1.Niezachowanie przepisu art. 244 § 1 k.p.k. nie stanowi uchybienia procesowego, gdy nastąpiło w sprawach wymienionych w art. 5 ustawy z dn. 20.VII.1950 r. o zmianie przepisów postępowania karnego (Dz.U. Nr 38, poz. 348). 2.Niezachowanie przepisów art. 237 § 1, 238, 244 lub 245 k.p.k. w sprawach, o których mowa w pytaniu drugim, stanowi podstawę do uchylenia wyroku, jeżeli w konkretnym wypadku mogło

Nieobserwowanie drogi w czasie prowadzenia pojazdu mechanicznego lub prowadzenie pojazdu mechanicznego przy braku należytej widoczności stanowi podstawę do przypisania kierowcy winy w rozumieniu art. 14 k.k., jeżeli na skutek prowadzenia pojazdu w opisanych wyżej warunkach sprowadził niebezpieczeństwo dla odbywającego się na drodze ruchu.

1.Osoba, która bez koncesji trudni się zawodowo garbowaniem skór przez siebie nabytych w zamiarze wprowadzenia ich do obrotu i następnie skóry te wprowadza do wolnego obrotu, dopuszcza się jednego czynu naruszającego przepis art. 5 dekretu z dn. 19.VIII.1946 r. o koncesjonowaniu garbarń (Dz.U. Nr 43, poz. 250) i art. 5 dekretu z dn. 19.IX.1946 r. o obrocie skórami (Dz.U. Nr 49, poz. 251), do którego

Postanowienie Sądu Wojewódzkiego jako rewizyjnego w sprawie zastosowania amnestii nie podlega zaskarżeniu w drodze zażalenia.

Nabywanie od bliżej nie ustalonych osób zegarków w celu ich dalszej odprzedaży za pośrednictwem Państwowego Przedsiębiorstwa Handlu Komisowego i za cenę ustaloną przez to przedsiębiorstwo nie stanowi przestępstwa spekulacji określonego w art. 1 dekretu z dn. 4.III.1953 r. o ochronie interesów nabywców w obrocie handlowym (Dz.U. Nr 16, poz. 64).

1.Sprzedaż towarów z zyskiem za pośrednictwem sklepów komisowych handlu uspołecznionego za ustaloną cenę obowiązującą w tych sklepach przez sprawcę, który te towary nabył od bliżej nie ustalonych osób, nie stanowi spekulacji określonej w art. 1 § 1 dekretu z dn. 4.III.1953 r. o ochronie interesów nabywców w obrocie handlowym (Dz.U. Nr 16, poz. 64). Taka sprzedaż może natomiast stanowić przestępstwo

Sąd rewizyjny, uznając że orzeczoną przez sąd pierwszej instancji karę należy obniżyć do takiej wysokości, iż podlegałaby ona darowaniu na podstawie ustawy z dn. 27.IV.1956 r., powinien po zaniknięciu przewodu sądowego orzec wyrokiem o umorzeniu postępowania na zasadzie tej ustawy.

Art. 240 k.k. stosuje się do uczestnika bójki lub pobicia człowieka, jeśli w ich wyniku nastąpiła śmierć człowieka lub uszkodzenie ciała określone w art. 235 § 1 lub 236 § 1 k.k. bez względu na to, czy został ustalony sprawca śmierci lub wymienionych wyżej uszkodzeń ciała. Ponadto warunkiem zastosowania art. 240 k.k. jest niemożność ustalenia związku przyczynowego między działaniem uczestnika bójki

Art. 18 § 1 k.k., tak samo jak art. 17 § 1 k.k., ma na względzie patologiczny stan psychiczny. W tych warunkach zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 18 § 1 k.k. za przestępstwo określone w art. 225 § 2 k.k. mogłoby nastąpić tylko w tym wypadku, gdyby sprawca popełnienia zabójstwa miał z przyczyn natury patologicznej w chwili jego dokonania ograniczoną w znacznym stopniu zdolność

Z treści art. 305 k.p.k. wynika, że zwrot akt do uzupełnienia w trybie tegoż artykułu może nastąpić tylko wtedy, gdy na rozprawie okaże się, że zachodzą istotne braki w przeprowadzeniu śledztwa, których na rozprawie uzupełnić nie można". Dwie są zatem przesłanki do zwrotu: 2) braki śledztwa muszą być tego rodzaju, że na rozprawie nie można już ich uzupełnić. Jasne i niedwuznaczne sformułowanie treści

2.Jeżeli czyn, za który kolegium przy prezydium rady narodowej wymierzyło karę, mieści w sobie jedynie znamiona przestępstwa poddanego przez ustawę orzecznictwu sądów orzeczenie kolegium podlega uchyleniu na skutek odwołania (art. 3639 przytoczonej ustawy) lub jeśli uprawomocniło się w trybie nadzoru (art. 45 przytoczonej ustawy). 3. Jeżeli sąd, do którego kolegium przy prezydium rady narodowej skierowało

1. W wyroku oraz w postanowieniu o umorzeniu postępowania sąd, który wydał takie orzeczenie, powinien zawsze orzec z urzędu, kto i w jakiej części ma ponieść koszty postępowania należne Skarbowi Państwa. Ten sam obowiązek ciąży na tym sądzie również wtedy, gdy chodzi o koszty postępowania należne oskarżycielowi prywatnemu lub powodowi cywilnemu od oskarżonego albo oskarżonemu od oskarżyciela prywatnego

Ryby złowione przez rybaków w wykonaniu umowy kontraktacyjnej, zawartej z Przedsiębiorstwem Połowów i Usług Rybackich Szkuner" (lub innym państwowym bądź spółdzielczym przedsiębiorstwem rybackim), stanowią ich własność do chwili zakupienia tych ryb przez dane przedsiębiorstwo.

