane tylko wtedy, gdy skazany zostanie zawiadomiony o terminie i celu posiedzenia oraz

W sytuacji określonej w art. 91 § 1 (zdanie pierwsze) ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) postępowanie wyjaśniające prowadzi dyrektor zakładu poprawczego, zgodnie z przepisami o postępowaniu dyscyplinarnym zawartymi w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 maja 1983 r. w sprawie organizacji i zasad pobytu nieletnich w zakładach

Zastosowanie środków wychowawczych lub poprawczych w warunkach określonych w art. 9 § 3 k.k. nie musi być poprzedzone badaniem oskarżonego w rodzinnym ośrodku diagnostyczno-konsultacyjnym, aczkolwiek przeprowadzenie takich badań niekiedy może okazać się celowe i pożądane.

Artykuł 179 § 1 (zdanie ostatnie) k.p.k. w zw. z art. 159 § 3 k.p.k. zakazuje łączenia funkcji tłumacza i świadka. Zgoda stron na połączenie tych funkcji nie uchyla tego zakazu.

Punkt 3 art. 388 k.p.k., skutkujący uwzględnienie kategorycznego nakazu ustawy uchylenia zaskarżonego orzeczenia (zdanie pierwsze art. 388 k.p.k.), tylko wtedy jest uzasadniony, gdy dotyczy orzeczenia kary lub środka zabezpieczającego nie znanych w ogóle systemowi polskiego prawa karnego, tj. kary lub środka zabezpieczającego nie wymienionych w katalogu kar zasadniczych i dodatkowych lub w ustawach

Na postanowienie o wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny (art. 24 § 3 k.p.k.) nie przysługuje zażalenie.

Niedopuszczalne jest dzielenie jednego przestępstwa ciągłego na część skazującą, obejmującą kilka czynów jednorodzajowych, i na część uniewinniającą, obejmującą pozostałe czyny jednorodzajowe, albowiem wszystkie te czyny wchodziły w jedno przestępstwo zarzucone, co do którego może zapaść tylko jedno orzeczenie, chyba że sąd nie podzieli poglądu co do przyjętej konstrukcji przestępstwa ciągłego. W sytuacji

Artykuł 383 k.p.k. nie wyklucza możliwości wymierzenia przez sąd odwoławczy kary zasadniczej oskarżonemu, wobec którego sąd pierwszej instancji odstąpił od jej wymiaru lub poprzestał na orzeczeniu tylko kary dodatkowej.

Zgłoszenie do ewidencji działalności gospodarczej na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U. nr 41, poz. 324) jest równoznaczne z uzyskaniem uprawnień handlowych w rozumieniu art. 222 k.k.

Zabór z lasu państwowego wyrąbanych gałęzi (tzw. stroiszu) stanowi wykroczenie przewidziane w art. 148 § 1 pkt 2 kodeksu wykroczeń, niezależnie od wartości zabranego mienia.

W wypadku gdy czyn sprawcy podlega kumulatywnej kwalifikacji prawnej, obejmującej przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego i z oskarżenia prywatnego, art. 50 § 1 k.p.k. o możliwości „wszczęcia” przez prokuratora postępowania o przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego nie ma zastosowania.

W sprawie, w której podejrzany przedstawia swój czyn jako działanie w obronie koniecznej, przy braku dowodów przeciwnych, zastosowanie wobec podejrzanego aresztu tymczasowego, w warunkach gdy odrzucenie obrony koniecznej wynika wyłącznie z subiektywnej oceny prowadzącego postępowanie, należy uznać za oczywiście niesłuszne.

