Trybunał nie może z urzędu rozszerzyć tak wskazanego przedmiotu kontroli.

W niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 39 ust. 3 ustawy o TK. Zawarta w tym przepisie regulacja stanowi wyjątek od zasady kontroli konstytucyjności aktów normatywnych obowiązujących i - jak każde odstępstwo - nie może być interpretowana rozszerzająco. Dlatego też przyjąć należy, że powołany przepis określa kryterium materialno-prawne oceny aktów normatywnych, które utraciły moc obowiązującą

W odniesieniu do sprawy rozstrzyganej w postępowaniu cywilnym termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, co do zasady, rozpoczyna bieg wraz z doręczeniem skarżącemu prawomocnego wyroku, a uruchomienie innych środków prawnych służących zmianie prawomocnych orzeczeń, w tym również skargi kasacyjnej, nie powoduje jego zawieszenia lub przerwy.

Wniosek wycofany przed rozpoczęciem rozprawy nie podlega kontroli Trybunału Konstytucyjnego, co w konsekwencji oznacza konieczność umorzenia postępowania.

Skarga konstytucyjna może zostać wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego po wyczerpaniu drogi prawnej, jeśli nie upłynął trzymiesięczny termin od doręczenia prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

Kontrola konstytucyjna inicjowana w wyniku skargi konstytucyjnej nie jest kontrolą abstrakcyjną, lecz kontrolą konkretną. Dlatego też jej przedmiotem jest norma, która wiąże się ze stanem faktycznym skargi.

Z treści art. 471, art. 3621, jak i art. 39823 k.p.c. w żadnym stopniu nie wynika jakakolwiek norma prawna, determinująca problem dopuszczalności podejmowania określonych czynności przez asesorów sądowych.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji niezbędne jest wskazanie przez skarżącego praw i wolności konstytucyjnych. Pozostałe przepisy mogą stanowić dopełnienie oceny zgodności zaskarżonego przepisu, nie mogą jednak w postępowaniu w przedmiocie skargi konstytucyjnej odgrywać roli wzorców samodzielnych.

Prezes PFRON i gmina nie są - z punktu widzenia zasady równości wobec prawa - „podmiotami podobnymi”. O podobieństwie decyduje bowiem cecha istotna, za którą, w rozpatrywanej sprawie, należy uznać bycie adresatem ustawowego prawa do dotacji.

Prawo do sądu nie jest realizowane jedynie przez zasadę bezpośredniości, lecz przez całokształt zasad prowadzących do rzetelnego i merytorycznie prawidłowego rozpoznania sprawy.

Art. 1302 § 4 zdanie pierwsze w związku z art. 1302 § 3 k.p.c. w zakresie, w jakim w postępowaniu w sprawach gospodarczych przewidują, że sąd odrzuca nieopłacone środki odwoławcze lub środki zaskarżenia, wniesione przez przedsiębiorcę niereprezentowanego przez adwokata lub radcę prawnego, bez uprzedniego wezwania do uiszczenia należnej opłaty, są niezgodne z art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej

Jeśli w chwili wejścia w życie nowych przepisów postępowanie toczy się w konkretnej instancji sądowej, to przepisy dotychczasowe pozostają właściwe aż do zamknięcia postępowania w tej instancji.

Związanie Trybunału granicami skargi, wynikające z art. 66 ustawy o TK, nie pozwala na uzupełnienie czy też przyjęcie innych wzorców niż przywołał sam skarżący.

Art. 45 ust. 1 Konstytucji wśród elementów prawa do rzetelnego postępowania sądowego nie wymienia uprawnienia do wniesienia kasacji. Natomiast art. 78 Konstytucji wyraża prawo jednostki do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Prawo to przysługuje zresztą tylko w granicach określonych w ustawie, która może nie tylko określić tryb zaskarżania, ale i wyłączyć możliwość wniesienia

Podmiot występujący z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sam określa granice, w ramach których sprawa podlega rozpoznaniu.

Konsekwencją braku możliwości działania przez Trybunał Konstytucyjny ex officio jest poddawanie ocenie formułowanych przez skarżącego jedynie w zakresie wyznaczonym przez skarżącego, przy czym na etapie postępowania zażaleniowego Trybunał zobowiązany jest odnieść się jedynie do tych części środka odwoławczego, które mają na celu wykazanie nieprawidłowości ustaleń dokonanych przez Trybunał Konstytucyjny

Nie jest prawidłowe stanowisko zgodnie z którym każde ograniczenie majątkowe spowodowane nałożeniem podatku lub innej daniny publicznej jest zawsze niedopuszczalnym ograniczeniem własności.

Skarga konstytucyjna nie ma charakteru actio popularis, dla jej uruchomienia nie jest wystarczające wskazanie, że norma o danej treści obowiązuje w porządku prawnym, istotne jest również uzyskanie orzeczenia potwierdzającego takie właśnie jej funkcjonowanie w obrocie prawnym.

Z faktu, iż Związek Pracodawców Zakładów Energetycznych działa na podstawie ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o organizacjach pracodawców (Dz. U. Nr 55, poz. 235; dalej: ustawa o organizacjach pracodawców), nie wynika jeszcze automatycznie, że jest organizacją pracodawców w rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, uprawnioną do kierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego.

Wymóg wskazania naruszonego konstytucyjnego prawa lub konstytucyjnej wolności ma charakter bezwzględny. Jeżeli skarżący nie wskaże tej wolności lub tego prawa, brak jest podstaw do rozpoznania skargi konstytucyjnej.

Trybunał rozważył przyczyny i skutki wprowadzenia instytucji opłaty podstawowej ponoszonej przez osoby zwolnione z ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu cywilnym oraz ocenił, że nie stanowi ona, w świetle wzorców konstytucyjnych, nadmiernego ograniczenia w korzystaniu z prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji), prawa dochodzenia naruszonych praw na drodze sądowej (art. 77 ust. 2 Konstytucji)

Zgodnie z art. 79 Konstytucji, kontrola konstytucyjności zainicjowana skargą, musi mieć za przedmiot ustawę lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie wolnościach lub prawach osoby wnoszącej skargę. Musi zatem istnieć związek między normą będącą przedmiotem kontroli a prawną podstawą ostatecznego orzeczenia, którego istnienie jest także jedną