Uchylenie się od odbycia kary pracy poprawczej, wymierzonej jako kara zastępcza - wobec nieściągalności grzywny - wyczerpuje znamiona występku z art. 11 ustawy z dnia 15. XII. 1951 r. o orzecznictwie karno-administracyjnym (Dz. U. Nr 66, poz. 454).

1. Przepisy art. 1 pkt 2 art. 3 ust. 3 ustawy z dn. 27. IV. 1956 r. o amnestii (Dz. U. Nr 11, poz. 57), stanowiące o szerszym je} zastosowaniu względem kobiet mających w dniu wejścia w życie tej ustawy dziecko poniżej lat 14, odnoszą się do wszystkich kobiet, które do dn. 28 kwietnia 1956 r. trwale sprawowały nad dzieckiem poniżej 14 lat tę pieczę, do której obowiązani są rodzice. Nie wyłącza to od

Istotnym elementem kwalifikowanej postaci zagarnięcia mienia społecznego, przewidzianej w art. 1 § 4 dekretu z 4.III.1953 r. (Dz. U. Nr 17, póz 63) jest wielka szkoda wyrządzona przez sprawcę interesom gospodarczym lub obronnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Szkoda tego rodzaju zachodzi między innymi wówczas, gdy działanie sprawcy naraziło dane przedsiębiorstwo na trudności w kontynuowaniu produkcji

Do okresów tymczasowego aresztowania, o którym mowa w art. 158 § 1, 2, 3 i 4 k.p.k., nie wlicza się tego czasu, w którym toczy się postępowanie sądowe (w I i II instancji), a tylko ten, w którym trwa śledztwo, przy czym w wypadku określonym w art. 305 § 1 k.p.k. te okresy tymczasowego aresztowania podejrzanych, jakie przypadają na czas przed wniesieniem aktu oskarżenia i po zwróceniu akt oskarżycielowi

Z treści art. 4 § 1 ustawy z dn. 5.IV.1955 r. o przekazaniu sądom powszechnym dotychczasowej właściwości sądów wojskowych (Dz. U. Nr 15, poz. 83) wynika, iż w sprawie przekazanej w myśl tej ustawy sądowi powszechnemu bezpośrednio przez sąd wojskowy pierwszej instancji lub też przez Najwyższy Sąd Wojskowy po uchyleniu wyroku pierwszej instancji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania sądowi powszechnemu

Obowiązkowa obrona przewidziana w art. 79 k. p. k. nie jest formalną w tym rozumieniu, iż oskarżony ma mleć obrońcę z wyboru a w jego braku obrońcę wyznaczonego przez sąd z urzędu, ale rzeczywistą, polegającą na koniecznym udziale obrońcy we wszystkich stadiach postępowania sądowego. Dotyczy to również okresu przygotowania do rozprawy głównej gdy chodzi o decyzje, których wydanie winno być poprzedzone

1. a) Jeżeli do nieletniego należy zastosować środek wychowawczy, ponieważ popełnił on czyn zabroniony pod groźbą kary przed ukończeniem lat 13, albo po ukończeniu 13 lat a przed 17 lat, popełnił taki czyn bez rozeznania tj. na podstawie art. 69 k.k.,to z mocy art. 490 k.p.k. o zastosowaniu środka wychowawczego sąd dla nieletnich orzeka postanowieniem, które wydaje na posiedzeniu niejawnym z zachowaniem

Przepis art. 299 § 5 k.p.k. zezwala wprawdzie na odczytanie na rozprawie za zgoda stron wszelkich protokołów przesłuchania świadków, oskarżonych i biegłych, jednak przepis ten nie może być rozumiany w ten sposób, że zgoda stron posiada moc przekreślenia podstawowych zasad postępowania, lecz jedynie dopuszcza wyjątki od tych zasad przede wszystkim w takich przypadkach, gdy chodzi o odtworzenie jedynie

Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego użyte w art. 17 § 1 k.k. wyrażenie nie podlega karze" wyłącza uznanie winy (według kodeksu karnego) sprawcy czynu, odpowiadającego pojęciu czynu zabronionego przez ustawę pod groźbą kary. Z założenia, że wyrażenie nie podlega karze" w przypadku z art. 17 § 1 k.k. wyłącza winę sprawcy wynika, iż chodzi o merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Merytoryczne

W świetle obowiązujących przepisów prawnych, a w szczególności rozdz. 6 Konstytucji PRL w związku z art. 5 przepisów wprowadzających Konstytucję PRL oraz art. 36 prawa o u. s. p., sędzia w stanie spoczynku nie może być pociągnięty do odpowiedzialności karnej, sądowej lub administracyjnej, za czyny popełnione w okresie sprawowania przez niego urzędu sędziowskiego bez zezwolenia właściwego sądu dyscyplinarnego