Na postanowienie sądu wyższego rzędu nad sądem właściwym o przekazaniu sprawy innemu sądowi równorzędnemu w trybie art. 26 k.p.k. zażalenie nie przysługuje. Artykuł 26 k.p.k. dotyczy nadzwyczajnej właściwości sądu, tzw. właściwości z delegacji. Przepis ten nie zmienia rzeczywistej właściwości miejscowej, uwarunkowanej okolicznościami wymienionymi w art. 21 i 22 k.p.k., a o przekazaniu sprawy w trybie

Wysokość wynagrodzenia za obroną z urzędu w postępowaniu karnym powinna być określona na podstawie przepisów dotyczących zasad stosowania stawek wysokości tegoż wynagrodzenia, a więc z uwzględnieniem charakteru i stopnia zawiłości sprawy oraz nakładu pracy.

Przepis art. 38 ust. 1-4 ustawy z dnia 17 czerwca 1959 r. o hodowli, ochronie zwierząt łownych i prawie łowieckim (j.t. Dz.U. z 1973 r. nr 33, poz. 197) nie uprawnia strażników łowieckich do dokonywania, przewidzianego w art. 190-197 k.p.k. i art. 40-42 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia przeszukania pojazdów, rzeczy i osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia łowieckiego

I. W wypadku gdyby ponowne tymczasowe aresztowanie podejrzanego w związku z zarzutem popełnienia tego samego czynu zostało zastosowane w tej samej sprawie przez prokuratora po upływie 6-miesięcznego okresu, to jako podjęte przez organ nieuprawniony (art. 222 § 2 pkt 2 k.p.k.) byłoby ono „oczywiście niesłuszne” w rozumieniu art. 487 § 4 k.p.k., co zwalniałoby sąd od analizy dowodów, które stanowiły

Przez stan bezbronności rozumieć należy taką sytuację, w której znalazła się ofiara przestępstwa, że z powodu obezwładnienia jej przy użyciu siły fizycznej nie stanowiącej jednak gwałtu na osobie, albo wobec wielości napastników lub znacznej dysproporcji sił, pozbawiona jest możności woli przeciwdziałania zaborowi mienia, albo też możność ta lub wola są w istotnym zakresie ograniczone.

Unormowanie zawarte w art. 92 § 3 k.k. odnosi się także do osób wymienionych w art. 91 § 2 k.k.

1. „Chwilą warunkowego zwolnienia” w rozumieniu art. 97 k.k. jest chwila zwolnienia z zakładu karnego. 2. Jeżeli w dacie orzekania o warunkowym przedterminowym zwolnieniu skazany przebywa na wolności, to przez „chwilę warunkowego zwolnienia” rozumie się datę uprawomocnienia się postanowienia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu, chyba że postanowienie to podlega niezwłocznemu wykonaniu (art. 79

W świetle uchwały połączonych Izb Karnej i Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 1978 r. VI KZP 23/77 – wytyczne wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej w sprawie prawidłowego stosowania przepisów dotyczących przestępstw popełnionych w warunkach recydywy (OSNKW 1919, z. 1-2, poz. 1 – teza 2) „warunek faktycznego odbycia w całości lub w części kary należy uważać za spełniony również w wypadku

1. Sąd orzekający w sprawie nie jest uprawniony do zmiany kwoty wynagrodzenia za czynności adwokackie określonej umową między klientem a kierownikiem zespołu na zasadach wyszczególnionych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 lipca 1988 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w postępowaniu przed organami wymiaru sprawiedliwości (Dz.U. nr 25, poz. 180). 2. Określenie „sprawy będące

Przewidziana w art. 467 § 3 k.p.k. niedopuszczalność powtórnej rewizji nadzwyczajnej od wyroku Sądu Najwyższego zapadłego w następstwie rozpoznania rewizji nadzwyczajnej nie stoi na przeszkodzie wniesieniu i rozpoznania rewizji nadzwyczajnej od postanowienia, i to zapadłego „w trybie nadzoru sądowego”.

Postanowienie sądu wydane w trybie art. 456 § 2 k.p.k. w związku z art. 92 k.p.w. nie podlega zaskarżeniu na podstawie art. 409 k.p.k.