uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu w K. do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Do zażalenia wnoszonego do Sądu Najwyższego na postanowienie sądu drugiej instancji (art. 3941 § 2 k.p.c.) nie ma zastosowania art. 3984 § 2 zdanie drugie k.p.c., dotyczący dołączenia do skargi kasacyjnej dwóch dodatkowych jej odpisów.

Odwołanie się w wyjątkowych okolicznościach do treści art. 5 k.c. wymaga uwzględnienia szczególnego charakteru wynikającego z użycia w nim klauzul generalnych, a zatem rozważenia charakteru dochodzonego roszczenia, przyczyn opóźnienia i jego nadmierności, jej rodzaju, ciężaru i czasu trwania. W zależności od tych okoliczności opóźnienie może być uznane za nadmierne lub nie.

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w K. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Nie ma przeszkód, aby sąd orzekający jako chronologiczne drugi, orzekł o odpowiedzialności karnej za inne elementy zachowania składające się na czyn uznany przezeń za ciągły, jeżeli tylko - analizowane z pominięciem tego elementu, którego res iudicata nie pozwala ponownie włączyć w orbitę ponownego orzekania - wyczerpują one przesłanki decydujące o zastosowaniu art. 12 k.k.

Wspólnik spółki cywilnej jest upoważniony do wystąpienia z wnioskiem o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego w stosunku do długów publicznoprawnych spółki jako przedsiębiorca (osoba trzecia, na którą przeniesiono odpowiedzialność za należności publicznoprawne) w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców

Na postanowienie sądu rejonowego oddalające skargę na czynność komornika polegającą na zajęciu świadczeń emerytalno-rentowych nie przysługuje zażalenie.

Rozstrzygające dla oceny, czy Sąd był nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., ma zaistniały czyn przestępczy (zdarzenie faktyczne), a nie jego opis lub kwalifikacja prawna z aktu oskarżenia, które przy określaniu właściwości sądu, a w konsekwencji - jego składu, nie są dla sądu wiążące.

Treść art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm.) wskazuje, że zasady udostępniania akt zawierających materiał dowodowy stanowiący tajemnicę państwową lub służbową oraz sposób przeprowadzania takich dowodów w postępowaniu karnym regulują przepisy Kodeksu postępowania karnego oraz akty prawne podustawowe, wydane w wykonaniu

uchyla zaskarżony wyrok w części oddalającej apelację wobec pozwanego Skarbu Państwa - Wojewody i orzekającej o kosztach postępowania apelacyjnego oraz wyrok Sądu Okręgowego w W. z 29 grudnia 2006 r., I C 2064/03 w części oddalającej powództwo wobec tegoż pozwanego i orzekającej o kosztach procesu, przekazując w tym zakresie sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; oddala skargę

Zasada akcesoryjności zobowiązania poręczyciela nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego.

Nieposiadanie przez ławników stosownego poświadczenia bezpieczeństwa wydanego na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze zm. - dalej w skrócie u.o.i.n.) nie oznacza, że w wydaniu orzeczenia brała udział osoba nieuprawniona do orzekania. W przepisie tym chodzi osobę niemającą w ogóle uprawnień do orzekania

Artykuł 415 § 5 k.p.k. przesądza o braku możliwości nałożenia obowiązku naprawienia szkody w takiej sytuacji, chociażby w świetle przepisów prawa karnego materialnego było to obligatoryjne. Nie ma zatem racji autor odpowiedzi na kasację, który stara się wykazać, że art. 415 § 5 k.p.k. nie miał w niniejszej sprawie zastosowania, ponieważ orzeczenie o naprawieniu szkody znalazło podstawę prawną w art

Przedsiębiorca posiadający koncesję na wytwarzanie i wprowadzanie do obrotu paliw ciekłych nie ma obowiązku uzyskania dodatkowej koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na wytwarzaniu i wprowadzaniu do obrotu nowego paliwa ciekłego w postaci biopaliwa.

Punktem wyjścia dla określenia wysokości stawki dziennej grzywny orzekanej za przestępstwa skarbowe (art. 23 § 3 k.k.s.), jest wysokość minimalnego wynagrodzenia w czasie popełnienia przypisanego czynu.

Dla określenia wysokości stawki dziennej nie może być miarodajna wysokość najniższego wynagrodzenia w dniu orzekania przez sąd, lecz wysokość ta w dniu popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu. W świetle art. 23 § 3 k.k.s. w brzmieniu poprzedzającym wejście w życie nowelizującej ten przepis z dniem 17 grudnia 2005 r. ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. (Dz. U Nr 178, poz. 1479), podstawą określenia stawki

uchyla zaskarżony wyrok w części zmieniającej wyrok Sądu Okręgowego w R. w zakresie oddalającym powództwo (pkt I ppkt 3) oraz w części oddalającej apelację powódki (pkt II) i orzekającej o kosztach postępowania apelacyjnego, i przekazuje sprawę w tym zakresie Sądowi Apelacyjnemu w R. do ponownego rozpoznania.

Gdy w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji zostanie stwierdzone, iż tryb przyspieszony nie był dopuszczalny, a jednocześnie nie jest możliwe rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym, sprawa podlega przekazaniu prokuratorowi w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych (art. 517c § 2 k.p.k.). Art. 517h § 1 i 2 k.p.k. uzupełnia katalogu rozstrzygnięć sądu odwoławczego

Dyrekcje regionalne Lasów Państwowych podlegają kognicji ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, tym samym są przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy.

Potrzeba wykładni przepisów prawnych jako przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania (art. 3989 § 1 pkt 2 k.p.c.) nie może być rozumiana jako dążenie do zastąpienia ogólnych klauzul (zwrotów niedookreślonych) przez opis sytuacji wyczerpujących te klauzule.

Wspólne z małżonkiem rozliczanie podatku dochodowego nie zwalnia rolnika prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą i zamierzającego nadal podlegać ubezpieczeniu społecznemu rolników z wynikającego z art. 5a ust. 3 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (jednolity tekst: Dz.U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291 ze zm.) obowiązku udokumentowania kwoty należnego podatku dochodowego

Pracodawca ponosi na zasadzie winy (art. 415 k.c. w związku z art. 300 k.p.) odpowiedzialność za szkodę doznaną przez pracownika wskutek wypadku przy pracy, gdy można uznać, że do zdarzenia doszło w wyniku niedopełnienia ciążących na pracodawcy obowiązków, np. w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Warunek określony w art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) spełnia ten ubezpieczony, którego ostatnim tytułem podlegania ubezpieczeniom społecznym przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę było pozostawanie w stosunku pracy, niezależnie od tego, czy i na jak długo przed zgłoszeniem