Organ administracji publicznej stosując art. 51 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ ma obowiązek ustalić właściciela lub zarządcę nieruchomości, na którego nakłada określone obowiązki.

W świetle art. 144 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. nr 115 poz. 741 ze zm./ organ nie może dowolnie wybierać jednego ze współwłaścicieli nieruchomości i obciążać go w całości opłatą adiacencką. Organ powinien obciążyć opłatą adiacencką wszystkich właścicieli w częściach stosownych do ich udziałów. Także wszyscy właściciele nieruchomości powinni być stronami postępowania

Jeżeli podatnik chce uzyskać informację w indywidualnej sprawie, powinien wystąpić do organu podatkowego w trybie art. 14 par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, który to przepis /w brzmieniu do 31 grudnia 2002 r./ stanowił, że właściwy organ podatkowy I instancji, na żądanie podatnika /płatnika lub inkasenta/, jest obowiązany do udzielenia pisemnych

Prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane może wynikać z różnych stosunków prawnych, które zawierają element korzystania z nieruchomości. Powstanie i ustanie tego prawa należy oceniać zatem stosownie do rodzaju stosunku prawnego, z którego prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane wynika.

Adresatem decyzji opartej na przepisie art. 66 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ może być wyłącznie właściciel obiektu budowlanego lub jego zarządca. Nie może być nim inny podmiot, który swoim działaniem doprowadził do powstania stanów o jakich mowa w tym przepisie. Okoliczności, że prowadzone w obiekcie budowlanym roboty związane z budową kanalizacji zostały

Ustawa z dnia 21 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 154 poz. 1799/ w sposób jasny i wyraźny zakazała przekroczenia w 2002 r. wielkości wynagrodzeń z 2001 r., w tym także w samorządowych jednostkach budżetowych.

Przez pojęcie "zagadnienia wstępnego" należy rozumieć wstępne "zagadnienie prawne", tymczasem w sprawie nie tyle chodzi o wyjaśnienie rozbieżności prawnych, a spór, co do faktu. Kwestia rzeczywistego przysługiwania stałego rabatu na sprowadzany towar importerowi, a w konsekwencji zasadność uznania, że wartość celna towaru odbiega od deklarowanej, podlegają swobodnej ocenie organu administracyjnego

Po wydaniu przez właściwy organ nadzoru budowlanego postanowienia o wstrzymaniu robót budowlanych, gdy nie ma podstaw do zastosowania art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, dalsze postępowanie w sprawie ewentualnej legalizacji robót budowlanych, prowadzi wyłącznie powiatowy inspektor nadzoru budowlanego.

Do wykonania usług naprawy, uszlachetnienia, przerobu lub przetworzenia towarów sprowadzonych na polski obszar celny, o jakich mowa w par. 64 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 156 poz. 1024 ze zm./ konieczne jest ich świadczenie przez podatników z bezpośredniego

1. Prawo własności towaru nie stanowi elementu zgłoszenia celnego podlegającego weryfikacji przez organy celne na podstawie art. 65 par. 4 pkt 2 lit. "a-c" ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, i nie może też być przedmiotem decyzji uznającej zgłoszenie celne za nieprawidłowe. 2. Organy celne nie są uprawnione do uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe /

Odmowa udostępnienia informacji publicznej wymaga wydania decyzji administracyjnej tylko wtedy, gdy chodzi o informację publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 16 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198 ze zm./.

Pojęcie interesu prawnego stanowiącego przesłankę żądania unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych /Dz.U. nr 5 poz. 17 ze zm./ jest tożsame z pojęciem interesu prawnego, o którym mowa w art. 28 Kpa.

Przewidziany w art. 160 par. 5 Kpa trzyletni termin przedawnienia roszczeń o odszkodowanie jest terminem należącym do prawa cywilnego jako przepisów prawa materialnego, nie zaś do prawa procesowego /formalnego/. W razie uchybienia tego terminu nie ma zastosowania przepis art. 58 Kpa.

1. Stosownie do art. 13 par. 1 ustawy dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, cło określa się na podstawie taryfy celnej lub innych środków taryfowych. Inne środki taryfowe określone zostały w art. 14 Kodeksu, natomiast z art. 13 par. 3, par. 5 i par. 6 Kodeksu celnego wynika, że Taryfa celna obejmuje Polską Scaloną Nomenklaturę Towarową Handlu Zagranicznego PCN /nomenklatura

W warunkach określonych w przepisie art. 254 par. 3 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ a więc w razie sprowadzania towaru nie przeznaczonego do działalności gospodarczej, ale na własne potrzeby, strona może udzielić pełnomocnictwa w formie ustnej czy też w sposób dorozumiany poprzez konkludentne zachowanie. Istotne jest to, aby przedstawicielem osoby fizycznej

Trzepak jest obiektem małej architektury. Ławka wykonana z prętów stalowych, usytuowana obok trzepaka i służąca do składania m.in. dywanów jest przynależnością trzepaka w rozumieniu art. 51 Kc.

Zmiana orzecznictwa nie stanowi przesłanki wznowieniowej, te bowiem są ściśle określone w art. 240 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.

Termin dla zgłaszania przez organ sprzeciwu, określony w art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./, obejmuje także doręczenie decyzji stronie.

Dodatki: mieszkaniowy i wiejski są obligatoryjnymi składnikami wynagrodzenia za pracę nauczyciela. Organ prowadzący szkołę nie może więc /w drodze regulaminu/ uzależnić ich przyznania od posiadania odpowiednich środków pieniężnych.

Art. 51 ust. 1a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ uzależnia wydanie decyzji o wznowieniu robót jedynie od wykonania określonych czynności, wyznaczonych na podstawie ust. 1 pkt 2 tego przepisu, bowiem w postępowaniu tym orzeka się wyłącznie o przydatności robót. Obojętna jest zatem okoliczność braku zgody współwłaściciela nieruchomości na dokonanie

Sankcja rozbiórki z art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ winna być orzekana, w sytuacji pełnej jasności co do braku możliwości doprowadzenia wymienionych robót do stanu zgodnego z prawem.

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest kompetentny do orzekania w sprawach należących do właściwości innych sądów /art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Od rozstrzygnięć w sprawach emerytur, rent i innych świadczeń z ubezpieczenia społecznego można zaś odwoływać się tylko do sądów powszechnych - działających jako sądy ubezpieczeń

Kwestia własności nieruchomości ma istotne znaczenie przy decyzji o pozwoleniu na budowę, nie ma natomiast prawnego znaczenia przy doprowadzeniu wykonywanych robót do stanu zgodnego z prawem i uzyskania pozwolenia na ich wznowienie. Wykorzystywanie dla celów budowlanych cudzej nieruchomości może rodzić tylko roszczenia właściciela do inwestora o charakterze cywilnoprawnym, które mogą być dochodzone

Przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ nie wprowadzają zakazu remontu tymczasowych obiektów budowlanych.